به بهار می اندیشیم به همراه قطعات ادبی و روح بخش

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

صفیــر مرغ برآمــــد، بط شـــــراب کجاست
فغان فتـــاد بـــه بلبل، نقاب گــل که کشید

زمیــوه‌های بهشتی چــــه ذوق دریابــــــد
هـر آن که سیب زنخــدان شاهــدی نگـــزید

مکن ز غصــه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز
که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید

چنان کرشمـــه‌ی ساقی دلم زدست ببرد
که با کسی دگرم نیست برگ گفت وشنید

من این مرقع رنگین چــو گل بخواهم سوخت
کــه پیر باده‌فـــــروشش به جرعه‌ای نخرید

بهــــار می‌گــــذرد دادگستـــــــرا دریــــــاب
که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهار می آید؛

تجدید خاطره ای دیگر از خویشاوندی طبیعت و انسان؛
با ردایی سبز برای حضور در جشن شکوفه ها.

بهار می آید؛

با چشمه و کوه و دشت، با باغ و گلزار و پروانه ها، با بلبل و گل،
با امید و آرزو.

بهار می آید؛

سرشار از عطر سپیده، عطر طبیعت.

بهار می آید؛

با آیینه ای در دست از حکمت و معرفت، از آیات و برکات.

بهار می آید؛

با قامتی خجسته و سبزپوش، با آواز قمریان بیدار و عاشق.

بهار می آید؛

برای ستیز با سردی و سستی.

بهار می آید؛

این راز برجسته طبیعت، این تحول بزرگ و این خاطره معطر خاک.

بهار می آید؛

چونان عاشق فرزانه ای که بر درگاه معشوق، بوسه مهر نثار می کند.

بهار می آید؛

فصل حرکت و برکت، تحول و تغییر، دوستی و عاشقی.

و بهار می آید؛

عطر کمال طبیعت، سرّ عیان شده عظمت خلقت،
رمز شگفتی و شادی، سرّ زیبایی و بیداری.




حمزه کریم خانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بوی بهار، در لابه لای برگ ها می پیچد.

عطر سوسن، هوای صبحگاهی را مست می کند.

میخک، رز و محمدی، بوی زندگی و تازگی را میان باغچه می پراکنند.

نسیم خوش بهاری، طبیعتی تازه را نوید می دهد.

برگ ها جان می گیرند و چشم اندازی سبز، از پس پنجره های گشوده، جلوه گری می کند.

سفره های سخاوت و یکرنگی، پهن می شوند.

بوی سبزه در فضای رنگارنگ سفره می پیچد.

عطر سیب های سرخ، جای دیگری میان این همه، باز می کند.

دل های یکرنگ و باصفا، آماده می شوند تا به ثانیه های تازه زندگی وارد شوند.

تیک تاک ساعت، فضای پرسکوت خانه را پر می کند.

چیزی به ثانیه های آغازین سال نو نمانده است.

یک سال گذشت و واپسین ثانیه، فاصله میان زمان ها را دو نیمه کرد.

«یا مقلب القلوب و الابصار.
یا مدبر اللیل و النهار.
یا محول الحول و الاحوال.
حوّل حالنا الی أحسن الحال».

چشم ها به روشنی باز می شوند و دل ها به یکدیگر نزدیک و قلب ها آرامش دوباره می یابند

در حلول سال نو و دلگرم به آتیه های مهربانی و صفا می شود.

احساس بهار، نیلوفرانه بر اندام طبیعت می پیچد و زمستان کوچ می کند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشم هایت را که باز کنی، بهار را با تمام سادگی اش،
با ظهور تازه شکوفه هایش
و با آغاز انقلاب سبز و فراگیرش،
پشت پلک های باران خورده ات احساس خواهی کرد؛
حس تازه بالندگی، دگرگونی آغاز... .

تمام واژه های خوب ذهنت را ردیف می کنی
تا سبزترین فصل خدا را ترسیم کنی.

خدا بهار را برای تو آفرید؛
برای من، برای او و برای هر که راز شگرف «یحیی» و «یمیت» را
در زیباترین اثر نقاش چیره دست خلقت می بیند و باور می کند.

چشم هایت را که باز کنی، بهار را می بینی
که با کوله باری از امید و طراوت،
در انتهای کوچه های سرد و تاریک زمستان،
بساط تازگی و سرسبزی اش را پهن کرده


و بشارت فردایی را می دهد که تقویم ها
دوباره از اول آغاز می شوند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر بهار آفرین!




ای دگرگون کننده احوال کائنات؛

و ای هستی بخش بی زوال!

با یاد روشن تو، بهاری دیگر در صفحه زمان متولد می شود
تا مهد تولد سالی تازه باشد.

