۱۸۳) الَّذِینَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ عَهِدَ إِلَیْنا أَلاَّ نُؤْمِنَ لِرَسُولٍ حَتَّی یَأْتِیَنا بِقُرْبانٍ تَأْكُلُهُ النَّارُ قُلْ قَدْ جاءَكُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِی بِالْبَیِّناتِ وَ بِالَّذِی قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِینَ.
همانان كه گفتند: «خدا با ما پیمان بسته كه به هیچ پیامبری ایمان نیاوریم تا برای ما قربانیی بیاورد كه آتش [آسمانی ] آن را [به نشانه قبول ] بسوزاند.» بگو: «قطعاً پیش از من ، پیامبرانی بودند كه دلایل آشكار را با آنچه گفتید، برای شما آوردند. اگر راست می گویید، پس چرا آنان را كشتید؟»
یكی از یاوه سرایی های یهود این بود كه خدمت پیامبر آمدند و گفتند: خداوند در تورات به ما امر و وصیت فرموده است كه ایمان نیاوریم به كسی كه مدّعی نبوت باشد مگر آنكه معجزهٔ مخصوص به انبیاء بنی اسرائیل را داشته باشد و آن معجزه آن است كه وقتی مردم پیشكشی های خود را برای تقرب به خداوند نزد او حاضر نمودند دعا كند و آتش از آسمان بیاید و قربانی كسی را كه قبول شده است بسوزاند. اگر چنین معجزه ای بنمایید ما ایمان می آوریم و چون این مطلب از مفتریات آنها بود و این معجزه با معجزات دیگر پیامبر فرقی نداشت معلوم بود كه غرض آنها دشمنی و لجاجت است، لذا خداوند به وسیلهٔ این آیه به آنها جواب داد فرمود: اگر راست می گویید چرا پیامبرانی كه پیش از من آمدند و این معجزه را نمودند مانند حضرت زكریا و فرزندش حضرت یحیی را كشتید.