ذکر و وسعت وجودی فرد
لذا من بارها عرض کردم، باز هم امشب تأکید میکنم عزیزان! اگر ما به سراغ این کتب اذکار و دعاهایی که نوشته شده و اسم گنج و … هم برای آنها میگذارند، برویم و آن اذکار را بدون استاد و مربّی و بدون این که اولیاء الهی تشخیص بدهند که جنبه ما چقدر هست و سعه وجودی ما چقدر قادر به گفتن این ذکر هست، انجام بدهیم، تخریب میشویم.
نمیخواهد آن کتابها را بخریم و بخوانیم و بگوییم: مثلاً مرحوم آشیخ رجبعلی خیاط(اعلی اللّه مقامه الشّریف) گفته اگر کسی چهل روز این ذکر را انجام بدهد، مثلاً آقا جانمان امام زمان(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) را میبیند، اینطور نیست.
ایشان آن شخص را دیده، حالش را دیده، وضعیت وجودیاش را دیده، این ذکر را برای او داده، نه برای همه. آن فرد هم اشتباه کرده که میآید اعلان عمومی میکند. چون ایشان فقط به آن شخص دادند.
یکی از آقایان به ما بیان میفرمود:
این مطلبی که شما از اولیاء میگویید صحیح است؛ چون من با یکی از دوستانمان خدمت یکی از آقایان بودیم. ایشان میخواست ذکری بگیرد. آن بزرگوار ذکر را گفتند امّا یک دفعه به من خطاب کردند:
آقا! شما این را انجام نده، این برای ایشان است.
گفت: به نظرم ذکر هم حالت عمومی داشت و چیز خاصّی نبود، امّا به ایشان گفت: چهل شبانه روز اینها را بگو، اینطور بگو و … امّا بعد به من خطاب کرد و گفت:
آقا! شما نگو، اینها مال شما نیست.
یعنی وجود افراد را میبینند که چقدر تحمّل این اذکار را دارد.
پس اگر گناهکار هم نباشی، با توجّه به وسع وجودیات ذکر میگیری. اینها نکات بسیار مهم است و باید در آن تأمّل کرد.