سلام بر تو که تازگی را دوست داری
و بهار را بهانه تجلّی سلایقت در ذات عالم قرار داده ای!

سلام بر تو که بهار را آفریده ای
تا بی زوالی خود را به اثبات رسانده باشی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تمامی زمین، هر سال بهار می بیند و می گذرد؛
بی تأملی. امّا این جاست تنها جایی که رنگین کمان بهاری که تابش می گیرد،
رودخانه زندگی، چندین برابر جاری می شود.

تنها این جاست که شاهکار آفریدگار را، بهار را، ارج می نهند.
تنها این جاست که به نظاره هر سال می نشینند، زنده شدن جهان را و حس می کنند نفس کشیدن
زمین خواب آلوده تازه بیدار شده را.

این جاست که قیامت را هر ساله، خوب می بینند و چنین آیتی عظیم را آگاهانه، گرامی
و محترم می دارند.اما هیاهوی بازارهای نزدیک عید، مبادا که جایی نگذارد برای اندیشیدن به آنانی
که بهار و زمستان ایشان یکی است!

مبادا که نورافکن ویترین های بزرگ که تنها رسالتشان بلعیدن دسترنج های
چندین ماههو پس انداز سالیانه است، آن قدر مبهوتمان کند
که پسر بچّه کوچک را نبینیم که نورافکنی ندارد وویترینی،
و در حالی که از سرما به خویش می لرزد، با چشمانش از شما می خواهد
که روی ترازویکوچک کنارش بایستید و بعد، سکّه ای شاید...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«یا مقلّب القلوب»




گاهی قلبت آنقدر آهسته می زند
، که فکر می کنی حتی از چرخش عقربه ها هم جا مانده است!

آن قدر خسته ای که نمی دانی تا کدام دقیقه و ثانیه دیگر، دوام خواهی آورد!

ولی انگار زمان عجول، فهمیده که تو جا ماندی
و برای چند لحظه که شده، درنگ می کند و نفس هایش را شمرده شمرده می کشد!

تیک تاک هایش را آنقدر طولانی می کند تا بلند شوی.

تا دست بر کمر عقیده بگذاری و بگویی:
«یا مقلب القلوب و الابصار، یا مدیر اللیل و النهار».

عقربه های قلبم را با دقیقه دقیقه ذکر نامت و ثانیه ثانیه یاد بزرگی ات کوک کن!

بهار، تقارن احساس و عقیده




شیما اصغری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشم هایت را که باز کنی، بهار را با تمام سادگی اش،
با ظهور تازه شکوفه هایش
و با آغاز انقلاب سبز و فراگیرش،
پشت پلک های باران خورده ات احساس خواهی کرد؛
حس تازه بالندگی، دگرگونی آغاز... .

تمام واژه های خوب ذهنت را ردیف می کنی
تا سبزترین فصل خدا را ترسیم کنی.

خدا بهار را برای تو آفرید؛
برای من، برای او و برای هر که راز شگرف «یحیی» و «یمیت» را
در زیباترین اثر نقاش چیره دست خلقت می بیند و باور می کند.

چشم هایت را که باز کنی، بهار را می بینی
که با کوله باری از امید و طراوت،
در انتهای کوچه های سرد و تاریک زمستان،
بساط تازگی و سرسبزی اش را پهن کرده


و بشارت فردایی را می دهد که تقویم ها
دوباره از اول آغاز می شوند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

صفیــر مرغ برآمــــد، بط شـــــراب کجاست
فغان فتـــاد بـــه بلبل، نقاب گــل که کشید

زمیــوه‌های بهشتی چــــه ذوق دریابــــــد
هـر آن که سیب زنخــدان شاهــدی نگـــزید

مکن ز غصــه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز
که گرد عارض بستان خط بنفشه دمید

چنان کرشمـــه‌ی ساقی دلم زدست ببرد
که با کسی دگرم نیست برگ گفت وشنید

من این مرقع رنگین چــو گل بخواهم سوخت
کــه پیر باده‌فـــــروشش به جرعه‌ای نخرید

بهــــار می‌گــــذرد دادگستـــــــرا دریــــــاب
که رفت موسم و حافظ هنوز می نچشید

[خادمه زینب کبری(س)]

سال نو می شود، زمین نفسی دوباره می کشد،

برگ ها به رنگ در می آیند و گل ها لبخند می زند

پرنده های خسته بر می گردند و در این رویش سبز دوباره...

من... تو... ما... کجا ایستاده ایم

سهم ما چیست؟ نقش ما چیست؟

پیوند ما در دوباره شدن با کیست؟

زمین سلامت می کند و ابرها درودتان سال نو مبارک...