شکوه غم زپا تاسرخدیجه ...{ اشعار شهادت حضرت خدیجه (س)

[شهاب منتظر]

خدا سند زده دل را به نام مادرها

فتاده لیلی لیلا به دام مادرها


بهشت و عرش برین زیر پای مادرهاست

چگونه شرح دهم از مقام مادرها


برابری بکند با طعام های بهشت

طعام سوخته یا اینکه خام مادرها


به ام فاطمه"س" سوگند میخورم امشب

که تا همیشه بمانم غلام مادرها


فدای ام ابیها تمام باباها

فدای مادر زهرا"س" تمام مادرها


اگر اجازه دهد خاک پاش را بوسم

اگر اجازه دهد ازدحام مادرها


تویی که ظلمت شب را همیشه مهتابی

خدیجه"س" هستی و مادربزرگ اربابی


شاعر : یاسین قاسمی

[شهاب منتظر]

تو کیستی که سینه ی ما بی قرار توست

چشم زمین و چشم زمان سوگوار توست

کم نیست این که مادر زهرای اطهری

سوگند می خورم که همین افتخار توست

در هر کجا همیشه کنار پیمبر و

در هر کجا همیشه پیمبر کنار توست

مادر بزرگ محترم خانواده ای

داماد خانواده علی بی قرار توست

دنیای تو همیشه هوایش بهاری است

در بین خانه ات نوه هایت بهار توست

خیل کثیر خانه ی پیغمبر از تو بود

زهرای خانه ی نبوی یادگار توست

بیخود نبی به پای کسی پا نمی شود

هر مادری که مادر زهرا نمی شود

دنباله دار عشق و اویس قرن شدی

در شب دلیل گریه ی چشمان من شدی

جایت اگرچه زیر کسای نبی نبود

مادر شدی خلاصه ی آن پنج تن شدی

در هر نماز نافله پشت پیمبرت

محو عروج هر شبی خویشتن شدی

دخت علی ز چهره ی تو ارث برده است

ای مادری که مادر ام الحسن شدی

چندین کفن اگر چه محیای تو شده

مادر بزرگ یک نوه ی بی کفن شدی

گریان روضه های رسول خدا شدی

گریان داغ غربت یک پاره تن شدی

جبریل گفت روضه ی زخمی دوباره را

در روی خاک یک بدن پاره پاره را

شاعر : مسعود اصلاني

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تو کیستی که سینه ی ما بی قرار توست
چشم زمین و چشم زمان سوگوار توست

