راز و نياز و مناجات با خدا

[رایکا]

نمیدانم
نمی گویم
نمی جویم
نمی پرسم
نمی گویند
نمی جوند

جوابی را نمی دانم
سوالی را نمی پرسند و از غمها نمی گویند
چرا من غرق در هیچم؟
چرا بیگانه از خویشم؟

خداوندا رهایی ده
كلام آشنایی ده
خدایا آشنایم ده
خداوندا پناهم ده

امیدم ده
خدایا یا بسوزان این غم دل را
و یا در هم شكن این سد راهم را
كه دیگر خسته از خویشم
كه دیگر بی پس و پیشم
فقط از ترس تنهایی

هر از گاهی چو درویشم
و صوتی زیر لب دارم
وبا خود می كنم نجوای پنهانی
كه شاید گیرم آرامش

ولی آن هم علاجی نیست
و درمانم فقط درمان بی دردیست
و آن هم دست پاك ذات پاكت را نیازی جاودانش هست

شعر از : لطفی

[رایکا]

الهى ! از من آهى و از تو نگاهى .

الهى ! عمرى آه در بساط نداشتم و اینك جز آه در بساط ندارم .

الهى ! غبطه ملایكه اى را مى خورم كه جز سجود نمى دانند،
كاش حسن از ازل تا ابد در یك سجده بود.

الهى ! تا كى عبدالهوى باشم ، به عزت تو عبدالهو شدم .

الهى ! سست از آن كه مست تو نیست كیست ؟

الهى ! همه این و آن را تماشا كنند و حسن خود را، كه عجیب تر از خود نیافت .

الهى ! دل بى حضور چشم بى نور است ، این دنیا را نمى بیند
و آن ، عقبى را.

الهى ! همه حیوانات را در كوه و جنگل مى بینند و حسن در شهر و ده .

الهى ! هر كه شادى خواهد بخواهد، حسن را اندوه پیوسته و دل شكسته ده .

الهى ! آن كه خوب را حباله اصطیاد مبشرات نكرده است ،
كفران نعمت گرانبهائى كرده است .

الهى ! مراجعات از مهاجرت به سویت تعرب بعد از هجرت است
و تویى كه نگهدار دل هایى .

الهى ! آن كه در نماز جواب سلام نمى شنود، هنوز نمازگزار نشده
ما را با نمازگزاران بدار.

الهى ! خوشا آن كه بر عهدش استوار است و همواره محو دیدار است .

الهى ! آن كس تاج عزت بر سر دارد كه حلقه ارادتت را در گوش دارد
و طوق عبودیت را در گردن

[ملکوت* گامی تارهایی *]

خطا از من است، می دانم

از من که سالهاست گفته ام " ایاک نعبد"

امـــــــــــــــــــــــ ـــا

به دیگران هم دلسپرده ام...

از من که سالهاست گفته ام " ایاک نستعین"

امـــــــــــــــــــــــ ـا

به دیگران هم تکیه کرده ام



امـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــا

رهایم نکن

بیش از همیشه دلتنگم

به اندازه ی تمام روزهای نبودنم...

خداوندادل به تو سپرده ام

مرا به حال خود وا مگذار...

آذین

[ملکوت* گامی تارهایی *]

خدایا
ببخش که یک عمر
عاشقانه هایم را

خرج این و آن کردم!
و به تو فقط یک مشت خمیازه و
کسلی و بی حوصلگی
تحویل دادم!

[ملکوت* گامی تارهایی *]

خدایـا!

این قـلــ♥ـب هراسناک و لرزان جز در دستهای تـــو آرام نمی گیرد و

این خود زبون و خفـت کشیده، بی توجه عزیزانه تـو سبقت از هـرچه پخته و خام نمی گیرد…





خدای من!

این دانه به خاک نشسته را بی آب و آفتـاب تــو کجا سر شکفتن هست

و این غریب و خسته را بی ماهـتاب لطف تـو کی پای رفتن؟

خدایـــــا!

