║★║★║★║چهل حديث، سيره سجادی║★║★║★║

[صافات]

21: تواضع امام (عليه السلام)

قيل له (عليه السلام):
اذا سافرت كتمت نفسك اءهل الرفقة؟ فقال: اءكره اءن آخذ برسول الله مالا اعطى مثله.

به امام سجاد (عليه السلام) گفته شد:
هنگامى كه مسافرت مى كنى خودت را از اهل كاروان كتمان مى كنى و نمى شناسانى چرا؟
فرمود: دوست ندارم از وابستگى به رسول خدا استفاده كنم با اينكه خدمتى در مقابل آن وابستگى انجام ندادم.

بحار الانوار، ج 46، ص 93، ح 82.

[صافات]

22: صدقات امام (عليه السلام)

عن اءبى عبدالله الدامغانى:
انه كان على بن الحسين (عليه السلام) يتصدق بالسكر و اللوز.
فسئل عن ذلك فقراء قوله تعالى:
((لن تنالوا البر حتى تنفقوا مما تحبون.(4)

ابو عبدالله دامغانى مى گويد:
امام چهارم (عليه السلام) از گردو و شكر صدقه مى داد. از حكمت اين كار سؤال شد اين آيه را خواند كه فرمود: به نيكى و رستگارى نمى رسيد
تا اينكه از آنچه دوست داريد انفاق كنيد. (امام (عليه السلام) شكر و گردو را دوست داشت.)

بحار الانوار، ج 46، ص 89.

[صافات]

23: امام (عليه السلام) و صدقه

عن ابى عبدالله (عليه السلام) قال:
كان (على بن الحسين (عليه السلام)) يقبل الصدقة قبل ان يعطيها السائل،
قيل له: ما يحملك على هذا؟ قال: فقال:
لست اقبل يد السائل انما اقبل يد ربى، انها تقع فى يد ربى قبل اءن تقع فى يد السائل...

امام صادق (عليه السلام) فرمود:
امام چهارم (عليه السلام) قبل از اينكه صدقه را به فقير بدهد مى بوسيد، از امام سؤال شد، حكمت اين كار شما چيست؟ فرمود:
من دست پروردگارم را مى بوسم نه دست فقير را، زيرا صدقه قبل از اينكه به دست فقير برسد در دست خدا قرار مى گيرد.

بحار الانوار، ج 46، ص 74.

[صافات]

24: اخلاص امام سجاد (عليه السلام)

و كان على بن الحسين (عليه السلام) ليخرج فى الليلة الظلماء فيحمل الجراب فيه الصرر من الدنانير و الدراهم حتى ياءتى بابا بابا فيقرعه ثم يناول من يخرج اليه،
فلمامات على بن الحسين (عليه السلام) فقدوا ذلك فعلموا اءن على بن الحسين الذى كان يفعل ذلك.

امام سجاد (عليه السلام) شب تاريك از خانه خارج مى شد و انبانى را كه در آن كيسه هاى درهم و دينار بود با خود بر مى داشت و مى آمد درب منزلها و در مى زد و از آنها به كسى كه دم درب مى آمد مى داد. (بدون اينكه شناخته شود.)
زمانى كه به شهادت رسيد و ديگر او را نديدند دانستند كه امام سجاد بود كه آن كار را مى كرد.

بحار الانوار، ج 46، ص 66.

[صافات]

25: امام سجاد (عليه السلام) و بينوايان

فى رواية اءحمد بن حنبل عن معمر، عن شيبة بن نعامة:
انه كان يقوت ماءة اءهل بيت بالمدينة.

در روايت احمد بن حنبل از معمر به نقل از شيبه بن نعامه آمده است كه:
امام سجاد (عليه السلام) صد خانواده را در مدينه غذا مى داد و آنان را تاءمين مى كرد.

بحار الانوار، ج 46، ص 88.

[صافات]

26: برخورد با مستمندان

و كان (عليه السلام) اذا اءتاه السائل يقول:
مرحبا بمن يحمل زادى الى الآخرة.

هنگامى كه فقير خدمت امام چهارم (عليه السلام) مى آمد امام مى فرمود: آفرين بر كسى كه زاد و توشه مرا به آخرت حمل مى كند.

بحار الانوار، ج 46، ص 98.

[صافات]

27: خدمت به خانواده

قال على بن الحسين (عليه السلام):
لاءن اءدخل السوق و معى درهم اءبتاع به لحما لعيالى و قد قرموا اليه اءحب الى من اءن اءعتق نمسة.

امام على بن الحسين (عليه السلام) فرمود:
چنانچه وارد بازار شوم و همراهم درهمى باشد كه با آن براى خانواده ام گوشتى بخرم كه به آن اشتياق دارند براى من محبوبتر است از اينكه فردى را آزاد كنم.

وسائل الشيعة، ج 15، ص 251، ح 6.

[صافات]

28: برخورد با نوزاد

كان على بن الحسين (عليه السلام) اذا بشر بولد لم يساءل اءذكر هو اءم انثى حتى يقول:
اءسودى؟ فاذا كان سويا قال:
الحمدلله الذى لم يخلق منى خلقا مشوها.

امام چهارم (عليه السلام) اينچنين بود: هنگامى كه به او بشارت فرزندى مى دادند نمى پرسيد پسر است يا دختر؟ مى فرمود:
آيا سالم است؟ وقتى سالم بود مى فرمود:
حمد و ستايش مخصوص خدايى است كه از من مخلوق ناقص و زشت خلق نكرده است.

وسائل الشيعة، ج 15، ص 143، ح 1.

[صافات]

29: مداومت و پشتكار در كارها

عن اءبى عبدالله (عليه السلام) قال:
كان على بن الحسين (عليه السلام) يقول:
انى لا حب اداوم على العمل و ان قل.

امام صادق (عليه السلام) فرمود:
امام على بن الحسين (عليه السلام) مى فرمود:
من دوست دارم كه بر كار مداومت داشته باشم اگر چه كم باشد.

وسائل الشيعة، ج 1، ص 70.

[صافات]

30: برخورد با دانشجو

ان على بن الحسين صلوات الله عليه كان اذا جاءه طالب علم قال:
مرحبا بوصية رسول الله صلى الله عليه و آله.
ثم يقول:
ان طالب العلم اذا خرج من منزلة لم يضع رجله على رطب و لا يابس من الارض الا سبحت له الى الارضين السابعة.

امام چهارم كه درود خدا بر او باد هنگامى كه دانشجويى خدمتش مى رسيد مى فرمود:
آفرين بر وصيت رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم)
سپس فرمود:
هنگامى كه طالب علم از منزلش خارج مى شود پايش را روى هيچ تر و خشكى از زمين نمى گذارد مگر اينكه زمين تا طبقه هفتم بر او تسبيح مى گويد.

بحار الانوار، ج 1، ص 168، ح 16.