کم نیست این که مادر زهرای اطهری
سوگند می خورم که همین افتخار توست

در هر کجا همیشه کنار پیمبر و
در هر کجا همیشه پیمبر کنار توست

مادر بزرگ محترم خانواده ای
داماد خانواده علی بی قرار توست

دنیای تو همیشه هوایش بهاری است
در بین خانه ات نوه هایت بهار توست

خیل کثیر خانه ی پیغمبر از تو بود
زهرای خانه ی نبوی یادگار توست

بیخود نبی به پای کسی پا نمی شود
هر مادری که مادر زهرا نمی شود

دنباله دار عشق و اویس قرن شدی
در شب دلیل گریه ی چشمان من شدی

جایت اگرچه زیر کسای نبی نبود
مادر شدی خلاصه ی آن پنج تن شدی

در هر نماز نافله پشت پیمبرت
محو عروج هر شبی خویشتن شدی

دخت علی ز چهره ی تو ارث برده است
ای مادری که مادر ام الحسن شدی

چندین کفن اگر چه محیای تو شده
مادر بزرگ یک نوه ی بی کفن شدی

گریان روضه های رسول خدا شدی
گریان داغ غربت یک پاره تن شدی

جبریل گفت روضه ی زخمی دوباره را
در روی خاک یک بدن پاره پاره را

شاعر : مسعود اصلاني

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

هنوز چهره مکه غبار ماتم داشت
هنوز داغ ابوطالب آتش غم داشت

دل لطیف پیمبر غمین زهرا بود
به سینه درد و غم و غصه های عالم داشت

سخن ز رحلت بانوی با کرامت بود
کسی که حسن کمال چهار مریم داشت

چه بانویی که خدایش سلام می فرمود
که نامه عملش مُهر مِهر خاتم داشت

یگانه بانوی مردی که از عدالت خود
تمام عالم و آدم به زیر پرچم داشت

سخای حاتم طایی کجا و این سفره
که درب خانه جودش هزار حاتم داشت

برای حضرت ام الائمه این یک بس
که نور فاطمه بر دامن مکرم داشت

خدیجه مادر ما اولین مسلمانی است
که با ولای علی عهد خویش محکم داشت

در آخرین نفسش با اشاره می فرمود
همیشه فاطمه ام غربتی دمادم داشت

فدای دختر مظلومه ام که در آن شعب
به روی گونه چو گلبرگ یاس شبنم داشت

به اهل بیت بگو تا ملازمش باشند
به هر زمان که به مادر نیاز مبرم داشت

کسی به صورت او لطمه بعد من نزند
شنیده ام که فلانی دو دست محکم داشت

پس از وصیت ام الائمه پیغمبر
خدیجه را به عبایش ز خود مقدم داشت

در آن دمی که کفن از بهشت آوردند
هوای رحلت او روضه محرم داشت

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

امشب فرشتگان خدا سوگوار تو
پر می کشند گریه کنان تا دیار تو

هم ناله با دل همه آسمانیان
جبریل روضه خوان شده بانو کنار تو

تنها نه لاله های دل داغدار ما
گلهای اشک چشم ملائک نثار تو

تا صبح ماند مثل تمام ستاره ها
چادر نماز سبز تو چشم انتظار تو

دلخسته ام به وسعت دلتنگی و فراق
زانو بغل گرفته ام امشب کنار تو

می سوزد از فراق تو با قلب دخترت
تا صبح مات و غمزده شمع مزار تو

یادم نمی رود شب آخر شب سفر
باران اشک فاطمه بیقرار تو

گفتی به فاطمه غم خود را خدیجه جان
آتش زدی به پهنه دریا و آسمان

از ماتم تو فاطمه جان گریه می کنم
بی صبر می شوم و چنان گریه می کنم

یا اینکه در مصیبتت از دست می روم
یا اینکه با تمام توان گریه می کنم

با غربت تو شهر مدینه چه می کند
با قلب خسته و نگران گریه می کنم

«چون چاره نیست صبر به ناچار می کنم»
مانند شمع از دل و جان گریه می کنم

دیوار و در، غروب تو را ناله می زنند
پهلو شکسته! ناله زنان گریه می کنم

با روضه های پهلو و بازوی خسته ات
با روضه بلال و اذان گریه می کنم

اصلاً ببین که با همه روضه های تو
اندازه زمین و زمان گریه می کنم

از کوچه های فاطمیه دل نمی کَنَم
هر شب به یاد مادرمان گریه می کُنم

عمریست که در آرزوی خاکبوسی ِ
قبری بدون نام و نشان گریه می کنم

کی می شود که جان بدهم در عزایتان
عالم فدای غربت بی انتهایتان

شاعر : یوسف رحیمی

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

وقتی كه چشم خلق خدا ناسپاس بود
تنها خدیجه(س) بود كه گوهرشناس بود

تاسر نهد به پای رسول امیـن ز شوق
در بارگاه عشق پُر از التماس بود

این افتخار اوست كه در طول عمر خویش
بابهترین پیمبرحق درتماس بود

گنجینۀ معارف ایمان و منزلت
آئینـه ی تجلی و پّر انعكاس بود

مال و منال را به فقیران مكه داد
كی در كمند نفس و طعام و لباس بود

خوف و رجای او به ره دین حق گذشت
از جاهلان مكه كجا در هراس بود

غفلت نكرد لحظه ای از حق،خدا گواست
تا آخرین نفس به جهان حق شناس بود

روز وداع خویش «وفائی »از این جهان
آزرده دل ،به خاطر آن باغ یاس بود

سید هاشم وفائی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

از ماتم تو فاطمه جان گريه مي کنم
بي صبر مي شوم و چنان گريه مي کنم

يا اينکه در مصيبتت از دست مي روم
يا اينکه با تمام توان گريه مي کنم

زهرا ! به ياد غربت تو زار مي زنم
با قلب خسته و نگران گريه مي کنم

در التهاب نالة تو آب مي شوم
مانند شمع از دل و جان گريه مي کنم

در پشت در به رنگ گل لاله مي شوي
پهلو شکسته ! ناله زنان گريه مي کنم

با روضه هاي پهلو و بازو و چهره ات
با روضة بلال و اذان گريه مي کنم

اصلاً ببين که با همة روضه هاي تو
اندازة زمين و زمان گريه مي کنم

بانوي بي حرم به خدا من به ياد آن
قبر بدون نام و نشان گريه مي کنم

آه اي خديجه مادر غم ! نه فقط شما
من هم به ياد مادرمان گريه مي کنم

کي مي شود شبي بدهم جان برايتان
عالم فداي غربت بي انتهايتان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

والا مقام ! ای مادر زهرا خدیجه

مادربزرگ زینب کبری خدیجه

خرج خدا شد ثروتت یکجا خدیجه

کوری چشم شور بعضی‌ها خدیجه ...