این شکاف تنهــــایـےرا جز چشمه سار جاودان مهر تـــــو پر نمی کند

و غنچه حوائجم بی باغبانی تـــــو شکفته نمی شود

و غبـار اندوه از چهره غـــــم زده ام جـز باران رحمت تــو نمی شوید

و سموم نفسم را جز تریاق رحمت تــو درمان نمی کند.

الهــــــی!

این جگـر سوخته در آتــــش هجرانت را

و این جان گداخته در زیر تشعشع سوزان فراقت را هیچ چیز جز خنکای نسیم وصل تو آرام نمی کند.

خدایـــــــا!

دلی که مسیر عمـر را در کویر هجران تـــــو طی کرده

چگونه به غیر سبزه زار لقاء تــــــو راضی شود؟

چشمی که جـز به افق انتظار تــــــو دوخته نشده و دور دستها را

در پی سایه محو دیدار تـــــو کاویده چگونه جز وصل تــو را بپذیرد؟

و پایی که در هر قدم توان از تــــــو گرفته و با سنگ و خار و خاشاک

به شوق تـــــو درآویخته به چه امید در دیار غیر رحل اقامت افکند؟

خدایــــــــا!

دلی که عـمری به دنبال تـــــو گشته مگر جز در میان دستهای تــو قرار می گیرد؟

اشک اضطرار مرا چه چیز جز دستهای پاسخ تــو خواهد سترد؟

و این قلـــ♥ـــب درد آغشته از فراقت را چه چیز جز نسیم مهر تو جان خواهد بخشید؟

خدایـــــا!

تب سوزنده عشق به تــو را چه درمان خواهد کرد جز دیدار تو؟

و زخم عمیق و کاری گناه را بر جای جای روح دردمندم چه چیز جز غفران تــو التیام خواهد بخشید؟

خدای مـــــن!

روی من تنها به تــــو باز است و دستم تنها به سوی تــــــو دراز.

من اینک امید از هر چه غیر تــــــــو بریده ام و بر در خانه کرم تــــــو به تضرع ایستاده ام…



منبع: وب سایت بزرگ شبهاے تنهایے

[Mohamadi]

خداوندا:

حس توبه و بخشش و گذشتن را

از بندهایت نگیر همیشگی باشه

[ملکوت* گامی تارهایی *]

خدایا

پرنده ی کوچک وجودم، چگونه شکر وسعت آسمان تو گوید

و پاهای خرد و خسته ام، چگونه جاده ی بی انتهای ثنای تو گوید

چگونه شکر تو گویم که سراپای وجودم غرق در نعمت های توست

تویی که مرا به زینت ایمان آراسته ای

و در خیمه ی لطفت منزل داده ای

تویی که گردنبند ناگسستی منت هایم را بر گردنم آویخته ای

و ...

[ملکوت* گامی تارهایی *]

خدایا!

تشنگی عمیق من و باران مداوم و بی حد و حصر تو

مرا از اقامت در زیر خیمه ی شکرت بازداشته است

و دست یاری هر لحظه ی تو

در نشیب و فراز صخره های صعب زندگی

مرا از اندیشه ی پرتگاه های ناسپاسی واگذاشته است...

[ملکوت* گامی تارهایی *]

دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من
گر از قفس گریزم کجا روم، کجا من؟

کجا روم که راهی به گلشنی ندانم
که دیده برگشودم به کنج تنگنا من

نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته کس به من دل
چو تخته‌پاره بر موج، رها، رها، رها من

ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سینه نزدیک
به من هر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا من!

نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی
که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟
که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من؟

ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری
دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من

شاعر : سیمین بهبهانی

[مهاجر* یا معزاولیاء*]

الهـی

چون به تو بنگريم شاهيم و تاج بر سر

و چون بخود نگريم خاكيم و از خاك كمتر