عارفانه ها .... نغزترین اشعار و غزلیات عارفانه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دردیده چه کار آید این اشک چو بارانم
بردیده اگر جانا سروی چو تو ننشانم

خود را به سر کویت بدنام ابد کردم
ازهر چه جز این کردم از کرده پشیمانم

جانم به فدات آن دم کز بعد دو سه بوسه
گویم که یکی دیگر گویی تو که نتوانم

گر با تو غمی گویم در خواب کنی خود را
این درد دل است آخر افسانه نمیخوانم

چاک دلم ای محرم چون دوخت نمیدانی
ضایع چه کنی رشته درچاک گریبانم

عشق بت و بیم جان این نقد به کف تا کی
خسرو به غزل بر گو تا دست برافشانم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به ذاتت لعنت ای دنیا که بر تو اعتباری نیست
تمام وعده هایت پوچ و رسمت سازگاری نیست

چه آدم ها که آزردی و با صد آرزو مردند
چه دل هایی که سوزاندی و آن ها را شماری نیست

چه بازی ها درآوردی سر هر کس به تو دل بست
نشستی تا ببازد، از تو جز این انتظاری نیست

خزان پشت خزان، حسرت پس از حسرت، اسارت، درد
در این تقویمِ نحسِ نانجیبت نوبهاری نیست

طنابِ پاره ات ما را به چاهِ سادگی انداخت
فرو رفتیم و فهمیدیم دستت،دستِ یاری نیست

هزاران خانه بر آب ِ خیال ما بنا کردی
ولی خاصیتت ویرانی است و ماندگاری نیست

یکی لبریز دارایی، یکی محتاج نان شب
عدالت پیشِ تو، جز شوخیِ تلخِ شعاری نیست

در این جا گندم از گندم نمی روید چه بد رسمی ست
به رغم سعی و کوشش، حاصلت آنچه بکاری نیست

حلال دیگران باشد تمام زرق و برق عشق
که ما آزرده جان ها را تمنای نگاری نیست

فریبت را نخواهم خورد ای دنیای صدچهره
گذر کن... بیخیال ما، که ما را با تو کاری نیست

حمیدرضا گلشن

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

تماما دلبری و عشوه و نازی چرا تو؟
به این حد محشر و زیبا و طنازی چرا تو؟

چرا با دیگران از هر لحاظی فرق داری؟
شبیه قصه ها و مثل اعجازی چرا تو؟

تو را در بیت های حضرت حافظ نخواندم؟
همان شیرینِ شهرآشوبِ شیرازی چرا تو؟

معمای نگاهت را گشودن سخت باشد
پر از شُبهه، پر از سِحر و پر از رازی چرا تو؟

میان این همه آدم که سرتاسر شبیهند
بزرگ و با شکوه و ناب و ممتازی چرا تو؟

در این دنیای بی رویای پرتکرارِ با درد
پر از شور و پر از رویای آغازی چرا تو؟

چرا با لحن خود دل را به آتش می کشی؟ هان؟
تداعیِ صدای سازِ شهنازی چرا تو؟

همیشه بر سر جنگی و دائم اخم داری
عزیزم با منِ عاشق نمی سازی چرا تو؟

نمی میری اگر یک بار هم با ما بخندی
گل نامهربانم! غدّ و لجبازی چرا تو؟

حمیدرضا گلشن

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صبح روزی پشت در می آید و من نیستم
قصــــــه دنیا به سر می آید و من نیستم

یك نفر دلواپســــم این پا و آن پا می كند
كاری از من بلكه بر می آید و من نیستم

بعد ها اطراف جای شب نشینی هایمان
بــوی یک سیگار زرمی آید و من نیستـــم

خواب و بیداری، خدایا بازهم در می زنند
نامه هایم از سفر می آید و من نیستــم

در خیابان، در اتاقم، روی كاغذ، پشت میز
شعـــر تازه آنقدر مــی آیـــد و من نیستم

بعد ها وقتی كـه تنها خاطراتم مانده است
عشق روزی پشت در می آید و من نیستم

هرچه من تا نبش كوچه می دویدم او نبود
روزی آخــــر یک نفر مــی آید و من نیستم

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

جـــــــــانا چه شده ياد زِجانان نكني تو؟
فرياد و فغان از غم هجــــــران نكني تو؟

گـــــــويا كه فراموش شده عهد اَلَستت
چـون‌ شد كه وفا بر سر پيمان نكني تو؟

گــــــــــر جلوه‌ي آن جنّت رخسار ببيني
ديگر هوس روضه‌ي رضــــــوان نكني تو

اي آن‌كه شبي در سفـــر عشق نبودي
هــان!دست درآن زلف پريشان نكني تو

تـــــــــا ساقي مــا رنج خمارت نچشاند
پيداست كه جا درصف مستان نكني تـو

ترسم نرسد دست تـو بركعبه‌ي مقصود
پــــــــاي آبله كـــز خار مغيلان نكني تو

هشدار «شكوهي»كه اگر طالب وصلي
شـِكـوه به كسي ازغم هجران نكني تو