عارفانه ها .... نغزترین اشعار و غزلیات عارفانه

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

ما به غم خو کرده‌ایم ای دوست ما را غم فرست
تحفه‌ای کز غم فرستی نزد ما هردم فرست

جامه هامان چاک ساز و خانه‌هامان پاک سوز
خلعه‌هامان درد بخش و تحفه‌هامان غم فرست

چون به یاد ما رسی دستی به گرد خود برآر
گر همه اشکی به دست آید تو را، آن هم فرست

خستگی سینهٔ ما را خیالت مرهم است
ای به هجران خسته مارا، خسته را مرهم فرست

یوسف گم گشتهٔ ما زیر بند زلف توست
گه گهی ما را خبر زان زلف خم در خم فرست

زلف تو گر خاتم از دست سلیمان در ربود
آن بر او بگذار وز لعلت یکی خاتم فرست

رخت خاقانی در این عالم نمی‌ گنجد ز غم
غمزه‌ای بر هم زن و او را بدان عالم فرست

خاقانی

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

آن یار کز او خانه ما جای پری بود
سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود

دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش
بیچاره ندانست که یارش سفری بود

تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد
تا بود فلک شیوه او پرده دری بود

منظور خردمند من آن ماه که او را
با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود

از چنگ منش اختر بدمهر به دربرد
آری چه کنم دولت دور قمری بود

عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را
در مملکت حسن سر تاجوری بود

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود

خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین
افسوس که آن گنج روان رهگذری بود

خود را بکش ای بلبل از این رشک که گل را
با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است
بیار باده که بنیاد عمر بر باد است

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر
که این حدیث ز پیر طریقتم یاد است

مجو درستى عهد از جهان سست نهاد
که این عجوزه عروس هزار داماد است

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
زهر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده ها داده است

که ای بلند نظر! شاهباز سدره­نشین!
نشیمن تونه این کنج محنت آباد است

تو را ز کنگره عرش می زنند صفير
ندانمت که در این دامگه چه افتاده است

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد
که این لطیفه نغزم ز رهروی یاد است

رضا به داده بده، وز جبین گره بگشای
که بر من و تو در اختیار نگشاده است

نشان عهد و وفا نیست در تبم گل
بنال بلبل بیدل که جای فریاد است

حسد چه می بری ای سست نظم بر «حافظ»
قبول خاطر و لطف سخن خدا داد است

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

هر عهد که با خداي بستند همه
از دوستي حرص شکستند همه

دنيا طلبان ز حرص مستند همه
موسي کش و فرعون پرستند همه

گر بنده کني ز لطف آزادي را
بهتر که هزار بنده آباد کني

گر زانکه هزار کعبه آزاد کني
به زان نبود که خاطري شاد کني

روزي دو هزار بنده آزاد کني
به زان نبود که خاطري شاد کني

خواهي چو خليل کعبه بنياد کني
و آنرا به نماز و طاعت آباد کني

يا قرض من از خزانه غيب رسان
يا از کرم خودت مرا ساز غني

اي واحد بي مثال معبود غني
وي رازق پادشاه و درويش و غني

گر يک ورق از علم خموشي خواني
بسيار بدين گفت و شنوخنده زني

تا چند سخن تراشي و رنده زني
تا کي به هدف تير پراکنده زني

بر ما به ستم هميشه دستي داري
گويي عسسي و شامگه مست زني

ما را به سر چاه بري دست زني
لاحول کني و شست بر شست زني

اي بي‌خبر از سوخته و سوختني
عشق آمدني بود نه آموختني

گفتي که به وقت مجلس افروختني
آيا که چه نکتهاست بردوختني

گر خوانمت از سينه‌ي سوزان شنوي
ور دم نزنم زبان لالان داني

آني تو که حال دل نالان داني
احوال دل شکسته بالان داني

حال دل خويش را چه گويم با تو
ناگفته تو خود هزار چندان داني

اي آنکه دواي دردمندان داني
راز دل زار مستمندان داني

القصه حديث مطلق از من بشنو
هر چيز که در جستن آني آني

گر در طلب گوهر کاني کاني
ور زنده ببوي وصل جاني جاني

اين نکته بجو ز کل يوم في شان
گر بايدت از کلام حق برهاني

هستي که عيان نيست روان در شاني
در شان دگر جلوه کند هر آني

ما را چه که وصف دستگاه تو کنيم
ماييم قرين حيرت و ناداني

نزديکان را بيش بود حيراني
کايشان دانند سياست سلطاني

ما را به سر چاه بري دست زني
لاحول کني و دست بر دل راني

نزديکان را بيش بود حيراني
کايشان دانند سياست سلطاني

و آن سگ سالي گرسنه در زنداني
از ننگ بر آن نان ننهد دنداني

گر طاعت خود نقش کنم بر ناني
و آن نان بنهم پيش سگي بر خواني

عشقي و چه عشق، عشق عالم سوزي
دردي و چه درد، درد بي‌درماني

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی نشستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که باز بینم دیدار آشنا را

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت
روزی تفقدی کن درویش بی‌نوا را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا..

