روحانیت و مدیریت اجرایی

[*~* مهسا *~*]

پدید آورنده : علی ذو علم ، صفحه 4

اسلام ناب، مکتبی است فراگیر که افزون بر ابعاد عقیدتی، عبادی و اخلاقی، جنبه های سیاسی و اجتماعی نیز دارد. مقصود این است که اسلام، ضمن دعوت به عبودیت حق و بیان خوبی ها و بدی ها، شاخص ها و ضابطه هایی را برای حکومت و مدیریت جامعه ارایه کرده است. بی گمان دردوران غیبت امام عصر (عج) این همه قابل تحقق نیست. از سویی ما باید به عنوان جامعه مسلمان، بسترهای حاکمیت شاخص های سیاسی و اجتماعی اسلام را فراهم سازیم. بدین سان، اسلام در باور ما، دینی سیاسی است و هرگز نمی توان در سیاسی بودن آن تردید داشت.

[*~* مهسا *~*]

مسئله دوم در گفتار ما، به روحانیت در اسلام و تشیع مربوط است. باید دانست که روحانیت دراسلام، به ویژه در مذهب تشیع، رکنی اساسی است که از رهگذر آن می توان، روند گسترش اسلام و تحقق اهداف دین را محقق ساخت جست و جوی کارکرد نهاد روحانیت نشان می دهد که این قشر در روند زمینه سازی و تحقق اهداف متعالی دین، در ابعاد معرفتی، اخلاقی، رفتاری، اجتماعی و سیاسی تلاش داشته است.

باید در نظر داشت که نقش روحانیت، هرگز نقشی اختصاصی و انحصاری نبوده است؛ به دیگر سخن، نمی توان روحانیت را در تعریف ساختاری آن، طبقه ای بسته خواند که کارکردی ویژه و خاص دارد و منطقه ای ممنوعه برای دیگران پدید آورده است !

[*~* مهسا *~*]

!

همان گونه که شهید بهشتی ـ طی مقاله ای در کتاب «بحثی درباره مرجعیت و روحانیت» ـ آورده است، نقش روحانیت یا به تعبیر ایشان، عالمان دین، نقشی تخصصی و علمی است؛ بدین گونه، هر کس در هر کسوت و شرایطی، اگر مقدمات علمی و اخلاقی را رعایت کند، یک عالم دینی یا روحانی است.

در این نگاه، روحانیت در عرصه اندیشه و تربیت دینی جلوه می کند؛ نه در قالب یک حزب، جناح یا دسته ای که پیرامون خود حصاری کشیده و دیگران به آسانی نمی توانند وارد آن شوند.
بدین سان، ورود روحانیت در عرصه سیاسی، به دلیل پیوند دین و سیاست، در باور عالمان دین است؛ به دیگر سخن، روحانیت به منظور بستر سازی ابعاد سیاسی دین، در عرصه های مختلفی چون جامعه و سیاست حضور یافته است.

[*~* مهسا *~*]

روحانیت و ابعاد تأثیر گذاری

روحانیت در ابعاد چهار گانه زیر مؤثر بوده است:

1. بازشناسی مداوم دین و آموزش اندیشه و فرهنگ دینی به جامعه.
2. بستر سازی برای تربیت فردی و جمعی در فضای ارزش های الهی.
3. مصونیت بخشیدن به جامعه ،از رهگذر دگرگونی در ساختار سیاسی و هدایت نظام به سمت حاکمیت حق و عدل.
4. تبلیغ، تذکر و کوشش در جهت استمرار عینی آموزه های دین.

[*~* مهسا *~*]

ضرورت تفکیک مفاهیم سه گانه

در نسبت میان روحانیت ومدیریت سیاسی جامعه، این پرسش مطرح می شود که آیا ایفای نقش سیاسی و اجتماعی روحانیت، مستلزم حضور روحانیت در موقعیت های اجرایی است یا خیر؟

برای دست یابی به پاسخ، اگر هدف سیاسی و اجتماعی روحانیت شناخته شود، شایدبتوان با روشنایی فزون تر گام برداشت.
در بحث روحانیت و سیاست، سه مفهوم به هم آمیخته شده است. تفکیک این مفاهیم سه گانه یا یافتن ساختاری روشن و گویا برای پاسخ گویی، ضروری است.

[*~* مهسا *~*]

1. مفهوم قدرت سیاسی

نخستین مقوله، قدرت سیاسی است. در هر جامعه حاکمیت وجودداردو نوعی نظام سیاسی برروابط شهروندان سایه افکنده است.! امنیت و نظم اجتماعی، دست آوردهای نظام حاکم است که در مجموع، قدرت سیاسی را می نمایاند.
اکنون باید به جست و جوی نسبت روحانیت با قدرت سیاسی پرداخت. پرسش هایی که در این ارتباط طرح می شود به این شرح است:
الف. چه نسبتی میان حاکمیت سیاسی جامعه و روحانیت وجود دارد؟

