✿◕ ‿ ◕✿ ایام الله دهه فجر انقلاب اسلامی ، بر فجرآفرینان مبارک باد ✿◕ ‿ ◕✿

[خادمه زینب کبری(س)]

دهه فجر، خوش آمدی که با مقدمت، عطرآزادی به جای بوی باروت در فضای‏ میهن اسلامی‏مان پیچید.

قفس‏هاشکسته شد و نفس‏ها از زندان سینه‏ هارهایی یافت.


دهه فجرمبارک

[عهد آسمانى]

قسمتی از بیانات امام خمینی (ره) در بهشت زهرا

من دولت تعیین می كنم، من تو دهن این دولت می زنم، من دولت تعیین می كنم، من به پشتیبانی این ملت دولت تعیین می كنم، من به واسطه اینكه ملت مرا قبول دارد (تكبیر حضار) این آقا كه خودش هم خودش را قبول ندارد، رفقایش هم قبولش ندارند، ملت هم قبولش ندارد، ارتش هم قبولش ندارد، فقط آمریكا از این پشتیبانی كرده و فرستاده به ارتش دستور داده كه از او پشتیبانی بكنید، انگلیس هم از این پشتیبانی كرده و گفته است كه باید از این پشتیبانی بكنید. یك نفر آدمی كه نه ملت قبولش دارد نه هیچ یك از طبقات ملت از هر جا بگوئید قبولش ندارند، بله چند تا از اشرار را دارند كه می آورند توی خیابان ها، از خودشان هست این اشرار، فریاد هم می كنند، از این حرف ها هم می زنند لكن ملت این است، این ملت است (اشاره به حضار). می گوید كه در یك مملكت كه دو تا دولت نمی شود. خوب واضح است این، یك مملكت دو تا دولت ندارد لكن دولت غیرقانونی باید برود، تو غیرقانونی هستی، دولتی كه ما می گوئیم، دولتی است كه متكی به آرای ملت است، متكی به حكم خداست، تو باید یا خدا را انكار كنی یا ملت را. باید سرجایش بنشیند این آدم و یا اینكه به امر آمریكا و اینها وادار كند یك دسته ای از اشرار را این ملت را قتل عام كند.

[نرگس منتظر]

صعود و نزول جوامع
بعضي جامعه شناسان چنين نظريه اي داده اند كه اصولا هر جامعه اي يك سير صعودي و يك سير نزولي دارد و در نهايت، به انحطاط آن جامعه منتهي مي شود تا از نو حركت جديدي در جامعه پديد بيايد و باز يك منحني جديد صعودي رسم شود.
حال اين نظريه از نظر علمي صحيح است يا نه ـ به جاي خودش ـ ولي تجربه تاريخي كم و بيش در همه جوامع چنين چيزهايي را نشان مي دهد; يعني وقتي يك حركت معنوي و حركت تكاملي در جامعه پديد مي آيد، اول رشد مي كند و زود ترقّي مي كند و به اوج خودش مي رسد و پس از مدتي رو به انحطاط مي رود;
مثل فواره اي كه بالا مي رود، بعد سرنگون مي شود.
در قرآن كريم هم مطلبي شبيه اين معنا داريم: در سوره حديد مي فرمايد: (أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِاللَّهِ وَ مَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلَا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ) (حديد: 16) ترجمه آيه اين است:
آيا وقت آن فرا نرسيده است كه مؤمنان دل هايشان خشوع پيدا كند، نرم شود،
در مقابل ياد خدا دل هايشان فرو بشكند، خشوع پيدا كند و مثل گذشتگان از اهل كتاب ـ منظور يهود و نصاراست ـ نباشند كه زمان طولاني بر آن‌ها گذشت و دل هايشان سخت شد (فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ) و قساوت پيدا كرد و بسياري از آن‌ها به فسق و فجور گراييدند؟ حال گذشتگان را ترسيم مي كند.
كه از اين‌ها برمي آيد كه پيامبران آمدند آن‌ها را هدايت كردند و رشد معنوي دادند، ولي در اثر مرور زمان تغيير كردند. تعبير قرآن اين است كه (فَطَالَ عَلَيْهِمُ الْأَمَدُ)، زماني بر آن‌ها طولاني گذشت تا اينكه دل هايشان سخت شد. اين شبيه همان معناست، گويا يك منحني را ترسيم مي كند كه اين‌ها اول رشد كردند و به كمالي رسيدند و بعد زمان كه طولاني شد، آرام آرام دوباره رو به انحطاط برگشتند.

