ابوالحسن محمد بن ابوذر يوسف عامرى نيشابورى از فلاسفه اسلامى قرن چهارم هجرى قمرى و متوفى 27 شوال 381 هجرى است.1
وى دوره مقدماتى علوم را در نيشابور كه بزرگ ترين مركز فرهنگى آن روز خراسان شمرده مى شد گذراند و در حدود هجده سالگى به شامستيان و يكى از روستاهاى بلخ رفت و در آن جا نزد ابوزيد احمد بن سهل بلخى به كسب دانش پرداخت.2 و از او بسيار اثر پذيرفت.
عامرى از شامستيان بلخ به بخارا رفت و از آن جا براى تحصيل فقه و كلام ماتريدى در نزد ابوبكر قفّال به چاچ رخت كشيد و در اين شهر با دختر اسماعيل بن مهران خشينديزه عقد زناشويى بست.3
و پس از آن به جهانگردى روى آورد و به گشت و گذار در گرداگرد عالم بويژه نخشب بغداد رى بلخ بخارا و سمرقند پرداخت.4 و در بغداد پاى درس ابوالفضل بن عميد (م: 360 هـ.ق) حضور يافت و با ابوسعيد سيرافى نحوى معروف در مجلس ابوالفتح بن عميد به سال 364 هجرى مناظره كرد.5 مدت پنج سال در رى سكنى گزيد و مدتى نيز در بخارا بود. در هر دو شهر با بزرگان علم و دين و سياست نشست و برخاست داشت.
عامرى به دليل علاقه به دانش بسيارى از كشورهاى اسلامى را در نوشت و چگونگى حال و روز مردم را در كانون توجه و مطالعه خود قرار داد و شناخت نشانه هاى ضعف سياسى و مدنى جهان اسلامى را كه كمى پيش از دوران او شروع شده بود در بوته پژوهش قرار مى داد.