مسافر ری _ ویژه نامه ی سالروز وفات حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع)

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

نمی دانم پیاده آمده ام یا سواره؟
نمی دانم با گریه آمده ام یا خنده؟
فقط می دانم شب جمعه ها سر قرار همیشگی باید آمد.

هوای «دعای کمیل» نیمه شب از بالای گنبدت و
کبوتران دعا که به عمق نگاه مهتاب پرواز می کنند.

هق هق گریه هایم را بشنو که از راه دراز یک هفته
روزمرگی می آیم؛ از عمق چاه یک هفته نیاز.

دست های بابای پیرم را که اولین بار مرا به دیدن تو آورد
به تاریخ سفر غریبانه تو می سپارم.

حاجتم را به که بگویم، اگر به تو نگویم که زیارت تو
زیارت مولا حسین علیه السلام در کربلاست؟

شب های جمعه، دست های ملکوتی تو تاب تحمل انتظارمان می بخشد؛
دست هایم را بر ضریح مهربانت بپذیر!

تو که پیغام تشیع بر خطه «ری» بودی و بهانه ملک ایران برای
یاد اهل بیت، پیام تاریخی انتظار را بر قلب ام القرای اسلام جاری کن

دعایم را آمین گو که غم انتظار، قامتم را خم کرده و چشمانم را بی سو.
ما را پناه باش؛ مثل همه کبوتران گنبدنشینت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سرزمینمان آنقدر حضور شما را استغاثه کرد تا اجابت
نجواهایش را از آستان دهمین ستاره گرفت.

سرزمین سرشار از عطر رضوی‏مان در پی رایحه حسینی می‏گشت؛
می‏خواست از کربلای سرخ ولایتش هم نشانی داشته باشد.

وقتی به سرزمینمان پا گذاشتی، تمام جوانه‏های نیازمان، دست در
دست ارادتت گذاشتند. گره‏گشایی حضورت را به محکمه شبهات و شکیات
قاضی کردیم تا زلال اسلام ناب محمدی را به ما بنوشانی و سیرابمان کنی.

ما تفاخر قبیله ‏ای‏مان را به پای صفا و سادگی‏ات قربانی کردیم
تا میهمان خلوص اهل‏بیت شویم.

ری را برگزیدی تا دور از هیاهوی دشمن، در میان ما زندگی کنی.
عطر نینوایی ‏ات، همه جا را لاله ‏پوش کرد و از دریای پاکی‏ات،
هزار جویباردر سرزمینمان جاری شد.

... اما چقدر زود، از ما دل کندی و به آسمان پیوستی!
تو رفتی و ما ماندیم و دل‏های بی‏قرار که دست در دست
هم، گنبد طلایی آستان تو را بالا بردند.

ما ماندیم و عقده‏ای سوخته، به یاد و خاطره حضور کوتاه
و پر برکتت که یادگار اهل بیت بود.

ما ماندیم و کبوتران زیارت تو که هر روز، برای صید دانه
دیدار، به سوی ری پرواز می‏کنند؛

باشد که میزبان خوب زیارت‏گران حرمت باشیم و پیرو راستین کلام آسمانی‏ات!