*^* هفته ی بزرگداشت امام حسن مجتبی(علیه آلاف التّحیه والثّناء والسّلام) در فضای مجازی ؛ هشتم الی چهاردهم مرداد ماه 91 *^*

[شهاب منتظر]

[شهاب منتظر]

مطابق با نص صریح قرآن کریم : "مجتبی" یعنی چه ؟

تعدادی از احادیث ناب مروی از امام حسن مجتبی علیه السلام

ما را غلام کوی حسن آفریده اند

فاصله بین حق و باطل

نکوهش شوخی های بیجا و آثار آن

حق و باطل

تلاش برای دنیا و آخرت

در محضر امام مجتبی علیه السلام

داستانی کوتاه از امام حسن "علیه‌السلام: " فروتنی

داستانی کوتاه از امام حسن "علیه‌السلام: " شیعه حقیقی

داستانی کوتاه از امام حسن "علیه‌السلام: " خبر از غیب

داستانی کوتاه از امام حسن "علیه‌السلام: " حاجت برادر مسلمان

داستانی کوتاه از امام حسن "علیه‌السلام: " مهربانی

زیرک ترین زیرک ها و احمق‏ترین احمق ها از دیدگاه امام حسن علیه السلام

تصویر خام برای قرار گیری احادیث

[شهاب منتظر]

[شهاب منتظر]

درج کد گوشه نمای

هفته بزرگداشت امام حسن مجتبی(علیه السّلام)

در وبلاگ و سایت شما :

<div id="afsaran_widget" class="afsaran_widget_imam_hasan"> </div> <link href="http://www.afsaran.ir/css/afs/afs_widget_tmp.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script type="text/javascript" src="http://www.afsaran.ir/js/jquery.min.js" id="jquery_src"></script> <script type="text/javascript" src="http://www.afsaran.ir/afs_widget.js?count=50&topic=243" id="jscript_src"></script>

[شهاب منتظر]

هوشمندانه ترین صلح تاریخ





دستاوردهای صلح امام حسن مجتبی علیه السلام

اصلی عُقلایی در سیاست وجود دارد که هرگاه سیاست مداری به پذیرش امتیازی منفی مجبور و به دادن امتیاز مثبتی به حریف وادار می شود، راهکاری را بر می گزیند که کم ترین زیان را برای او و جامعه اش داشته باشد. سبط اکبر، امام حسن مجتبی علیه السلام در صلح تاریخی خود با معاویة بن ابی سفیان، کوشید با رعایت این قاعده، به گونه ای سیاست خود را در مفاد قرارداد صلح بگنجاند که بتواند با استفاده از این ابزار، مبارزه با معاویه را در سطحی دیگر ادامه دهد.


امام علیه السلام در قرارداد خود، مطالبی گنجانید که امتیازهای زیادی برای اسلام و مسلمانان داشت و کوشید در آن معاویه را آن گونه که هست به مردم بشناساند و چهره واقعی او را بنمایاند. امام حسن علیه السلام در مفاد صلح، او را در تنگنای موازین شرعی قرار داد و به وسیله مواد صلح نامه، اهداف واقعی خود را از جنگ با معاویه نشان داد که عبارت بودند از: جلوگیری از آزار شیعیان، جلوگیری از ناسزاگویی به علی علیه السلام، جلوگیری از تبعیض نژادی و قومیت گرایی، رانت خواری، فساد مالی و ده ها حرکت زشت معاویه که آزادانه به اسم اسلام انجام می داد.

البته امام به خوبی می دانست که معاویه به این قرارداد عمل نمی کند، ولی این مسئله سبب رسوایی او می شد و این خود یکی از بزرگترین انگیزه های امام در صلح با معاویه بود.

[شهاب منتظر]

دستاوردهای صلح امام حسن(ع)

عامل اصلی در پذیرش صلح از سوی امام حسن علیه اسلام، عدم همراهی و فداکاری مردم، به ویژه خواص بود که ناشی از دنیاگرایی و راحت طلبی آنان بود و به بروز رفتارهایی چون پیمان شکنی، خیانت و... انجامید. بازتاب این رفتارها، موجب تنها ماندن امام، ناامیدی از وصول به هدف به وسیله جنگ و پذیرش ترک مخاصمه بود. اما همانگونه که انتظار می رفت، معاویه با رسیدن به قدرت، تمامی پیمان های خود را شکست.

شهادت سرداران اسلام به دست معاویه، شکنجه و تهدید آنان و حذف نام شیعیان از دفتر بیت المال و دیگر فشارها که پس از پیمان صلح صورت گرفت، وجدان های خواب آلوده را بیدار ساخت و این همان خیری بود که امام حسن علیه السلام پیش بینی کرده بود .

