عارفانه ها .... نغزترین اشعار و غزلیات عارفانه

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ
شب تا به سحر گریهٔ جانسوز و دگر هیچ

افسانه بود معنی دیدار، که دادند
در پرده یکی وعدهٔ مرموز و دگر هیچ

حاجی که خدا را به حرم جست چه باشد
از پارهٔ سنگی شرف اندوز و دگر هیچ

خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات
مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ

روزی که دلی را به نگاهی بنوازند
از عمر حساب است همان روز و دگر هیچ

زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه‌ ورانش
گهواره‌تراش‌اند و کفن‌ دوز و دگر هیچ

زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست
لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ

خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی
دیدار رخ یار دل‌افروز و دگر هیچ

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بیاامشب به من محرم شوای اشک
بیاامشب توهم باغم شوای اشک

بیا بنگر دلم تنها شده باز
بیا قلب مراهمدم شو ای اشک

من ان گلبوته خشک کویری
بیابرروی من شبنم شوای اشک

رهاکن میل ماندن دردو چشمم
توجاری بررخ زردم شوای اشک

بیا ارام من در بیقراری
تسلی بخش من هردم شوای اشک

بیابغض سکوت سینه بشکن
به چشم خشک من شبنم شوای اشک

دلم مجروح درد غربت تو
به روی زخم دل مرهم شوای اشک

دلم ازدردهجران نالدامشب
بیادرمان بر دردم شو ای اشک

[شهاب منتظر]

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

به هر گلم اگرم ناله و نوایی هست
به جان تو اگرم جز تو مدعایی هست

مگو مگو ز کجا آمدی کجا رفتی
ببین ببین که بجز سایه تو جایی هست؟

مرا به غیر هوای تو و رضای تو نیست
هوای دیگر اگر هست و مدعایی هست؟

اگر جهان همه بیگانه شد ز فیض چه باک؟
چو التفات نهان تو آشنایی هست

فیض کاشانی

[شهاب منتظر]

اے لبت از هر چہ باغ سیب ، شیرین بیش تر


ڪی بہ پایت می شود افتاد ... از این بیش تر ؟


ترس دارم عاشقانت مست و مجنون تر شوند

روبروے خانہ ات بگــذار پــرچین بیش تر!



ماه سیرے چند ! هر شب با وجودت اے پری


مــوج دریــا مــی رود بــالا و پاییــن بیــش تر



وصف آسانی ست هر چه خنده هایت ڪم شوند


شهــر پیدا می ڪند شب گرد غمگین بیش تر



آن بهارے ڪہ نسیمت را نــدارد بهــتر است


هر شب عیدش ببارد برف سنگین بیش تــر



خــواب دیــدم «نیستــی» تعبیر آمد «می رسی»


هر چہ من دیوانہ بودم ابن سیرین بیش تر !



امیرعلی سلیمانــی

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

با من صنما دل یک دله کن
گر سر ننهم آنگه گله کن

مجنون شده‌ام از بهر خدا

زان زلف خوشت یک سلسله کن

سی پاره به کف در چله شدی

سی پاره منم ترک چله کن

مجهول مرو با غول مرو

زنهار سفر با قافله کن

ای مطرب دل زان نغمه خوش

این مغز مرا پرمشغله کن

ای زهره و مه زان شعله رو

دو چشم مرا دو مشعله کن

ای موسی جان شبان شده‌ای

بر طور برو ترک گله کن

نعلین ز دو پا بیرون کن و رو

در دست طوی پا آبله کن

تکیه گه تو حق شد نه عصا

انداز عصا و آن را یله کن

فرعون هوا چون شد حیوان

در گردن او رو زنگله کن

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن


منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن




وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

که در طریقت ما کافریست رنجیدن




به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات

بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن




مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست

به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن




به می پرستی از آن نقش خود زدم بر آب

که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن




به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه

کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن




عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس

که وعظ بی عملان واجب است نشنیدن




ز خط یار بیاموز مهر با رخ خوب

که گرد عارض خوبان خوش است گردیدن




مبوس جز لب ساقی و جام می حافظ

که دست زهدفروشان خطاست بوسیدن

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم

غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم

دل بیمار شد از دست رفیقان مددی

تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم

آن که بی جرم برنجید و به تیغم زد و رفت

بازش آرید خدا را که صفایی بکنیم

خشک شد بیخ طرب راه خرابات کجاست

تا در آن آب و هوا نشو و نمایی بکنیم

مدد از خاطر رندان طلب ای دل ور نه

کار صعب است مبادا که خطایی بکنیم

سایه طایر کم حوصله کاری نکند

طلب از سایه میمون همایی بکنیم

دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست

تا به قول و غزلش ساز نوایی بکنیم

[شهاب منتظر]

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد
چه نکوتر آن که مرغی زقفس پریده باشد
پر و بال ما بریدند و در قفس گشودند
چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد
من از آن یکی گزیدم که به جز یکی ندیدم
که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد
عجب از حبیبم آید که ملول می نماید
نکند که از رقیبان سخنی شنیده باشد
اگر از کسی رسیده ست بدی ای به ما بماند
به کسی مباد از ما که بدی رسیده باشد
شعر از صادق سرمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز متن شعرم آواز خداست
باز فصل مثنوي بي‌انتهاست

باز بايد در ثنايي اينچنين
حمدلله خواند و رب العالمين

باز در مهماني گل واژه‌ها
ياس ها، بابونه ها، آلاله ها

باز در جشن اقاقي‌هاي عشق
رقص دلچسب قناري‌هاي عشق

مي‌زنم دل را به درياي بلا
پله پله تا ملاقات خدا

مي‌توان از نور حق بي‌تاب شد
نور اگر نتوان، توان مهتاب شد

مي‌توان در حمد رب العالمين
مست شد از جام جانسوز يقين

مي‌توان در حمد حق شعري سرود
در سپاس بي‌كرانش لب گشود

حمد تفسير تمام سوره‌هاست
معني الفاظ پر رمز خداست

حمد يعني قل هو اللّه احد
حمد يعني از بلد تا في كبد

حمد رب اشرح لي گفتن‌هاي ماست
حمد زينت بخش قرآن خداست

حمد يعني عشق آن محبوب پاك
ناله‌هاي عاشقان سينه چاك

حمد يعني آيه‌ي قالوا بَلي
حمد يعني إِستَجِب‌هاي خدا

معني إنّا إلَيه راجعون
از درون حمد مي‌آيد برون

معني استشهاد حقانيت است
حمد استخلاص بعد از نيت است

لم يلد يك وصف و آن عرفان تو
حمد مي‌خوانيم در فرمان تو

پي سپاران طريق آنكه هست
حمد مي‌نوشند از جام اَلَست

ز آنكه ما هم تشنگاني بي‌كسيم
در طريق حمد حق همچون خسیم

بر مدار حمد مي‌شايد كه زيست
چيست غير از حمد خالق چيست، چيست؟

من نمي‌دانم سزاوار تو چيست
مثنويم در خور حمد تو نيست

تو بزرگِ، بي‌نيازي، بي‌نياز
تو حميدي اي كريم سر فراز