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

مهربان باش که این عمر گران می‌گذرد

قدر این لحظه بدان چرخ زمان می‌گذرد


بر لبی گل بنشان دست فقیری تو بگیر

هرچه با هر که کنی، بر تو همان می‌گذرد


آسمان را به زمین با قلم عشق بدوز

زندگی از برت این گونه روان می‌گذرد


خنده کن غنچه‌ی احساس برویان که بهار

به همین سرعت بسیار جهان می‌گذرد


پاسح لطف نگاهی به محبت تو بده

در عوض از دلت آن آه و فغان می‌گذرد


اگر از عشق به هر سینه گلی هدیه کنی

غم پریشان شده افسوس کنان می‌گذرد


به تمنای دو چشمان بهارانه‌ی تو

روز و شب سخت بر این سوخته جان می‌گذرد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درقفس باشد پرنده بال میخواهد چکار
ادمی بی کس که باشد مال میخواهد چکار

با حقیقت زندگی کردیم غم شد عاقبت
این دروغ زندگانی فال میخواهد چکار

عمر مارفت و کنار قبر ما گل کاشتند
ادم مرده گل هر ساله میخواهد چکار

باغ بی اب و علف باشد چه دارد ارزو
باغبانش میوه های کال میخواهد چکار

او که در سوراخ موشی نان خالی می پزد
اشپزخانه گشنه هال میخواهد چکار

انکه در خلوت به سیلی صورتش را سرخ کرد
گونه های سرخ سیلی چال میخواهد چکار

اوکه در ظاهر نداردچون بت دلبر نما
درکنار کنج لب ها خال میخواهد چکار

او که دانه دانه شد موهای مشکیش سفید
در مسیر باد و باران شال میخواهد چکار

من به در گفتم که شاید بشنود دیوارها
این زمانه شاعران لال میخواهد چکار

زنده را تا زنده هست باید به فریادش رسید
ورنه بر سنگ مزارش اب پاشیدن چکار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باران که شدى مپرس ، این خانه‌ی‌ کیست
سقف حرم و مسجد و میخانه‌ یکیست

باران که شدى، پیاله‌ها را نشمار
جام و قدح و کاسه و پیمانه‌ یکیست

باران! تو که از پیش خدا مى‌آیی
توضیح بده عاقل و فرزانه یکیست

بر درگه او چونکه بیفتند به خاک
شیر و شتر و پلنگ و پروانه یکیست

با سوره ى دل ، اگر خدارا خواندى
حمد و فلق و نعره‌ى مستانه یکیست

این بى‌خردان، خویش، خدا مى‌دانند
اینجا سند و قصه و افسانه یکیست

از قدرت حق ، هرچه گرفتند به کار
در خلقت حق، رستم و موریانه یکیست

گر درک کنى خودت خدا را بینى
درکش نکنى , کعبه و بتخانه یکیست

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

راهیست راهِ عشق که هیچش کناره نیست

آنجا جز آن که جان بسپارند، چاره نیست

هر گَه که دل به عشق دهی خوش دمی بود

در کارِ خیر حاجتِ هیچ استخاره نیست

ما را ز منعِ عقل مترسان و می بیار

کان شِحنه در ولایتِ ما هیچ کاره نیست

از چشم خود بپرس که ما را که می‌کُشد؟

جانا گناهِ طالع و جرمِ ستاره نیست

او را به چشمِ پاک توان دید چون هلال

هر دیده جایِ جلوهٔ آن ماه پاره نیست

فرصت شمر طریقهٔ رندی که این نشان

چون راهِ گنج بر همه کس آشکاره نیست

نگرفت در تو گریهٔ حافظ به هیچ رو

حیران آن دلم که کم از سنگِ خاره نیست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تا ابد دنیا نمی ماند نمی دانی بدان
جز خدا بر جا نمی ماند نمی دانی بدان

نقطه ی آغا محمد خود گواه ماجراست
اهل ظلم آقا نمی ماند نمی دانی بدان

خار و خس را باد بالا میبرد گاهی ولی
تا ابد آنجا نمی ماند نمی دانی بدان

زیر و رو کردم تمام عرصه ی تاریخ را
شاه یا ملا نمی ماند نمی دانی بدان

دل به دست آور که از مال بشر جز نام نیک
هیچ در دنیا نمی ماند نمی دانی بدان

عشق، راه چاره است و در نبودش زندگی
لحظه ای زیبا نمی ماند نمی دانی بدان

پیر مردی مشت خاکی را نشانم دادوگفت
جز همین از ما نمی ماند نمی دانی بدان

احمد جم