پس از انعقاد صلح، وقتی سران دو طرف به کوفه آمدند، معاویه برای مردم سخنرانی کرد. او بالای منبر رفته و گفت:

«به خدا ای مردم! من برای بر پا داشتن نماز با شما نجنگیدم. جنگ من نه به دلیل روزه بود، نه حج و نه پرداخت زکات. تنها انگیزه من از نبرد با شما حکومت بر شما بود؛ چه ناراحت شوید و چه خشنود. بدانید که من هر پیمانی را که با حسن بن علی بسته ام، زیر پا گذاشته و به آن پایبند نخواهم بود.»

معاویه بر خلاف مفاد صلح نامه، نخست بر اعمال فشار، تهدید و شکنجه مردم کوفه و بصره و به ویژه علویان و پیروان امام افزود. شهادت سرداران اسلام به دست معاویه، شکنجه و تهدید آنان و حذف نام شیعیان از دفتر بیت المال و دیگر فشارها که پس از پیمان صلح صورت گرفت، وجدان های خواب آلوده را بیدار ساخت و این همان خیری بود که امام حسن علیه السلام پیش بینی کرده بود.

امام علیه السلام روزهای سختی را در کوفه می گذراند. بهترین یاران او که گذشته درخشانی در زمان علی علیه السلام داشتند، تحت تعقیب قرار گرفته و به شهادت رسیدند. طلایه دارانی چون «حجر بن عدی»، «رشید هجری» و «میثم تمار» از آنان بودند. امام علیه السلام پس از دیدن بی وفایی یاران و فشار دستگاه بنی امیه بر او، کوفه را به مقصد مدینه ترک کرد و به انتظار روزی نشست که مردم فرجام کارشان را ببینند و به خود آیند؛ همان هایی که با کنار آمدن با دشمن دینشان، دو امام بزرگ خویش را خانه نشین کرده بودند. اما هدف امام مجتبی علیه السلام فراترتر از آن بود که به شناخت حقایق در زمان خود او برسند.

آثار ارزشمند صلح امام علیه اسلام همچون حفظ دین و مصلحت امت پیامبر، بقای نظام امامت، حفظ حیات شیعه و ... ، نیز نشان داد که دستاورد امام علیه اسلام ، به مراتب بیشتر از دستاورد معاویه بود. این آثار، گویای این است که این صلح، کارآمد، برابر با پیروزی، هوشیارانه، براساس حفظ خط مشی اصلی و بر طبق رعایت مصالح امت اسلامی بود.

امام علیه السلام به سوی مدینه حرکت کرد و نگاهی به کوفه انداخت و به کسانی که برای بدرقه اش آمده بودند، فرمود:

«من شهر، خانه و دوستانم را از روی دشمنی ترک نمی کنم؛ چون آن ها از پیمان من و تعهدهایم دفاع می کردند».

در نهایت مردم عراق، فرجام کار خود را مشاهده کردند، ولی افسوس که دیر شده و امام حسن علیه السلام از دنیا رفته بود، ولی نتیجه آن در زمان امامت امام حسین علیه السلام به خوبی ظاهر گشت. دعوت مردم کوفه از امام حسین علیه السلام و قیام های پس از آن، بیداری مردم را نشان می دهد. این مسئله به آن دلیل بود که زمان واکنش آن ها به پیشامدهای روزگار بسیار دیر رخ می داد. آنان حساسیت اوضاع را به خوبی در نمی یافتند و به امید روزی نشسته بودند که وضع بدون انجام واکنشی جدّی بهبود یابد. در واقع آنان بسیار خوش بینانه با مسائل برخورد می کردند.

بهرحال، آثار ارزشمند صلح امام علیه اسلام همچون حفظ دین و مصلحت امت پیامبر، بقای نظام امامت، حفظ حیات شیعه و ... ، نیز نشان داد که دستاورد امام علیه اسلام ، به مراتب بیشتر از دستاورد معاویه بود. این آثار، گویای این است که این صلح، کارآمد، برابر با پیروزی، هوشیارانه، براساس حفظ خط مشی اصلی و بر طبق رعایت مصالح امت اسلامی بود. این صلح، آثاری را در پی داشت که قیام حماسی امام حسین علیه السلام آن را تکمیل و بقای اسلام را تضمین کرد.


بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

[شهاب منتظر]

رسول خدا (ص): حسن (ع) ؛ گل خوشبـــوی من است

شیفتگی و علاقه زیاد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به امام حسن (علیه‏ السلام) به اندازه‏ ای بود که در زمان زندگانی ایشان، همه مردم جایگاه برجسته امام حسن (علیه‏السلام) را می‏شناختند. پیامبر بسیار می‏فرمود: «حسن از من و من از اویم. هر کس او را دوست بدارد، خدا دوستش خواهد داشت». پیامبر (صلی الله علیه و آله) همواره امام حسن (علیه‏السلام) و امام حسین (علیه‏السلام) را بر دوش خود سوار می‏کرد و می‏فرمود: «به خدا قسم شما دو نفر (حسن و حسین) را گرامی می‏دارم؛ زیرا خدا شما را گرامی داشته است».