ب. آیا به هم آمیختگی روحانیت با قدرت سیاسی ضروری است؟
ج. آیا روحانیت می تواند، بی حضور عینی در ساختار سیاسی حاکمیت، در جامعه و قدرت سیاسی تأثیر بگذارد؟

[*~* مهسا *~*]

2. مدیریت اجرایی

مسئله دیگر ،مدیریت اجتماعی جامعه است. به نظر، مدیریت اجتماعی با قدرت سیاسی، دو مفهوم متفاوت اند. لایه ها و سطوح گوناگون مدیریتی و اجرایی هر جامعه ونظام ،می تواند بستر فعالیت ومشارکت روحانیون باشد. به دیگر سخن، عالمان دین می توانند قاضی،معلم، رئیس اداره و حتی استاندار و وزیر باشند و در عین حال، در ساختار قدرت سیاسی موجود، چندان تأثیر گذار نباشند ؛ یعنی آنان دست اندر کار خدمت های اجتماعی بوده، نقشی در تصمیم سازی ها و جهت گیری های کلان سیاسی نظام نداشته باشند.

چنان که پیداست، مفاهیم قدرت سیاسی ومدیریت اجرایی را می توان از هم تفکیک کرد، زیرا روحانیت می تواند، مشارکت فرهنگی، اجتماعی و سیاسی را بپذیرد، بی آن که حاکمیت سیاسی جامعه را عهده دار باشد.

[*~* مهسا *~*]

3. فرایند حرکت و تحول جامعه

مقوله سوم که از مقوله های پیشین کلان تر است، به این شرح است:
فرایند حرکت و تحول جامعه .
مقصود از این بحث، دست یابی به حرکت جامعه و ملت است. در این بستر، نزدیک سازی جهت گیری های اجتماعی با هدف ها و آرمان های دینی مطرح می شود و میزان تأثیرگذاری های روحانیت دراین روند به دست می آید.

چنان که پیش تر گذشت، تأثیر گذاری روحانیون در جامعه وزندگی شهروندان، در گرو داشتن قدرت سیاسی نبوده، آنان درهر حال می توانند، در حرکت جامعه نقش ایفا کنند. رشد فرهنگی، اخلاقی و تربیتی، و رشد علمی جامعه، از رهگذر فعالیت روحانیت ممکن است؛ بی آن که به موقعیت های اجتماعی دست یافته، حتی در هرم قدرت سیاسی جای گرفته باشد.

[*~* مهسا *~*]

هر چند تحقق این همه، دور از ذهن به نظر می رسد؛ با این همه، تصور آن امکان پذیر است ،چرا که قدرت سیاسی یا مدیریت اجرایی و نیز فرایند حرکت جامعه، هریک ویژگی های خود را داشته، جایگاهی متمایز از یکدیگر دارند.

برخی می پندارند که حضوربرجسته و آشکار روحانیت در جامعه و روند تکاملی آن، در صورت حاکمیت سیاسی روحانیت یا مدیریت روحانیون ممکن است؛ از این رو آنان از نظریه لزوم دخالت روحانیت در امور اجرایی جانبداری می کنند.

برخی دیگر که مفاهیم سه گانه یاد شده، یعنی قدرت سیاسی، مدیریت اجرایی و فرایند حرکت و تحول جامعه را از یکدیگر تفکیک کرده اند، براین باورند که روند تأثیر گذاری روحانیت در عرصه های فرهنگی، تربیتی و معنوی جامعه، با مدیریت اجرایی یا قدرت سیاسی ارتباطی ندارد ؛ بدین سان، روحانیون می توانند، در جامعه حضور عینی، فعال وهدایت گرانه داشته باشند؛ هر چند که موقعیت های اجرایی و رسمی را به عهده نداشته، یا در هر قدرت سیاسی جامعه دیده نشوند.

[*~* مهسا *~*]

این دسته برای نمونه از جامعه عراق یاد می کنند؛ کشور عراق پس از سقوط حزب بعث، بستر نظارت و هدایت معنوی روحانیت و مرجعیت گشته است. چنانکه روند حرکت وتکامل جامعه عراقی به دست می دهد، نهاد مرجعیت دینی، بیش ترین میزان تأثیرگذاری را دارد؛ بی آن که در ساختار قدرت سیاسی موجود جایگاهی رسمی داشته باشد؛ نه تنها مرجع تقلید، بلکه روحانیون تأثیر گذار عراق، در هیچ یک از موقعیت های اجرایی، حضور رسمی و آشکار ندارند.

از آن چه گذشت بر می آید که تفکیک سه مقوله قدرت سیاسی، مدیریت اجرایی و روند تحول جامعه یک ضرورت است. به منظور دست یابی به تفکیک یاد شده ،باید به این پرسش پاسخ داد که هدف اصلی روحانیت چیست ؟
اگر فرض هایی که در آغاز گفتار بدان اشاره شد، منطقی و درست باشد، می توان گفت که روحانیت، در حقیقت در پی این است که جامعه روندی معنوی وروحانی داشته باشد؛ از این رو عالمان دین، کوشش در این بستر را تکلیفی الهی می دانند.