◆◆◆ زندگینامه ایت الله میرزا عبد الکریم حق شناس تهرانی◆◆◆

[محب الزهرا]

آیت الله حق شناس می فرمودند: بازگشت به تهران برای من بسیار گران بود ، قم برای من ، محل پیشرفت و ترقی علمی و عملی بود، و به هیچ وجه میل به آمدن به تهران را نداشتم . روزهای سختی بر ایشان گذشته بود .به مشورت با امام رضوان الله علیه می روند ، ایشان می فرماید: وظیفه است ، باید بروید ، عرض می کنند : شما چرا نمی روید؟ ایشان می فرمایند: به جدّم قسم اگر گفته بودند: روح الله بیاید ،من می رفتم .

[محب الزهرا]

ایشان به هر نحو بود به تهران می آیند. تایید جدّی مرحوم آیت الله بروجردی(ره) برای ایشان، شأن و شخصیت بزرگی ایجاد می کند. مردم و شاگردان مرحوم آقای زاهد(ره) به ایشان روی می آوردند. طلّاب خوب تهران برای دروس حوزوی به نزد ایشان می آیند .

[محب الزهرا]

آنوقت که بنده به محضر ایشان مشرف شدم ، از روز ایشان چیزی نمی دانم؛ اما عصرها یک درس خارج فقه برای طلّاب داشتند ، و شب های شنبه ، دوشنبه و چهارشنبه برای مردم صحبت می کردند، در این دروس عمومی ، احکام شرعی و تفسیر و اخلاق گفته می شد. برای ما که جوان بودیم ، آنچه ایشان می فرمود، حکم آب حیات داشت ، و اگر یک شب به دلیلی مواعظ ایشان تعطیل می شد مثل ماهی از آب بیرون افتاده بودیم.

[محب الزهرا]

در اوائل جوانی از یک تعلیم غیبی دستور یافته بودند که به عنوان دستور سلوک ، سه کار را به هیچ وجه رها نکنند: نماز جماعت، نماز شب و درس ، بنابر این ایشان به هیچ قیمت این سه را از دست نمی دادند. نماز جماعت ایشان تنها در صورتی تعطیل
می شد که از پا افتاده مثلاً بر تخت بیمارستان خوابیده باشند. به یاد دارم من و چند نفر از دوستان در سال 70 شمسی، در محضر ایشان به عمره مشرف شدیم، معمول اینست که عصر از مدینه حرکت می کنند ، در راه نماز جماعت را به امامت ایشان خواندیم ، شب هنگام به مکه رسیده ، بعد از مقدمات برای اعمال عمره به مسجد الحرام رفتیم ،این اعمال 2 تا 3 ساعت طول می کشد ، دیر وقت شده بود اما چندین ساعت به صبح مانده بود، ایشان تا صبح بیدار ماندند تا نماز شب و نماز جماعت صبح از دست نرود .

[محب الزهرا]

در همین سفر هر روز صبح در اتاق ایشان به خدمتشان می رسیدیم تا نماز صبح را به امامت ایشان بخوانیم ، وارد اتاق که می شدیم ایشان که نماز شب و کارهای دیگرشان را انجام داده بودند، مشغول تلاوت قرآن بودند .آن صحنه را فراموش نمی کنم.

[محب الزهرا]

آیت الله حق شناس در این سالها که در تهران به تعلیم و تربیت مردم و طلاب مشغول بودند، می کوشیدند که دوستان و شاگردان و اطرافیان خویش را، به دستورات شرعی و اخلاقی تربیت کنند ؛ لذا هر یک از شاگردان ، به مقدار نزدیکی با معظم له ضوابط دینی و اخلاقی را بیشتر مراعات می کرد ، و در زندگی و کار منظم تر و دیندارتر بود.

[محب الزهرا]

در تمام طول عمر مبارکشان و به ویژه در شروع انقلاب به جدیت از امام(ره) پیروی و افکار و نظرات ایشان را تایید می کردند، و به شخص ایشان ارادت فراوان می ورزیدند. به یاد دارم که روزی کسی، از یکی از دوستان ایشان نقل کرده بود که او آیت الله حاج سید احمد خوانساری رضوان الله علیه را بر امام ترجیح داده است. ایشان به حدی ناراحت شده بودند که من کمتر دیده بودم. می فرمودند: امام از همه چیزش در راه خدا گذشته است . این در حالی بود که خود من وقتی که در تشییع جنازه ی مرحوم آقای خوانساری(ره) ایشان را زیارت کردم، فرمودند : آمده ام در این تشییع شرکت کنم که خداوند گناهان مرا بیامرزد. یعنی اینقدر به آیت الله خوانساری(ره) ارادت داشتند.

[محب الزهرا]

در گذشته ی دورتر، جوانان آن روز مسجد امین الدوله که شاگردان مرحوم آقای زاهد بودند، و ایشان تربیت آنها را بعهده داشت، در تقلید به حضرت امام(ره) ارجاع داده بودند، و آنها همه مقلد امام شدند که این مجموعه هسته ی مرکزی حزب موتلفه ی اسلامی و اولین یاران و همراهان مخلص امام (ره) بودند که بخشی از جریان نهضت ، و انقلاب اسلامی را تشکیل دادند.

[محب الزهرا]

خصوصیات ممتاز استاد بزرگ ما آیت الله حق شناس زیاد است ، ما به چند خصوصیت بارز در آن میان نظر می اندازیم:

انجام حوائج مردم برای ایشان بسیار مهم بلکه مهمترین مشغولیت بود. عبادات مستحب خودشان را برای کار مردم و حاجت آنان ، تعطیل یا مختصر می کردند ؛ البته در حدّ مقدور این گونه کارهایشان پنهان بود ، و ما که تا حدّی نزدیک به ایشان رفت و آمد می کردیم، خبر نداشتیم، مثلاً بعد ها خبردار شدیم که برای خانواده های زندانیان سیاسی شبانه کمک می فرستادند ، و گاه حتی کارهای شاقّ بعهده می گرفتند که کسی از یک گرفتاری نجات پیدا کند. با یکی از دوستان چندین سال پیش در حرم مطهر حضرت رضا علیه السلام بودیم، با تلفن همراه به منزل ایشان تلفن کرد، عرض کرد: الان من در مقابل ضریح مطهر هستم چه کنم؟ فرمودند: دوستانت را دعا کن، و گوئی این یک ورد بود بر زبان ایشان

[محب الزهرا]

در تمام دور ان سخت جنگ ، بمباران و موشک باران ، با اینکه تهران خالی شده بود ، تهران را ترک نکرده و به مسجد می آمدند ، و دائما نگران مردم بودند . چندین بار برای رفع این بلا ها ، یک چهله ی تمام زیارت عاشورا خواندند، و شرایط و آداب سخت آنرا عمل می کردند؛ البته هر بار با پایان دوران زیارت، حمله های هوائی و موشکی قطع می شد. در این اواخر برای پایان یافتن جنگ یک دوره چهل روزه ی دیگر زیارت مبارک مزبور را خواندند، و دو ماه به پایان جنگ فرمودند: تا دو ماه دیگر جنگ تمام است، و دو ماه بعد جنگ پایان یافت.