و نیز همواره می‏فرمود: «حسن (علیه‏ السلام) گل خوشبوی من است». و می‏فرمود: «پروردگارا! من او را دوست دارم، پس تو هم او و هر که او را دوست دارد، دوست بدار». و نیز می‏فرمود: «هر که مرا دوست دارد، باید او را دوست بدارد».

ابراز محبت پیامبر (صلی الله علیه و آله) نسبت به امام حسن (علیه‏السلام) تا جایی بود که همواره مردم او را در آغوش پیامبر می‏دیدند. گاهی که پیامبر بالای منبر مشغول سخنرانی بود. با دیدن امام حسن (علیه‏السلام) سخنش را قطع می‏کرد و از منبر به زیر می‏آمد، سپس او را در آغوش می‏گرفت و به او محبت می‏کرد. همواره او را می‏بوسید و سه مرتبه این سخن را تکرار می‏کرد: «خداوندا! من او را دوست دارم و هر که او را دوست بدارد نیز دوست خواهم داشت».

روزی در نماز جماعت، پیامبر (صلی الله علیه و آله) به سجده رفت و سجده را طولانی کرد تا جایی که بعضی از نمازگزاران شگفت زده شدند. وقتی نماز تمام شد، از ایشان پرسیدند: ای رسول خدا، سجده را به اندازه‏ای طولانی کردید که ما فکر کردیم در سجده بر شما وحی نازل شده است. پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: خیر! وحی بر من نازل نشد، ولی فرزندم حسن (علیه‏السلام) بر دوش من رفته بود و می‏خواستم او خود پایین بیاید. از همین رو، صبر کردم و سجده‏ام طولانی شد.

این ابراز محبت تا جایی بود که گاه تعجب دیگران را بر می‏انگیخت و از خود می‏پرسیدند چرا پیامبر (صلی الله علیه و آله) این اندازه حسن (علیه‏السلام) و برادرش حسین (علیه‏السلام) را دوست می‏دارد. این در حالی است که پیامبر جز حسن و حسین (علیهم‏السلام)، نوه‏های دیگری نیز داشت، ولی به آن‏ها این اندازه علاقه نشان نمی‏داد!

پیامبر (صلی الله علیه و آله) در پاسخ پرسش کنندگان می‏فرمود: «این دو (حسن و حسین) دو گل خوشبوی من در دنیا هستند». بارها در کوچه‏های مدینه پیامبر (صلی الله علیه و آله) را می‏دیدند که حسن (علیه‏السلام) را بر دوش راست و حسین (علیه‏السلام) را بر دوش چپ خود سوار کرده بود. ابوبکر حضرت را دید و گفت: «ای رسول خدا! بردن هر دوی آن‏ها برای شما دشوار است. یکی از آن‏ها را به من بدهید.» پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «هم مرکب آن‏ها مرکب خوبی است و هم خود این دو خوب سوارکارانی هستند. البته پدرشان از این دو بهتر و برتر است». سپس فرمود: «ای مسلمانان! آیا شما را به کسی که جدّ و جدّه‏اش بهترین مردمند، سفارش بکنم!» گفتند: آری! پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: حسن و حسین (علیهم‏السلام) که جدشان آخرین پیامبران و جده‏شان حضرت خدیجه (علیهاالسلام) دختر خویلد بانوی زنان بهشت است». دوباره فرمود: «بگویم چه کسی پدر و مادرش بهترین بندگان خدا هستند؟» گفتند: «بلی!» فرمود: «حسن و حسین (علیهم‏السلام) که پدرشان علی بن ابی‏طالب و مادرشان فاطمه (علیهاالسلام) دختر پیامبر است». باز پرسید: «آیا شما را به کسی که عمه و عمویشان بهترین مردم هستند سفارش بکنم؟ گفتند: «بلی یا رسول الله! فرمود: حسن و حسین (علیهم‏السلام) عمویشان جعفر بن ابی طالب و عمه‏شان امّ هانی دختر ابی‏طالب است». سپس پرسید: «آی مردم! آیا می‏خواهید بدانید خاله و دایی چه کسانی از همه بهترند؟» عرض کردند: بلی! فرمود: «حسن و حسین (علیهم‏السلام) دایی‏شان قاسم پسر رسول خدا و خاله‏ شان زینب دختر رسول خداست».

آن گاه دست به دعا برداشت و فرمود: «خداوندا! تو می‏دانی که حسن و حسین (علیهم‏السلام) بهشتی‏اند. پدرشان در بهشت، مادرشان در بهشت، جد و جده‏شان در بهشت، عمه و عمویشان در بهشت و خاله و دایی‏شان در بهشت هستند. پس هر کس آن دو را دوست دارد، بهشتی و هر کس دوست داران آن‏ها را هم دوست بدارد، بهشتی است».

[شهاب منتظر]

دانلود کلیپ های ویژه ی ولادت امام حسن مجتبی علیه السلام(کلیپ فلش)