چون انسان طالب زندگی پایدار است خدای متعال او را راهنمایی میکند که زندگی آخرت پایدارتر است.
این مسأله یک بعد دیگر هم دارد و آن این است که لذتها و سعادتهای اخروی از لذتهای دنیا بهتر است.
توضیح آنکه رجحان حیات اخروی بر حیات دنیوی تنها به خاطر ابدی بودن و پایدارتر بودن آن نیست بلکه مزیت دیگری هم دارد:
(خَیرٌ و اَبقی)،(12) هم بهتر و هم پایدارتر است؛
این آیه، اشاره به این دارد که در مقام ترجیح یکی از دو لذت بر دیگری، دو معیار وجود دارد: (یکی دوام و عدم دوام ودیگری کیفیت لذت و ضعف و شدت آن).
انسان که بر اساس فطرت طالب لذت است [عقل او حکم میکند که] لذت یک ساله را بر لذت یک ساعته ترجیح دهد، حال اگر فرض کنیم دو لذت از نظر زمان مساوی باشند اما از نظر شدت و ضعف با هم تفاوت داشته باشند، یکی توأم با آلام است ودیگری چنین نیست و به فرض این که هیچ کدام توأم با آلام نباشد یکی شدیدتر است و دیگری ضعیفتر، انسان به حکم عقل باید آن را که شدیدتر است انتخاب کند و اگر یکی از دو لذت مشابه، توأم با آلام باشد و دیگری نباشد لذتی را برگزیند که توأم با رنج نباشد.