عارفانه ها .... نغزترین اشعار و غزلیات عارفانه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با همـــه بی ســــرو سامانــیم
باز به دنــبال پـــــریـــشانــیم

طاقت فرسودگی ام هیچ نیست
در پی ویـــران شدنی آنی ام

آمــده ام بلکه نــــگاهم کنـــی
عاشـــق آن لحظه ی توفانیم

دل خوش گرمای کسی نیستم
آمــــده ام تا تو بســـــوزانیم

آمــــده ام باعطـــش سال ها
تا تو کمی عشــــق بنوشانیم

ماهـی بــرگشته زدریا شــــدم
تا تو بگـــیری وبمیــــرانی ام

خوب ترین حادثه می دانم ات
خوب تـــرین حادثه می دانیم ؟

حرف بـــزن ابِر مرا باز کن
دیـــر زمانیست که بارانی ام

حرف بزن حرف بزن سال هاست
تشنه یک صحبت طولانی ام....

ها ... به کجا می کشیم خوب من؟
ها ... نکشانی به پشیمانی ام

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

صبح روزی پشت در می آید و من نیستم
قصــــــه دنیا به سر می آید و من نیستم

یك نفر دلواپســــم این پا و آن پا می كند
كاری از من بلكه بر می آید و من نیستم

بعد ها اطراف جای شب نشینی هایمان
بــوی یک سیگار زرمی آید و من نیستـــم

خواب و بیداری، خدایا بازهم در می زنند
نامه هایم از سفر می آید و من نیستــم

در خیابان، در اتاقم، روی كاغذ، پشت میز
شعـــر تازه آنقدر مــی آیـــد و من نیستم

بعد ها وقتی كـه تنها خاطراتم مانده است
عشق روزی پشت در می آید و من نیستم

هرچه من تا نبش كوچه می دویدم او نبود
روزی آخــــر یک نفر مــی آید و من نیستم

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

هر عهد که با خداي بستند همه
از دوستي حرص شکستند همه

دنيا طلبان ز حرص مستند همه
موسي کش و فرعون پرستند همه

گر بنده کني ز لطف آزادي را
بهتر که هزار بنده آباد کني

گر زانکه هزار کعبه آزاد کني
به زان نبود که خاطري شاد کني

روزي دو هزار بنده آزاد کني
به زان نبود که خاطري شاد کني

خواهي چو خليل کعبه بنياد کني
و آنرا به نماز و طاعت آباد کني

يا قرض من از خزانه غيب رسان
يا از کرم خودت مرا ساز غني

اي واحد بي مثال معبود غني
وي رازق پادشاه و درويش و غني

گر يک ورق از علم خموشي خواني
بسيار بدين گفت و شنوخنده زني

تا چند سخن تراشي و رنده زني
تا کي به هدف تير پراکنده زني

بر ما به ستم هميشه دستي داري
گويي عسسي و شامگه مست زني

ما را به سر چاه بري دست زني
لاحول کني و شست بر شست زني

اي بي‌خبر از سوخته و سوختني
عشق آمدني بود نه آموختني

گفتي که به وقت مجلس افروختني
آيا که چه نکتهاست بردوختني

گر خوانمت از سينه‌ي سوزان شنوي
ور دم نزنم زبان لالان داني

آني تو که حال دل نالان داني
احوال دل شکسته بالان داني

حال دل خويش را چه گويم با تو
ناگفته تو خود هزار چندان داني

اي آنکه دواي دردمندان داني
راز دل زار مستمندان داني

القصه حديث مطلق از من بشنو
هر چيز که در جستن آني آني

گر در طلب گوهر کاني کاني
ور زنده ببوي وصل جاني جاني

اين نکته بجو ز کل يوم في شان
گر بايدت از کلام حق برهاني

هستي که عيان نيست روان در شاني
در شان دگر جلوه کند هر آني

ما را چه که وصف دستگاه تو کنيم
ماييم قرين حيرت و ناداني

نزديکان را بيش بود حيراني
کايشان دانند سياست سلطاني

ما را به سر چاه بري دست زني
لاحول کني و دست بر دل راني

نزديکان را بيش بود حيراني
کايشان دانند سياست سلطاني

و آن سگ سالي گرسنه در زنداني
از ننگ بر آن نان ننهد دنداني

گر طاعت خود نقش کنم بر ناني
و آن نان بنهم پيش سگي بر خواني

عشقي و چه عشق، عشق عالم سوزي
دردي و چه درد، درد بي‌درماني