۩~*~۩ در مسلخ عشق جزنکو را نکشند..{ویژه نامه روز (عاشورا) دهم محرم}۩~*~۩

[محب الزهرا]

ابوالفرج گفته كه مادرش رقيه دختر اميرالمؤمنين علي بن ابيطالب عليه السلام بوده، و شيخ مفيد و طبري روايت كرده‌اند كه عمرو بن صبيح تيري به جانب عبدالله انداخت و عبدالله دست خود را سپر پيشاني خود كرد آن تير آمد و كف او را بر پيشاني او اندوخت، عبدالله نتوانست دست خود را حركت دهد پس ملعوني ديگر نيزه بر قلب مباركش زد و او را شهيد كرد.

[محب الزهرا]

ابن اثير گفته كه فرستاد مختار جمعي را براي گرفتن زيد بن رقاد، و ابن زيد مي‌گفت كه من جواني از اهل بيت امام حسين عليه السلام را كه نامش عبدالله بن مسلم را تيري زدم در حاليكه دستش بر پيشانيش بود وقتي او را تير زدم شنيدم كه گفت خدايا اين جماعت ما را قليل و ذليل شمردند خدايا بكش ايشان را همچنان كه كشتند ايشان ما را، پس تير ديگري به او زده شد پس من رفتم نزد او ديدم او را كه مرده است تير خود را بر دل او زده بودم از دل او بيرون كشيدم و خواستم آن تير را كه بر پيشانيش جاي كرده بود بيرون آورم. بيرون نمي‌آمد. وَلَمْ اَزَلْ اَتَضَنَّضُ الأخَر عَنْ جَبْهَتِهِ حَتّي اَخَذْتُهُ وَ بَقِيَ النَّصْل پس پيوسته او را حركت دادم تا بيرون آوردم چون نگاه كردم ديدم پيكان تير در پيشانيش مانده و تير از ميان پيكان بيرون آمده. بالجمله اصحاب مختار به جهت گرفتن او آمدند، زيد بن رقاد با شمشير به سوي ايشان بيرون آمد، ابن كامل كه رئيس لشكر مختار بود لشكر را گفت كه او را نيزه و شمشير نزنيد بلكه او را تيرباران و سنگ باران نمائيد، پس چندان تير و سنگ بر او زدند كه بر زمين افتاد پس بدن نحسش را آتش زدند در حالي كه زنده بود و نمرده بود.

[محب الزهرا]

و بعضي از مورخين گفته‌اند كه بعد از شهادت عبدالله بن مسلم آل ابوطالب جملگي به لشكر حمله آوردند، جناب سيدالشهداء عليه السلام كه چنين ديد ايشان را صيحه زد و فرمود: صَبْراً عَلَي الْمَوتِ يابَني عمومتي.

هنوز از ميدان برنگشته بودند كه از بين ايشان محمد بن مسلم به زمين افتاد و كشته شد. رضوان الله عليه، و قاتل او ابومرهم ازدي و لقيط بن اياس جهني بود.

[حدیث*خادمه مهدی فاطمه(س)*]

خورشید،گرم ِ دلبری از روی نیزه ها

لبخند میزند سَری از روی نیزه ها


دل برده است از تن ِ بی جانِ خواهری

صوت خوش ِ برادری از روی نیزه ها


آه ای برادرم چِقَدَر قَد کشیده ای!

با آسمان برابری از رویِ نیزه ها


نه!آسِمان مقابلِ تو؛کم میآوَرَد!

از آسمان فراتری از روی نیزه ها


گرچه شکسته میشوی و زخم میخوری

از هرچه هست،خوشتری از روی نیزه ها


گیسو رها مکن که دلِ شهر میرود

از یوسفان همه،سَری از روی نیزه ها


تا بوسه ای دهی به نگاهِ یتیمِ خود،

خم شو به سوی ِ دختری از روی نیزه ها


قرآن بخوان...بگو که مسیرِ نجات چیست؟ً

ای سَر! هنوز رهبری از رویِ نیزه ها

[محب الزهرا]

شهادت محمد بن عبدالله بن جعفر رضي الله عنه:

محمد بن عبدالله جعفر رضي الله عنهم به مبارزت بيرون شد و اين رجز خواند:

فِعالَ قَوْمٍ في الرَّدي عُمْيان وَ مُحْكَمِ التَّنْزيلِ وَالتّبْيانِ

اَشْكُو اِلَي اللهِ مِنَ الْعُدوانِ قَدْ بَدَّلُوا مَعالِمَ الْقُرْانِ وَ اَظْهَروُا الْكُفْر مَعَ الّطُغْيانِ.

