به بهار می اندیشیم به همراه قطعات ادبی و روح بخش

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشم هایت را که باز کنی، بهار را با تمام سادگی اش،
با ظهور تازه شکوفه هایش
و با آغاز انقلاب سبز و فراگیرش،
پشت پلک های باران خورده ات احساس خواهی کرد؛
حس تازه بالندگی، دگرگونی آغاز... .

تمام واژه های خوب ذهنت را ردیف می کنی
تا سبزترین فصل خدا را ترسیم کنی.

خدا بهار را برای تو آفرید؛
برای من، برای او و برای هر که راز شگرف «یحیی» و «یمیت» را
در زیباترین اثر نقاش چیره دست خلقت می بیند و باور می کند.

چشم هایت را که باز کنی، بهار را می بینی
که با کوله باری از امید و طراوت،
در انتهای کوچه های سرد و تاریک زمستان،
بساط تازگی و سرسبزی اش را پهن کرده


و بشارت فردایی را می دهد که تقویم ها
دوباره از اول آغاز می شوند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

صفیــر مرغ برآمــــد، بط شـــــراب کجاست
فغان فتـــاد بـــه بلبل، نقاب گــل که کشید

زمیــوه‌های بهشتی چــــه ذوق دریابــــــد
هـر آن که سیب زنخــدان شاهــدی نگـــزید

مکن ز غصــه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز
که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید

چنان کرشمـــه‌ی ساقی دلم زدست ببرد
که با کسی دگرم نیست برگ گفت وشنید

من این مرقع رنگین چــو گل بخواهم سوخت
کــه پیر باده‌فـــــروشش به جرعه‌ای نخرید

بهــــار می‌گــــذرد دادگستـــــــرا دریــــــاب
که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهار می آید

تازه شدن در راه است

نشسته ام بر دستان درخت

دیدگانم مبهوت جوانه زدنش

چه زیبا جوان می شود درخت

بوی گل و عطر بهار در باغ جاریست

قاصدک در دست من

گوشش پر از هر آرزوست

می رود تا آسمان

میبرد آرزو پیش خدا

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

زندگی انسان ها در طول هزاران سال، وابسته به کشاورزی بوده است؛

از این رو، آغاز بهار با شادی و امید سرشار همراه خواهد شد و نوروز،
روز نو شدن نشاط و عشق به زندگی خواهد بود.

در نبرد سرمای تاریک و گرمای روشن، نور بر تاریکی و سیاهی پیروز می شود

تا مردمان را بر سر سفره پُر نعمت خالق بخشنده، برای خوردن لقمه نانی تازه دعوت کند.

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

بگشا نقاب از رخ باد بهاران
شد طرف چمن بزمگه باده گساران

شد لاله ستان گرد گل از بس که نهادند
رو سوی تماشای چمن لاله عذارن

در موسم گل توبه ز می دیر نپاید
گشتند در این باغ و گذشتند هزاران

بین غنچه نشکفته کهآورد به سویت
سربسته پیامی ز دل سینه فگاران

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

با رسیدن بهار، طبیعت ردای سبز بر تن می کند.
چکاوک ها، هزار دستان و قمریان، نغمه ها و سرودهای
فرح بخش و تازه سرمی دهند و انسان ها را به مهرورزی،
گره گشایی و هم گرایی فرا می خوانند.

بهار، پیام آور عشق و رویش است و موسم سرور و آشتی
و به همین خاطر است که خواستنی است و با آمدنش
دل ها سرشار از سرور و جان ها معرفت می یابد.

بهار، پیام آور تعادل است و اینکه در سایه تعادل،
زندگی زیبا می شود. با دیدن بهار، رحمت و محبت خداوند
را به یاد می آوریم. در اینکه چشمه مهر ایزد همواره به سوی
آدمیان و همه موجودات، سرازیر است و ما
اگر او و نشانه هایش را فراموش کنیم،
او هرگز ما را فراموش نمی کند

و با دگرگونی فصل ها نیز به جلوه گری قدرت
بی پایانش می پردازد تا شاید دلی به یاد او افتد و به شوق
او بتپد و بر اثر تماشای جلوه هایش، اشک شوق از چشمی جاری شود.

اساسا جهان هستی، آینه دار خداست و جمال پ
روردگارش را به تماشا گذاشته است. به تعبیر زیبای حافظ:

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست؟ به دست مردم چشم، از رخ تو گل چیدن
بهار نیز یکی از باشکوه ترین جلوه های خدا
در جهان هستی است که می توان با تماشای آن،
نقبی به عالم معنا زد و راهی به سوی خدا یافت
و جمال پروردگار را به تماشا نشست.

چه زیبا سروده است، سعدی شیرازی:

بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار
بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق نه کم از بلبل مستی تو بنال ای هشیار
آفرینش همه تنبیه خداوند دل است دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار
خبرت هست که مرغان سحر می گویند آخر ای خفته! سر از خواب جهالت بردار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گاهی قلبت آنقدر آهسته می زند
، که فکر می کنی حتی از چرخش عقربه ها هم جا مانده است!

آن قدر خسته ای که نمی دانی تا کدام دقیقه و ثانیه دیگر، دوام خواهی آورد!