[نرگس منتظر]

لزوم عبرت آموزي از تاريخ
البته اين به معناي جبر نيست كه بر انسان تحميل شود، اما جرياني عبرت آموز است. جا دارد انسان با توجه به جريانات گذشته، كه در اقوام سابق پيش آمده است مطالعه كند و از داستان‌هاي تاريخي عبرت بگيرد كه مبادا به انحرافات آن‌ها دچار شود، بخصوص با توجه به يك مطلبي كه در احاديث شريف آمده است:
از پيامبر اكرم(صلي الله عليه وآله)شيعه و سنّي به سندهاي متعدد نقل كرده اند كه فرمودند:
آنچه بر بني اسرائيل گذشت بر شما هم خواهد گذشت; يعني هر حادثه اي براي بني اسرائيل در تاريخشان پيش آمد براي شما هم پيش خواهد آمد.
بعد اين جمله را اضافه كردند ـ جمله عجيبي است ـ اگر بني اسرائيل وارد لانه سوسماري هم شده باشند شما هم وارد خواهيد شد!2منظور اين است كه آن قدر جريانات تاريخي مشابه هم هستند كه جا دارد انسان از گذشتگان و تاريخ گذشته درس عبرت بگيرد و مواظب باشد به چالش هايي كه آن‌ها مبتلا شدند مبتلا نشود.
البته اين‌ها هيچ كدام جبرآور نيست و رفع تكليف هم از ما نمي كند، فقط براي اين است كه از گذشتگان عبرت بگيريم.
اينكه خداي متعال وقتي به هر جامعه اي نعمت هايي مي دهد، اول قدرداني مي كنند، مثل مريضي است كه تازه از بستر بيماري در آمده، قدر سلامتي را مي داند.
وقتي مريض است مدتي بايد پرهيز كند، درد و ناراحتي تحمّل كند، با خود شرط مي كند كه اگر سالم شد ديگر مواظب باشد ـ مثلا ـ بد خوراكي نكند تا مريض نشود، يا خوب مسواك بزند و مواظب باشد تا دندان هايش خراب نشود. ولي پس از مدتي يادش مي رود، چند وقتي كه مزه سلامتي را چشيد و كم كم به آن عادت كرد، با خود مي گويد:
اگر امشب مسواك نزدم مهم نيست... بعد از چندي دوباره همان قضيه تكرار مي شود.
در مسائل اجتماعي هم چيزي از همين قبيل وجود دارد. كساني كه سختي‌هاي دوران پيش از انقلاب را كشيدند، اوايل انقلاب قدر اين نعمت را دانستند، حاضر شدند براي حفظ اين نظام، از همه چيزشان بگذرند. آن قدر مردم فداكاري كردند كه داستان هايش خواندني و شنيدني است. انقلاب كه پيروز نشده بود و شركت نفت در اعتصاب بود، نفت پيدا نمي شد و در سرماي زمستان، مردم بايد صف‌ها مي كشيدند; نفت را جيره بندي كرده بودند.
اما بعضي جوان‌ها همان نفت خودشان را به خانه فقرا، پيرزن‌ها و افراد ناتوان مي بردند; خودشان سرما مي خوردند و يك گالن نفتي كه داشتند به همسايه ضعيفشان مي دادند كه او سرما نخورد
. آن صحنه‌ها چقدر زيبا بود! يك ظرف نفت براي ما قيمت ندارد، اما تحمّل سرما و اينكه انسان ظرف نفتي را كه سهم خودش است به همسايه پيرزنش بدهد، خيلي زيباست!

