مقدمه:
در سرزمین وجود انسان دست‌اندازها و ناهمواری‌های زیادی وجود دارد كه همواره باید برای هموار كردن آن همت نمود.
آنچه از روح عبادت به دست می‌آید و فلسفه اصلی عبادت را تشكیل می‌دهد مبارزه با همین دست‌اندازها است.
دست‌اندازهای مانند حسد، كبر، دروغ، حرص و طمع، بی‌مسؤولیتی، بی‌تعهدی، شهوت‌پرستی، مقام‌پرستی، زرپرستی، و ... چیزی نیست كه بتوان به سادگی با آن دست و پنجه نرم كرد و یا از كنار آن به راحتی گذر نمود و از آن گذشت كرد.
اگر به طور دقیق و عمیق، آن هم با مدد جستن از ذات اَقدَسِ اِله، با آن به مبارزه پرداخته نشود، تمام هستی و انسانیت انسان بیچاره واژگون خواهد گشت و چیزی باقی نمی‌ماند كه انسان بدان دل خوش كند.
خداوند برای مبارزه با این گونه بیماری‌های خطرناك و خطرساز، راههای مبارزه منطقی را باز گذاشت، تا انسان بتواند با دشمنان بیرون و درون، به طور دائم به مبارزه بپردازد.
عبادت یعنی هموار كردن این ناهمواری‌ها و دست‌اندازها. عبادت دارای شیوه‌های مختلف و دقیق است و شاخه‌های زیادی را به خود اختصاص داده است.
یكی از «شاخه‌های طوبای» عبادت، سجده است كه در این نوشتار ما از آن به عنوان «فرودگاه الهی» نام بردیم.
تمام ارزش‌ها و آرمان‌ها، باید از راه سجده‌گاه گذر كند و مُهر و آرم الهی بر آن حك گردد تا ارزش واقعی آن نمایان شود.
نقل قول