ولی انگار زمان عجول، فهمیده که تو جا ماندی
و برای چند لحظه که شده، درنگ می کند و نفس هایش را شمرده شمرده می کشد!

تیک تاک هایش را آنقدر طولانی می کند تا بلند شوی.

تا دست بر کمر عقیده بگذاری و بگویی:
«یا مقلب القلوب و الابصار، یا مدیر اللیل و النهار».

عقربه های قلبم را با دقیقه دقیقه ذکر نامت و ثانیه ثانیه یاد بزرگی ات کوک کن!

بهار، تقارن احساس و عقیده

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

طبیعت، جانی تازه می گیرد.
ماهی ها، هم سفره ما می شوند.
بهار، تا کنج خانه ها نفوذ می کند.

شمشادها، شادترین روزهای زندگی شان را طی می کنند
و آوای تازه منارها سکوت سرد باغچه را می شکند.

بهار، زنبیل عاشقی اش را کوچه به کوچه می گرداند تا هر که دلی به وسعت
آینهو لبخند دارد، به کاروان سبز طبیعت بپیوندد و
روح و جانش را در آبشار جاری فروردین، جلا بخشد.

چشم هایت را که باز کنی، بهار را با تمام سادگی اش، با ظهور تازه شکوفه هایش
و با آغاز انقلاب سبز و فراگیرش، پشت پلک های باران خورده ات احساس خواهی کرد؛
حس تازه بالندگی، دگرگونی آغاز... .

تمام واژه های خوب ذهنت را ردیف می کنی
تا سبزترین فصل خدا را ترسیم کنی.

خدا بهار را برای تو آفرید؛
برای من، برای او و برای هر که راز شگرف «یحیی» و «یمیت» را
در زیباترین اثر نقاش چیره دست خلقت می بیند و باور می کند.

چشم هایت را که باز کنی، بهار را می بینی که با کوله باری از امید و طراوت،
در انتهای کوچه های سرد و تاریک زمستان، بساط تازگی و سرسبزی اش را پهن کرده
و بشارت فردایی را می دهد که تقویم ها دوباره از اول آغاز می شوند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«یا مقلب القلوب و الابصار»!
این صدای توست، پیچیده در گستره خاک.

این روشنان آواز توست که در لابه لای کاینات می وزد. عطر سیال و شناور
حضور توست که شامه خاک را پر کرده از طراوت رویش،
خواب را ربوده از چشم های زمین.

از عطر حضور توست که گل ها چشم گشوده اند به جلوه ات،
که زمین را حریری از یاسی های مهربانی پوشانده است.

سبحان الله از این همه زیبایی!

این اعجاز نفس های قدسی توست که جاری شده است در شریان های
خاک مرده و زندگی می بخشد به گل، به دشت، به گیاه.

این اعجاز نفس های قدسی توست که به رودخانه ها اجازه خروش
می دهد و به درختان، فرمان قیام.

این لهجه قرآنی توست که پرنده ها را خوش الحان کرده است و ابرها را مهربان
و سخاوتمند؛ دشت ها را به میهمانی باران دعوت کرده
و پرستوها را به کاشانه فراخوانده است.

«یا مدبر اللیل و النهار»!
نسیم اراده ات وزید بر عبور و مرور شب و روز و روز، به اذن تو روشن
شد تا زمین، از سفره کریمانه ات، لقمه حلال بجوید!

روز را نشاندی بر بلندای افق تا چشم ها، مهربانی فراگیرت را شاکر باشند
و قدم ها، فضل و رحمت تو را به تلاش درآیند و دست ها،
«روزی» بگیرند از در خانه ات!

و روز و شب را که از پی هم می آیند و می روند،
اینک، بگیر از شب ها و روزهایم، تکرار و روزمرگی را.

تاریکی شب هایم را به نور خویش روشن کن و روزهایم را میهمان سایبان
دستان مهربانی ات گردان.

«یا محول الحول و الاحوال»!
قطار فصل ها می گذرد.
زمین پیر و فرسوده، به یک تبسم تو، جوان می شود.

درختان مرده، زنده می شوند. روخانه های راکد می خروشند.
رستاخیزی به پا شده است در دقایق «زیستن»، در تکرار مرگ و تولدهای پیاپی.

این بوی توحید توست که پیچیده است در جریان آفرینش!

در تحویل سال های جدید و قدیم، در تقویم های دیروزی و امروزی، قیامت
شاهکار توست که اعجاز می کند.

تا دیروز، خاک، تهی بود از زندگی و امروز، زمین، گستره تولد هاست!

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

جهان از باد نوروزی جوان شد

زهی زیبا که این ساعت جهان شد

شمال صبحدم مشکین نفس گشت

صبای گرم‌رو عنبرفشان شد

تو گویی آب خضر و آب کوثر

ز هر سوی چمن جویی روان شد

چو گل در مهد آمد بلبل مست

به پیش مهد گل نعره‌زنان شد

کجایی ساقیا درده شرابی

که عمرم رفت و دل خون گشت و جان شد

قفس بشکن کزین دام گلوگیر

اگر خواهی شدن اکنون توان شد

چه می‌جویی به نقد وقت خوش باش

چه می‌گوئی که این یک رفت و آن شد

یقین می‌دان که چون وقت اندر آید

تو را هم می‌بباید از میان شد

چو باز افتادی از ره ره ز سر گیر