قرآن،
نام قرآن مجيد با انواع تعابير، در تداول محاوره فارسي امروز به كار ميرود. في المثل گويند:
1ـ هفت قرآن در ميان طكه تعويذ گونهاي است(مانند هفت كوه در ميان) كه پيش از نام بردن مصيبت يا درد و رنجي صعب گويند. مانند: گوش شيطان كر، حاشا لمن يسمع، دور از جناب ، دور از حضار، به ديوار ميگويم[1]».
2ـ مگر قرآن غلط ميشود؟ كه در موردي گويند كه كسي مته به خشخاش ميگذارد و سختگيري و دقت وسواسي به خرج ميدهد، و براي تعديل روش او ميگويند. يا همين تعبير را به اين صورت ادا ميكنند كه : قرآن كه غلط نشده است (نميشود).
3ـ قرآن كمرت را بزند . به كسي ميگويند كه قسم دروغ ،يا لاابالي وار به قرآن ميخورد.
4ـ انواع قسم خوردنها به قرآن كريم در محاوره فارسي سابقه و رواج دارد از به قرآن كه سادهترين آنهاست تا به قرآني كه (در )سينه محمد(ص) است،تا به سي جزء قرآن، يا به آيه آيههاي قرآن،به كلام الله مجيد، يا در موارد خيلي بحراني و حاد كسي كه كارد به استخوانش رسيده است، براي آن كه دادخواهي اش مؤثرتر باشد ميگويد: دو دستي ميزنم روي قرآن، (به قصد قسم خوردن به آن) كه چنين و چنان است.
پی نوشت ها:
ـــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــ
[1] « امثال و حكم»، دهخدا، ج 4/1983، اميركبير