پس ده نفر را به خاك هلاك افكند، پس عامر بن نهشل تميمي او را شهيد كرد.

ابوالفرج گفته كه مادرش خَوْصا بنت حفص از بكر بن وائل است، و سليمان بن قته اشاره به شهادت او كرده و در مرثيه خود كه گفته:

قَدْ عَلَوْهُ بصِارِمٍ مَصْقُولٍ بِدُمُوع تَسيلُ كَلّ مَسيْلٍ

وَ سَمِيّ النَّبِيّ غوُدِرَ فيهْم فَاِذا ما بَكيتُ عَيْني فَجُودي

[محب الزهرا]

شهادت عون بن عبدالله بن جعفر رضي الله عنه:

قالَ الطَّبَري فَاعْتَوَرَهُمُ النّاسُ مِنْ كُلّ جانِبِ فَحَمَلَ عَبْدُاللهِ بْنِ قُطْنَهِ الطّايّي ثُمَّ النَّبْهانيّ عَلي عَوْنِ بْنِ عَبْدِاللهِ بْنِ جًعْفَر بْنِ اَبيطالبِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمْ. و در مناقب است كه عون به مبارزت بيرون شد و آغاز جدال كرد و اين رجز خواند:

شَهيد صِدْق فيِ الْجنانِ اَزْهَرٍ كَفي بِهذا شَرَفاً فيِ الْمَحْشَرِ

اِنْ تُنْكروُني فَاَنَا ابْنُ جَعْفَرٍ يَطير فيها بِجَناحٍ اَخْضَرٍ

پس قتال كرد و سه تن سوار و هيجده تن از پيادگان از مركب حيوه پياده كرد، آخرالامر به دست عبدالله به قطنه شهيد گرديد.
ابوالفرج گفته كه مادرش زينب عقيله دختر اميرالمومنين عليه السلام بنت فاطمه بنت رسول الله (ص) مي باشد، و سليمان بن قته به او اشاره كرده در قول خود:

لَيْسَ فيما يَنوُبَهُمْ بِخَذوُلٍ بي فَبَكي عَلَي الْمُصابِ الطَّويلِ

وَ انْدُي اِنْ بَكَيْتِ عَوْناً اَخاهُ فَلَمَعْري لَقَدْ اُصيبَ ذَوُ و الْقُرْ

(و في الزياره التي زاربها المرتضي علم الهدي رحمه الله:)
اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا عَوْنَ عَبْدِاللهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ اَبيطالبٍ السَّلامُ عَلَيْكَ يَابْنَ النّاشي في حِجْرِ رَسُولِ صَلي اللهِ عَلَيِه وَ آلِهِ وَ الْمُقْتَدي بِاخْلاقِ رَسُولِ الله وَ الذّآبّ عَنْ حَريمِ رَسُولِ اللهِ صَبِيّاً وَ الذّآئِدِ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللهِ صَلّي اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ مُباشِراً لِلحُتُوفِ مُجاهِداً بالسُّيُوفِ قَبْلَ اَنْ يَقْوِيَ جِسْمُهُ وَ يَشْتَدَّ عَظْمُهُ وَ يَبْلُغَ اَشُدَّهُ (اِلي اَنْ قالَ) فَتَقَرَّبْتَ وَالمنايا داِنيّه وَ زَحَفْتَ وَالنَّفْسُ مُطْمَئِنَّه طَيّبَه تَلْقي بِوْجِهِكَ بِوادرَ السّهامِ وَ تُباشِرُ بِمُهْجَتِكَ حَدَّ الْحِسامِ حَتَّي وَ فَدْتَ اِلَي اللهِ تَعالي بِاَحْسَنِ عَمَلِ الخ.

