نکته اول:
معصومين (ع) به جهت اراده قوی به مقامی رسیده اند که معصوم از گناه هستند اما اين موهبت خدادادى،به جهت این است که خودشان هم قابليت و شايستگى عصمت را داشته اند.در واقع خداوند عصمت را با توجه به قابلیت و شایستگی افراد به آنان می دهد
امام صادق (ع) در همين زمينه مى فرمايند: «ان الله اختار من ولد آدم اناسا طهّر ميلادهم، و طيّب ابدانهم و حفظهم فى اصلاب الرجال و ارحام النساء، اخرج منهم الانبياء و الرسل، فهم ازكى فروع آدم ففعل ذلك لا لأمر استحقوه من الله عزوجلّ و لكن علم الله منهم حين ذرأهم انّهم يطيعونه و يعبدونه و لا يشركون به شيئا فهولاء بالطاعة نالو من الله الكرامة و المنزلة الرفيعة عنده»( بحارالانوار، ج 10، ص 170.)
«به درستى كه خداوند متعال، انسان هايى را از فرزندان آدم انتخاب كرد و تولد آنها را پاك و بدن هاى آنان را پاكيزه گردانيد و آنها را در پشت مردان و رحم زنان در حفظ خويش قرار داد، نه به جهت طلبى كه از خداوند داشته باشند بلكه از آنجا كه خداوند، در هنگام خلقت مى دانست كه از او فرمانبردارى مى كنند و او را عبادت مى نمايند و هيچ گونه شركى نسبت به او روا نمى دارند. پس اينان به واسطه فرمانبردارى از خداوند به اين كرامت و منزلت والا در نزد خداوند، نايل شدهاند».
نکته دوم:
پيامبران و امامان (ع)هم مثل انسان های عادی داراى اراده بشرى بودند,اما براى تحصيل مقامات معنوى،سعی و تلاش می کردند و اهل جهاد و زهد و تقوا بودند
«وجعلنا منهم ائمة يهدون بامرنا لمّا صبروا و كانوا بايتنا يوقنون»( سجده آيه 24)
« و از قوم موسى، گروهى هستند كه به سوى حق هدايت مىكنند و به حق و عدالت حكم مىنمايند.»
در اينجا رمز پيروزى و شرط پيشوايى و امامت را دو چيز شمرده: يكى ايمان و يقين به آيات الهى، و ديگر صبر و استقامت و شكيبايى.
نکته سوم:
دسترسى به مقام «عصمت» فقط مختص به پیامبران و امامان نیست بلكه براى همگان رسیدن به این مقام ميسر است. چنان كه حضرت زينب (س) و حضرت عباس ,و همچنین بسیاری از علما به این مقام رسیدند