جانانه ترین دفاع، زنده نگه داشتن شهر بود

[فاتح خیبر]

به نام خدا

آبادان را با دو نفر می شناسم، حبیب احمد زاده و رمان ارزشمند و دوست داشتنی «شطرنج با ماشین قیامت» و مکی یازع رزمنده دلاور زمان جنگ و روایت هایش برای کاروان های راهیان نور و زائران گلزار شهدای آبادان. مکی

یازع را دوست دارم. نه فقط به خاطر نجابتی که در رفتار، حرکت ها و لحن صحبتهایش هست که بیشتر به خاطر خاطراتی که در سینه دارد. حکایت روزهای مقاومت آبادن در محاصره از جمله این خاطره هاست. دیروز یک جلوه از

روایت این خاطره های برخاسته از دل را در حوالی پالایشگاه آبادان جابر خرم نیا از کلام به نوشته تبدیل کرد

یادداشت شفاهی مکی یازع از روزهای سخت حصر آبادان

جانانه ترین دفاع، زنده نگه داشتن شهر بود


زمانی که عراق وارد کوی ذوالفقاری شد، امکانات مخابراتی معمول مثل بی سیم در اختیار مردم و رزمنده ها نبود، رادیو آبادان یا همان «رادیو نفت ملی» که در دوران محاصره کار هماهنگی مردم، خبر رسانی ها و انتشار اطلاعیه ها را بر عهده داشت، مردم را به کوی ذوالفقاری فراخواند تا مقابل تجاوز بعثی ها بایستند و مانع اشغال شهر شوند.

مردم مقاوم، با دست خالی، چوب، سنگ، برنو و ام یک که اسلحه های جنگ جهانی دوم بودند به سوی کوی ذوالفقاری سرازیر شدند و توانستند از ساعت هفت صبح تا دو و نیم بعدازظهر از تجاوز عراقی ها به داخل شهرشان جلوگیری کرده و ۲۱ اسیر از عراقی ها بگیرند و حدود ۲۰۰ کشته به عراق تحمیل کنند. در واقع تا قبل از شکست حصر آبادان، در این منطقه ده عملیات اتفاق افتاد. عملیات هایی توسط سپاه، ارتش، مردم و حتی مشترک بین هرسه اینها. همین مقاومت متحدانه آبادان را به ستاره درخشان جنگ تبدیل کرد.

آبادان قبل از جنگ یکی از کلانشهرهای کشور محسوب می شد با بیش از ۵۰۰ هزار نفر جمعیت، در حالی که مرکز استان در آن زمان حدود ۲۰۰ هزار نفر جمعیت داشت. با این اوصاف زمانی که جنگ به ما تحمیل شد و آبادان مستقیما درگیر جنگ شد و حتی در محاصره قرار گرفت، هرج و مرج در شهر اتفاق نیفتاد. شهری که دشمن از فاصله سیصد متری آن از زمین و هوا به آن حمله کرد، این همه شهید داد و هرج و مرج هم در آن اتفاق نیفتاد.

این معجزه به خاطر هماهنگی هایی بود که بین مردم و مسولین انجام می شد. گرچه رسما در سی و یکم شهریور ۵۹ به ما اعلام جنگ شد، ولی مردم آبادان و خرمشهر از پیش از آن، از ۲۲ بهمن درگیر جنگ بودند. وقتی که انقلاب پیروز شد، قبل از رسمی شدن جنگ، عراق ۲۶۵۰ نفر را در کل مرز اسیر کرد. مرتکب ۲۶۵ تخلف مرزی شد، شاید شش بار عراقی ها پاسگاه شلمچه را گرفتند و ما آن را پس گرفتیم. دوماه قبل از جنگ سراسری عراق مهران را اشغال کرد و ما از آبادان یک گروهان را فرستادیم مهران.

علاوه بر اینها در آبادان و خرمشهر ما با بمب گذاری های بیشماری مواجه بودیم. بمب گذاری هایی که در سطح شهر صورت می گرفت. هر هفته دو سه بمب در آبادان منفجر می شد. غیر از خلق عرب، این منطقه با گروه های نفاقی چون چریک های فدایی خلق، اکثریت، اقلیت، توده ای و منافقین مواجه بود، همه اینها تلاش کردند نفس ما را بگیرند، ولی آن زمان جوان هایی داشتیم که آنها توانستند نفس دشمن را ببرند.