[نرگس منتظر]

سير صعودي ارزش‌ها و فرهنگ در كشور ما
از اين صحنه‌ها زياد بود. اوايل نهضت مردم قدر اين انقلاب را خوب مي دانستند، آن قدر مواظب بودند احكام شرعي درست رعايت شود كه نمي دانم چه چيزي براي شما نقل كنم.
اگر توهّم مي شد كه كسي در خيابان مي خواهد يك رفتار ناهنجاري انجام دهد آن قدر چشم‌ها به او خيره مي شد كه خجالت مي كشيد.
مردان حتي با خواهر خودشان در خيابان درست نمي توانستند صحبت كنند يا حرف بزنند يا بخندند; نكند كسي توهّم كند كه ـ مثلا ـ زن مقابل او اجنبي است!
آن قدر ارزش‌ها در جامعه مطرح شده بود كه مواظب بودند ظواهر جامعه حفظ شود، ارزش‌ها محفوظ بمانند و تخلّفي از احكام شرع انجام نگيرد. اگر كسي با خانمش مي خواست به جايي برود در خيابان با هم صحبت نمي كردند يا اگر صحبت مي كردند خيلي مؤدبّانه، نه اينكه ـ مثلا ـ بخندند و با هم در خيابان شوخي كنند. اين‌ها اصلا ديده نمي شد. اين نشانه آن بود كه مردم قدر اين انقلاب را خوب مي دانند.
اين قدر مواظب هستند كه مبادا ارزش‌ها كم رنگ شوند. اما به تدريج، مثل انساني كه وقتي سالم مي شود دوباره يادش مي رود سلامتي چه نعمت خوبي است و پرخوري مي كند، ناپرهيزي مي كند، كم كم راه براي فراموش كردن ارزش‌ها و دستاوردهاي انقلاب باز شد، كساني از بازارهاي سياه زمان جنگ استفاده كردند، وارد كردن اجناس قاچاق شروع شد و از زمان جنگومسائل معنوي هم به صورت ديگري سوء استفاده شد.
به هر حال، نمونه‌هاي زيادي هست، براي هر كسي متناسب با زندگي خودش.
مرزها شكسته شد و كار به جايي رسيد كه از بودجه همين خانواده‌هاي شهدا ـ كه اين‌ها در واقع، وارثان اصلي اين كشور هستند ـ از بودجه متعلّق به ملتي كه اين همه شهيد داده است، جوايزي تهيه مي كنند به نام يك نهاد دولت اسلامي، هديه مي كنند به بعضي از اشخاصي كه سوابق فاسدي در دوران رژيم گذشته و الان دارند!
بعضي اشخاصي كه سوابق فاسدي در دوران رژيم گذشته داشتند و الان هم در دوران انقلاب، در خارج از كشور يا در داخل، به كارهاي ضدّ اخلاقي مشغول هستند، وقتي مي آيند اين‌ها را احترام مي كنند و برايشان جشن مي گيرند.

[نرگس منتظر]