.. انگشتر عشق پیمبر را نگینی

الحق و الانصاف اُمّ المؤمنینی

هم گوهر نابی و هم گوهرشناسی

ای تاجر خوش ذوق ! پبغمبرشناسی

تنها نه در مکّه ، در عالم سرشناسی

از بیعتت پیداست که حیدر شناسی

عطر علی دارد سراپای وجودت

بانو! مِی ‌کوثر گوارای وجودت

بوی نبوّت را که استشمام کردی

بهر رواج دین حق اقدام کردی

اسلام را با همتت اسلام کردی

کفّار را با ثروتت ناکام کردی

بوده اساس دین و آیین پیمبر

اخلاق او ، اموال تو ، شمشیر حیدر

عیسی غلام همسرت تا روز محشر

مریم کنیز دخترت تا روز محشر

عصمت نخی از معجرت تا روز محشر

باقی ست نسل کوثرت تا روز محشر

مِهرت برای آسمان‌ها و زمین بس

داماد تو حیدر شده ، فخرت همین بس

ای طاهره ! بانوی باتقوای مکّه

سنگ صبور و حامی آقای مکّه

بی اعتنا به طعنه ی زن‌های مکّه

ای کاش نیشابور بودی جای مکّه

شعب ابی طالب تو را از پا نینداخت

آزار اهل شرک از تو « شیرزن » ساخت

بانو سلامت می‌کنم از دور و نزدیک

پیش حبیب خود در این شب‌های تاریک

راحت برو راحت بیا " اُمّ الصعالیک "

مکّه ندارد کوچه‌های تنگ و باریک

مکّه مدینه نیست آتش پا بگیرد

میخی درون سینه ی تو جا بگیرد

رفتی ندیدی رکن حیدر را شکستند

الواط های بی حیا در را شکستند

نامردها ، پهلوی کوثر را شکستند

قلب پر از مِهر پیمبر را شکستند

رفتی ندیدی باغ تو بی یاسمن شد

ای باکفن ! آخر حسینت بی کفن شد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب دل تنگ مرا اشکم روایت می کند
امشب خدیجه با تو ای اسما وصیّت می کند

ای آشنایم– بشنو نوایم (جان تو و زهرای من)

اسماء ببر از من پیام بر خاتم پیغمبران
برگو کنار تربتم امشب بیا قرآن بخوان

جانم فدایت – در بین امت (جان تو و زهرای من)

اسماء بهار عمر من امشب به پایان می رسد
زهرا سرش به سینه ام من بر لبم جان می رسد

ترسم که آهش – باشد پناهش (جان تو و زهرای من)

آن شب که پیوند گل یاس و صنوبر می شود
آن شب که زهرا کوثر قرآن حیدر می شود

با مهربانی – تا می توانی (جان تو و زهرای من)

آن شب که جسمش را علی شوید به اشک دیده گان
بر پیکر مجروح او اسماء بریز آب روان

اسماء علی را – بنما تسلّا (جان تو و زهرای من)

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

چشمم به غیر خون دلی مبتلا نداشت
این خانه بعد رفتن تو آشنا نداشت

زهرا یتیم شد غم بی مادری رسید
بی تو دل شکسته ی من هم نوا نداشت

خاک عزا به روی سرم ریختم ولی
خون گریه های دخترکت هم صدا نداشت

رفتی و در مزار تو دیدم که پیکرت
بر پای تا سرش کفنی جز عبا نداشت

بابا گرفته روضه و من گریه می کنم
در خانه ای که بعد نگاهت صفا نداشت

می گوید از من و تو و از پارۀ تنم
از تشنه ای که روی لبش جز دعا نداشت

شد رسم بعد تو که عبا را کفن کنند
اما برای قامت او کربلا نداشت

از بس که تیغ و نیزه تنش را گشوده است
گودال قتلگاه به جز بوریا نداشت