◆◆◆ زندگینامه ایت الله میرزا عبد الکریم حق شناس تهرانی◆◆◆

[محب الزهرا]

خصوصیت دیگر ایشان ، عشق به مردم بود که واقعاً به آن اعتقاد داشتند. ایشان
می فرمود: اینها خلق خدا هستند ، خداوند خلقش را دوست دارد ، پس ما هم باید آنها را دوست بداریم چون کسی که کسی را دوست دارد آثار او را هم دوست می دارد .

[محب الزهرا]

خصوصیت سوم احترام خاصی بود که ایشان خود نسبت به خانم ها رعایت می کردند، یا به دیگران سفارش می کردند، و اگر می دانستند کسی نسبت به همسرش بد رفتار می کند، بسیار خشم می گرفتند. نسبت به همسر بزرگوار خودشان نیز نهایت ادب و احترام داشتند ، و می فرمودند: « من کمال خود را در خدمت به خانم می دانم ، و خود را موظف می دانم که آنچه ایشان می خواهد فراهم کنم »، و بسیار کم اتفاق می افتاد که بدون ایشان به مسافرت بروند.

[محب الزهرا]

خصوصیت چهارم این بود که ایشان نسبت به گناه غیبت ، سخت حساس بودند ، این خصیصه ی همه ی علمای اخلاق، و اهل سیر و سلوک است . آنها معتقدند، به
واسطه ی غیبت همه ی اعمال آدمی بر باد می رود. در اوائل جوانی از کسی غیبت می شنوند، و امکان پیدا نمی شود که از او دفاع کنند . ناگزیر بود که از غیبت شده حلالیت بطلبند. به نزد او می روند. او حاضر نمی شود که حلال کند. می فرمودند: به گریه افتادم، و حاضر بودم که دست و پای او را ببوسم، تا اینکه مرا حلال کند. وقتی او اینقدر اصرار و تواضع مرا دید ، از من گذشت کرد.

[محب الزهرا]

آیت الله حق شناس رضوان الله تعالی علیه اهل سلوک و همه وقت در مراقبه نفس خویش بود ؛ امّا این نکته جالب است که هیچ گاه کارهای غریب از ایشان دیده نمی شد. مانند همه ، درس می خواند ، مباحثه می کرد ، درس می فرمود، نماز جماعت می خواند، برای مردم موعظه می کرد، تفسیر می گفت، و مسئله و احکام شرعی تعلیم می داد، مشکلات مردم را حل می کرد ،به کار آنها رسیدگی می نمود، وجوه شرعی مردم را به جائی که باید می رسانید ، و برای جوانان عقد ازدواج می خواند و ... و هیچ چیز ظاهرا غریبی در رفتار و اعمال ایشان دیده نمی شد، و در واقع همه ی سیر و سلوک او از یک طرف به صبر در بلایا ،امراض و مشکلات و از طرف دیگر به خدمت به خلق خدا بود .و با همین راه و رسم به همه جا رسید ، و کامیاب شد.