وظيفه ما در دوران افول ارزش ها
اين يك سير نزولي است كه متأسفانه در زمينه ارزش‌ها و فرهنگ شروع شده است. اگر بخواهيم ادامه پيدا نكند اول بايد خودمان را بپاييم كه به اين آلودگي‌ها مبتلا نشويم، حواسمان را جمع كنيم; نگوييم «اين كار عيبي ندارد، مواظب آن كار باشيم!»، «بچه‌ها رفتند، ما هم نمي توانستيم نرويم;
جلسه دوستانه اي بود!»، «همه فلان حركت را انجام دادند، ما هم نمي توانستيم انجام ندهيم; زشت بود، دعوتمان كردند به فلان پارتي شبانه يا روزانه، توقّع داشتند. اگر نمي رفتيم پشت سرمان حرف مي زدند!» اين‌ها آغاز كار است. قطعاً وقتي باب بعضي مجالس باز شد و بعضي حركت‌ها انجام گرفت، كم كم قبح گناه جلوي چشم آدم مي ريزد; اول گناهان كوچك و ـ خداي نكرده ـ بعد به گناهان بزرگ كشيده مي شود! اول خودمان را بپاييم كه آلوده نشويم، دوم سعي كنيم دست دوستانمان را بگيريم كه نلغزند. زمينه لغزش، بخصوص براي جوان، فراهم است، بيش از پيرمردها.
پيرمردها اگر يك دوران چهل، پنجاه ساله عمرشان را با سلامت گذرانده باشند به زودي سقوط نمي كنند، ملكه شان شده است، عادت كرده اند به يك زندگي چهل، پنجاه ساله، زود تغيير مسير نمي دهند.
اما جوان زندگي اش و روحياتش شكل ثابت نگرفته، دايم در حال نوسان است، امكان لغزش برايش خيلي بيشتر از سالمندهاست. اول بايد خودمان را مواظب باشيم كه نلغزيم، به آفت‌هاي انحرافي مبتلا نشويم، بعد هم سعي كنيم دست دوستانمان را بگيريم
. هم در عمل و هم در گفتار، سفارش كنيم،
يادآوري كنيم: (وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ)(عصر: 3) قرآن مي فرمايد: مؤمنان همديگر را سفارش مي كنند.
فقط نبايد يك گروهي آن‌ها را موعظه كند و آن‌ها فقط گوش شنوا داشته باشند، بلكه بايد با همديگر «تواصي» داشته باشند; يعني طرفين به همديگر نصيحت كنند.
اين نكته دوم: كساني كه هنوز نيفتاده اند مواظب باشيم نلغزند. سوم دست افتاده‌ها را بگيريم، بلند كنيم.
اول بنا شد مواظب باشيم خودمان نلغزيم; دوم دست دوستمان را بگيريم كه نلغزند; سوم دست كساني را كه لغزيده اند بگيريم، بلندشان كنيم.
از سوي ديگر، بايد سعي كنيم شرايط اجتماعي به گونه اي فراهم شود كه نتوانند كساني از اين شرايط سوء استفاده كنند و عليه ارزش‌هاي اسلامي قدم هايي بردارند. اين كاري عظيم است، وظيفه اي است بزرگ، ولي به هر حال، وظيفه واجبي است كه به گردن نسل جوان است.
صرف اينكه بگوييم در همه جوامع اين جور چيزها پيش آمده است، اين مجوّزي نمي شود كه ما آن كارها را انجام بدهيم و در نتيجه، بلغزيم. درست است كه مثل يك سنّت تاريخي مي ماند كه در همه جوامع، اين سير نزولي و صعودي وجود داشته است، ولي به هر حال، هيچ وقت تكليف را از دوش كساني برنداشتيم.
اين هشداري است كه ما توجه داشته باشيم و بترسيم از اينكه خودمان مبتلا بشويم! چون نظيرش براي ديگران پيش آمده است. مواظب باشيم ما مبتلا نشويم! هيچ وقت اين تجويز نمي كند كه چون ديگران شدند، پس ما هم مبتلا مي شويم.
قرآن اين همه داستان گذشتگان را كه نقل مي كند، مي فرمايد اين‌ها به عذاب‌ها و نكبت هايي مبتلا شدند: (وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ) (شعراء: 8) كساني كه مبتلا شدند براي اين بود كه بيشترشان ايمان به خدا نداشتند، به دستورات دين عمل نمي كردند.
اين معنايش آن نيست كه شما مجاز هستيد مثل ما بشويد; معنايش اين است كه شما مثل آن‌ها نشويد.