[فاتح خیبر]

از نظر اقتصادی، کالاهایی مثل انواع میوه از کویت وارد آبادان می شد و از سوی دیگر طلا از مرز ما خارج می شد. به این دلیل که آنها پول ایران را نمی پذیرفتند. در مقابل در نقل و انتقالات پولی داخلی، اسکناس های هزارتومانی تقلبی که از کویت وارد می شد شهر را دچار اخلال می کرد.

آبادان پیشانی جنگ بود و همه این حمله ها از مسیر آبادان اتفاق می افتاد. با وجود این همه مشکلات، هیچ وقت آموزش نظامی در آبادان متوقف نشد. سپاه پاسداران محله به محله و مدرسه به مدرسه حضور پیدا می کرد و به آموزش مردم می پرداخت. چون آن موقع بسیج نبود، مردم را بعنوان ذخیره های سپاه آموزش می دادند و آموزش برای همه هم صورت می گرفت، هم خانم ها و هم آقایان. صبح ها نوبت آموزش خانم ها بود و بعدازظهرها نوبت آقایان.

سپاه مردم را برای جنگ آماده می کرد. چون می دانستند که عراق دارد برای جنگ آماده می شود و نزدیک مرز سنگر سازی کرده است. آن روزها یک بار «ابوشریف» که فرمانده کل سپاه بود به آبادان آمد و برایش وضعیت آبادان را تشریح کردیم و گفتیم عراق دارد سنگر سازی می کند، ادوات نظامی آورده در منطقه و روبرویمان آماده اند برای جنگ. می دانستیم می خواهند جنگ کنند.

آنگاه جنگ به ما تحمیل شد. در نوزدهم مهر ۵۹ وقتی ارتش عراق متوجه شد که تصرف خرمشهر آسان نیست، به آبادان متمایل شدند. مردم آبادان حدود ۷۵ کیلومتر مرز آبی با عراق را تا جزیره مینو پدافند می کردند و باقی آنها به خرمشهر می رفتند. سپاه پاسداران آبادان در آن زمان یک مقر در جزیره مینو داشت و یک مقر دیگر هم در اروند کنار.

مردم پدافند روبروی شهر را گرفتند، ولی عراق از فاصله نزدیک شروع کرد به حمله خمپاره ای و بمباران هواپیماها. یک روز که «حجت الاسلام جمی» امام جمعه فقید آبادان خدمت امام بود گفت که «مردم آبادان وقتی که هوا ابری است خوشحالند، چون آن موقع هواپیماها به آبادان حمله نمی کنند و خمپاره نمی زنند».

با وجود آماج حمله دشمن، خمپاره بارانها، خمسه خمسه ها و بمباران هوایی مدرسه ها همواره باز بود، آموزش و پرورش کار خودش را می کرد، بهزیستی هم همینطور. یعنی شهر را زنده نگه می داشتند. علاوه بر اینکه همین ادارات فعال مثل سازمان آب، اداره برق، مخابرات و جهاد سازندگی شهدای زیادی تقدیم کردند. مسئولین برخی از این ادارات هم شهید شدند. چیزی حدود دوازده مقام مسول در آبادان شهید شدند. مثل رئیس مخابرات آبادان، رئیس جهادسازندگی و حتی شهردار آبادان در یک سال محاصره آبادان شهید شدند. ولی این مقاومت ادامه پیدا کرد تا اینکه با عملیات ثامن الائمه حصر آبادان شکسته شد.

وقتی ما از جنگ تحمیلی با عنوان دفاع مقدس نام می بریم، شایسته است به جانانه ترین دفاع و مقاومت مردم بپردازیم و راهیان نور را بیشتر از آنچه که اکنون هست با مقاومت آبادان و خرمشهر آشنا کنیم.

یا علی مددی

صاحب امتیاز:چای نبات

[خادمه زینب کبری(س)]

پالایشگاه آبادان در آتش

سوزاندند و جان بهترین ها را گرفتند…

مرگ بر صدام جنایتکار