[محب الزهرا]

و ديگر از شهداء اهل بيت (ع) عبدالرحمن بن عقيل است كه به مبارزت بيرون شد و رجز خواند:

مِنْ هاشِم وَ هاشِمٌ اِخْواني هذا حُسَيْنُ شامِخُ الْبُنْيانِ

اَبي عَقيلٌ فَاعْرِ فوُامَكاني كَهُولُ صِدْقٍ سادَهُ الاَقْرانِ وَ سَيّدُ الشًّيْبِ مَعَ الشُّبانِ

پس هفده تن از فرسان لشكر را به خاك هلاك افكند، آنگاه به دست عثمان خالد جهني به درجه رفيعه شهادت رسيد. طبري گفته كه گرفت مختار در بيابان دو نفري را كه شركت كرده بودند در خون عبدالرحمن بن عقيل و در برهنه كردن بدن او پس گردن زد ايشان را، آنگاه بدن نحسشان را به آتش سوزانيد.

[محب الزهرا]

و ديگر ... جعفر بن عقيل است رحمه الله كه به مبارزت بيرون شد و رجز خواند:

كِمْ مَعْشَرِ في هاشِمٍ مِنْ غالِبٍ هذا حُسَيْنٌ اَطْيَب الاَطايِبِ

اَنَا الْغُلامُ الاْبْطَحِيُّ الطّالِبيّ وَ نَحْنُ حَقاً سادَه الذَّوائِبِ

پس دو نفر و به قولي پانزده سوار را به قتل رسانيد و به دست بشر بن سوط همداني به قتل رسيد. و ديگر عبدالله الاكبر بن عقيل كه عثمان بن خالد و مردي از همدان او را به قتل رسانيدند. و محمد بن مسلم بن عقيل رضي الله عنه را ابومرهم ازدي و لقيط بن اياس جُهني شهيد كرد.

[محب الزهرا]

و محمد بن ابي سعيد بن عقيل رحمه الله را لقيط بن ياسر جهني بزخم تير شهيد كرد.

مؤلف گويد: كه بعد از شهادت جناب علي اكبر عليه السلام ذكر شهادت عبدالله بن مسلم بن عقيل شد، پس آنچه از آل عقيل در ياري حضرت امام حسين عليه السلام به روايات معتبره شهيد شدند با جناب مسلم هفت تن به شمار مي‌رود، و سليمان بن قته نيز عدد‌ آنها را هفت تن ذكر كرده، چنانچه گفته در مرثيه امام حسين عليه السلام:

فَانْذُ بي اِنْ بَكَيْتَ ال الرََّسُولِ قَدْ اُصيبُوا وَسَبْعَه لِعَقيلٍ

عَيْنُ جُودي بِعَبْرهٍ وَ عَويلٍ سِنَّه كَلُّهُمْ لِصُلْبِ عَلِيّ

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

شام غریبان
زبان حال زینب کیری(س)

چه غروبیست خدا، دلگیر است
زینب از زندگی خود،سیر است


سوی مقتل که نظر افکندم
نیزه ها خورده ،تنت تکثیر است


آمدم بوسه بگیرم،صد حیف
من رسیدم ولی یا رب،دیر است


تو کجا ،گودی گودال کجا
پیکرت سجده گه شمشیر است


زخم ها در بدنت حیرانند
هر طرف می نگرم یک تیر است


حال باید بروم تا کوفه
لیک در مقتل تو،دل، گیر است


غیرت الله ،بیا و بنِگر
اشک هایم به سما ،تبخیر است


خواستم بر بدنت خون گریم
مزد من ،این غل و این زنجیر است


چاره ای نیست غریب مادر
خواب جدم ،به خدا تعبیر است


سر ساقی و سر پاک شما
از نوکِ نیزه مرا تفسیر است


شاعر:محمدمهدی عبدالهی