آنچه از آیه 195 سوره مبارکه بقره درک می شود
«و أنفقوا فی سبیل الله و لا تلقوا بأیدیکم إلی التهلکة و أحسنوا إن الله یحبّ المحسنین»(سوره بقره، آیه195)
و در راه خدا انفاق کنید و خود را به دست خود به هلاکت میفکنید و نیکی کنید که همانا خدا نیکوکاران را دوست میدارد.
این آیه پس از آیه جهاد آمده است و نشان میدهد که باید همزمان، انسان با جان و مال خود در راه خدا انفاق کند گو اینکه جهاد نیاز به مال دارد و بدون انفاق مال، جهاد امکان پذیر نخواهد بود. اگر رسول خدا صلی اللّه علیه و آله در آغازکار احتیاج به شمشیر علی علیهالسلام داشت قطعا نیاز به اموال خدیجه سلام اللّه علیها نیز داشت و هر دو باهم، به کمک رسالت آمدند و اسلام را به پیروزی رساندند.
از آن که بگذریم، گذشتن از جهان نیز انفاق به حساب میآید زیرا جهادگر از جان خود که مایه زندگی و حیات است میگذرد. ولی در مورد انفاق و گذشتن از مال خداوند می فرماید : خود را با دست خود به هلاکت نیاندازید. و من بر این باورم که خداوند در هر دو کار یعنی گذشتن از جان و از مال ما را دستور میدهد که خود را به هلاکت نیندازیم.
مقصود از این جمله چیست ؟ برخی خیال میکنند که خداوند در مورد جهاد ابتدائی نیز میخواهد ما را نهی کند از این که خود را به کشتن بدهیم و همین آیه را مورد استدلال قرار میدهند که امام حسین علیهالسلام نمی بایست خود را به هلاکت بیندازد با اینکه مطمئن بود که با عدد اندک نیروهایش توان مقابله با آن ارتش تا دندان مسلح را نداشت. اینها قطعا در جهل فرو رفتهاند و غرض از آیه را هرگز نفهمیدهاند. در صورتی میتوان گفت که نباید خود را به کشتن دهیم که در مقابل پس انداز درستی نداشته باشیم و با این تجارت بزرگی که امام حسین علیهالسلام کرد، ارزش دارد که انسان خود و تمام فرزندان و بستگانش را هم به کشتن وادارد. زیرا اگر جان خود را از دست میدهد هدف خود را نگه میدارد و هدف آنقدر والا و مقدس است که تمام اولیای خدا جان و مال خود را فدایش کردند.
نقل قول