[مليکه]

بیا بیا که شمیم بهار می‏آید
دل رمیده ما را قرار می‏آید
سر از افق بدرآورد صبح آزادی
سرود فتح و ظفر زین دیار می‏آید
بیا که شد سپری دوره تباهی‏ها
زمان سروری و اقتدار می‏آید
گریخت ظالم و برچیده شد بساط ستم
نهال حق و عدالت به بار می‏آید
بیا که گر رود اهریمن از وطن بیرون
فرشته از طرف کردگار می‏آید
خوش آمدی به وطن مقدمت گرامی‏باد
صدای هلهله از هر گذار می‏آید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با وقوع انقلاب اسلامی ‌ایران برای اولین بار
یک کشور مسلمان به طور موفقیت آمیزی
قدرت‌‌‌‌‌های بزرگ غربی را به مبارزه طلبید‌، آنان را تحقیر کرد
و به منافع مادیشان خسارت واردکرد.
و چون صاعقه ‌‌‌‌های عظیم آسمان جهل و غفلت و عناد را شکافید
و خواب خوش تحلیل‌گران و نظریه پردازانی که افول ادیان الهی را
امری محتوم،پیش بینی می‌کردند آشفته کرد وانبوه نظریات آنها را از اعتبار ساقط نمود.

خجسته باد سالروز پیروزی غرور آفرین مردم مسلمان ایران اسلامی

[ملکوت* گامی تارهایی *]

دوباره ماه بهمن از در آمد
به یادم خاطرات دلبر آمد

خوش آن سال و خوش آن ماه و خوش آن روز
که از ره آمد آن مهر دل افروز

بزد مطرب که ایران گشته پیروز
دگر این انتظار ما سر آمد

چو هشت و چار شد از ماه بهمن
چهان مرده شد یک باره گلشن

گلستان شد به یادش گل به دامن
که از دریای رحمت گوهر آمد

عجب حال و هوایی داشت آن روز
چه شور باصفایی داشت آن روز

چه خوش بلبل نوایی داشت آن روز
که از چه یوسف کنعان برآمد

یکی از دیده اشک شوق جاری
یکی از سجده بود اندر کناری

یکی از کف بداده اختیاری
که دیگر آن شب هجران سر آمد

یکی در راه او جان ها فشانید
یکی در راه او گل می نشانید

یکی خود را به راهش می کشانید
که از ره زاده ی پیغمبر آمد

سراسر عشق بود و جان فشانی
سراسر عیش بود و شادمانی

سرور و عیش ما شد جاودانی
که جان ما خمینی رهبر آمد

خمینی رهبر آمد
به ایران او خوش آمد ، او خوش آمد

[ملکوت* گامی تارهایی *]

سلام بر تو ای روح خدا سلام بر تو که بخشنده تر از آفتاب در آسمان ابدیت تابیدن گرفتی و با ملائک در هم آمیختی.
سلام بر تو که از نظرها پنهان و در دل ها جاودانه ای و سلام بر تو که از خاک در گستره ی افلاک زیستن دوباره آغاز نمودی

خمینی جان
آن دل که به یاد تو نباشد دل نیست
قلبی که به عشقت نتپد جز گِل نیست
آن کس که ندارد به سر کوی تو راه
از زندگی بی ثمرش حاصل نیست

ای دوست بیا تا سرود فتح و پیروزی بخوانیم و همگام با روزهای بهمن ماه خاطرات شیرین سال های انقلاب را مرور کنیم.

شب بیکران ستم را بزرگ مردی ورق زد و مارا به استقلال و آزادی در فجر انقلاب دعوت کرد.
بهمن پیروز آمد تا دیگر بار حماسه ی سترگ پیروزی انقلاب اسلامی ایران را به ما یاد آوری کرد.

• به راه باد نهادم چراغ خانه ی چشم
  

• وصل آمد و از بیم جدایی رستیم
  
• با دلبر خود به کام دل بنشستیم
  
• به بوی مژده ی وصل تو تا سحر شب دوش

• اماما :
  
• نروی ز دیده و دل که تو آیت وفایی
  
• که ز مکتب تو با هم، همه خوانده ایم وفا را