از روزه چه انتظاری داری؟

[بیرق ظهور]

روزه و سلامت روانی

1ـ تقویت اراده:
انسانی که در روزهای روزه‏داری با آنکه در میان نعمت‏های فراوان و غذاهای متنوع غرق است و برای بهره‏برداری از انواع لذت‏های شهوانی و جنسی، توانایی دارد، وقتی به امر خداوند حکیم از خوردن همه آن نعمت‏ها و غذاها دست کشیده و روی تمام لذایذ جنسی پا می‏گذارد، در حقیقت توفیق ‏یافته تا مهار نفس سرکش را در اختیار خود گرفته و بر دهن اسپ چموشِ خواست‏های درونی‏اش، لجام زند؛ یعنی این انسان توانسته است برای نفس سرکشش «بِرِیک» بسازد تا با استفاده از آن در موارد خطرناک، خود و ایمانش را از افتادن در پرتگاه‏های بی‏تقوایی حفظ کند. پس روزه در واقع، اراده‏ی انسان را قوی ساخته و مهارِ نفس سرکش را در اختیار او قرار می‏دهد. پیامبر گرامی اسلام(ص) می‏فرماید:
«روزه آرزوهای نامشروع نفس را از بین می‏‏برد و نیروی شهوات را کنترل می‏کند.»

2ـ پاکیزه گیِ روح:

در این زمینه پیامبر می‏فرماید: «روزه، قلب را مصفا و نورانی می‏کند.»

3ـ نزدیکی به خداوند:

انسانی که مطیع فرمان الهی است هیچگاه به سوی حرام دست دراز نمی کند و به کارهای واجب، پشت نمی کند، بدون شک چنین فرد، بندۀ مقرب درگاه حضرت حق می‏باشد، به کوی او راه می یابد و در وادی امن او گام می نهد. اینگونه بنده است که حتا شایستگی هم سخن شدن با حضرت حق را پیدا می‏کند و می‏تواند از فرشته ها هم پیشی گیرد.

انتظار ما از روزه
نکته مهم این است ‌که شما از روزه چه انتظاری دارید؟
طالـب ‌هـر چیـز ای یار رشیـد
جزهمان‌چیزی‌که‌می‌خواهد ندید
عمده مطلب همین است که هرکس در هر عرصه‌ای دنبال مطلوب خود است و جز آن را نمی‌بیند، حالا در عرصه روزه هم اگر مطلوب ما چیز کمی باشد، از آن حقایق برین روزه که مطلوب اولیای الهی است محروم خواهیم ماند. اگر همت ما بلند باشد، حقایق عالی نصیب ما می‌شود. از طریق روزه هم می‌شود از خداوند دنیای بهتر بخواهیم و هم می‌‌‌شود مطلوبمان وَجه حق باشــد، یعنی «اِبْتِغاءً لِوَجْهِ الله» روزه بگیریم تا خداوند، خودش را به ما بدهد.

روزه‌دار شبیه خدا می‌شود

در حدیث قدسی داریم: « الصَّوْمُ لی وَ اَنَا اُجْزی بِه »[4] می‌فرماید : روزه از آن من است و خودم هم جزایش هستم. چون در هیچ عبادتی به این اندازه بنده شبیه خدا نمی‌شود. انسان از طریق روزه‌داری، ظهوری از غنای حق می‌گردد، همچنان که خداوند هیچ نیازی به غذا ندارد، روزه‌دار به نحوی در حدّ خودش شبیه چنین حالتی می‌شود. اگر حدیث «اَنَا اَجزی بِه» باشد، یعنی خودم جزایش را می‌دهم، این هم مژده بزرگی است، یعنی نتیجه روزه و جزای روزه‌دار را به واسطه‌ها واگذار نمی‌کنم و به‌واقع این هم مقام کمی نیست، چون در هر صورت در این حالت هم کمالات بسیار متعالی را از خدا دریافت می‌کنید.
شما در روزه، کمی از گرایش به دنیا منصرف می‌شوید و در نتیجه یک غنای مختصری نسبت به دنیا در شما پدیدار می‌شود و لذا به یک اعتبار صفتی از صفات عُلیای خداوند یعنی صفت «غنی» در قلب شما تجلّی می‌کند و نیازتان به دنیا کم می‌شود و با خدا مأنوس می‌گردید. یعنی اگر روزه‌دار همت خود را بلند کند و در طلب حق باشد، نور حق در اسم غنا در قلبش می‌تابد و این یک نحوه قرب به حق است.