╬ •*♥*• ╬ از هاجر تا زینب علیهاالسلام ╬ •*♥*• ╬

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قیام، مرد و زن نمى‏ شناسد و سازندگى مرزى ندارد
غیرت را در جنسیت ‏حبس نكرده اند و این حصار و حایل نمى ‏تواند چشم‏پوشى
از رسالت ‏بزرگى كه بر دوش انسان است را توجیه كند.

و به آن امانت ‏بزرگ نمى ‏توان خیانت كرد.

نیمى از بشر را براى زندگى در جهل و بى‏ خبرى نساخته‏ اند و بار سنگین مسؤولیت
را از آنان برنگرفته اند و «زن‏» بودن نباید پوشیدن ترمه تساهلى باشد
براى توجیه به عزلتكشیدن زنان.

هیچ ‏كس این ظلم را روا نمى ‏دارد كه چنین ادعا كند:
شریف‌ترین موجودات خلقت را براى استثمار ساخته‏ اند، و این كه
«بشویند» و «برویند» و «بپرورند» و در جهل فرو برند و حول خود ننگرند

وخود را حلقه‏اى گسسته بدانند كه اتصالى به سلسله‏اى نداردو اگر ارتباطى هست
‏براى تولید نسل است و ابقاى نسل بشر.

در اجتماع زیستن یعنى «متاثر شدن‏» و «مؤثر بودن‏».

و این براى همه آدمیان است و هر كس به مقتضاى توانش بهره‏ اى از آن مى‏ گیرد
ویا دیگرى را بهره‏مند مى ‏كند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زن به عنوان انسان یا اشرف مخلوقات گاه «هاجرى‏» مى ‏شود رسول صبور و
تنهاى خداوند در آن عطشناك‌ترین سرزمین دنیا، تشنه و تنها و سرگردان و سخت
مى‏ گریزدبراى آب، و از سراب به سراب مى‏ جهد.

هیچ گاه مایوس نمى ‏گردد، هروله ‏اى براى شكستن عطش داغ اسماعیل امیدش، خود
فدا كردنبراى نجات «دیگرى‏» كه از اوست، و خدا مى‏ خواهد بر شانه ‏هاى او خانه‏ اش
را بنا كند و جمعى و اجتماعى را قرن‌ها از آن سوى عالم، گرد آن خانه بگرداند.

و گاه «آسیه ‏اى‏» مى‏ شود كه باید موساى سرگردان و گریزان از قتل را از نیل برگیرد
و از او عصا دارى بسازد كه از چوبى خشك، اژدهایى از عصیان خلق كند و در شام
تاریك بنى اسرائیل ید بیضایى بپرورد و آنگاه مطمئن از خداى خود خانه‏ اى را نزد او بخواهد.

و بار دیگر «مریمى‏» باردار عیساى «حیات‏» و «هستى‏»
كه در هجوم جهل و تهاجم لكه ‏هاى ننگ اجتماعى بر دامن خویش به درگاه خدایش
پناه مى‏ برد و قباى قضاوت را بر تن نوزادش مى ‏پوشد
تا خود را روح خدا بنامد از دامن پاك مریم؛
براى اصلاح امتى جاهل.
و فردا حیات مى‏ بخشد مردگان متعفن قومى را كه مى ‏بایست
از دامن پاك زنى به سعادت رسند.

و یك بار دیگر تاریخ «خدیجه ‏اى‏» را مى ‏طلبد كه تكیه ‏گاه مطمئن و حریرین محمد(ص) شود
و زندگانى شیرین خود را در رسالتى ببازد كه باید جهانى نو بسازد.

سروش رسالت را بشنود و اولین مؤمن هنجارشكن مكه شود، روى از همه خدایان برتابد
و خود را از راستاى «هُبل‏» در خم ركوع خدا بپیچاند، تنهایی‌هاى "حرا"نشینى محمد(ص)
را تحمل كند و خود را حبس دیوارهاى بى تفاوتى نمى‏ كند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

و اما زینب...




هر دردى كه بر جان زنى دردمند نشسته، تلخیش مذاق زینب را آزرده است.

سال ششم هجرى چشم به روى تیغ تیز بیداد مى‏گشاید و جنگى چند ساله
بین جهلو علم و كفر و ایمان را به نظاره مى‏ایستد.

پنج ‏سال بعد دستان كوچك و معصومش تب داغ قیام و عدالت محمد را
در آب سرد ملاطفت مى‏ شوید.

زینب، خاكسپارى «مهربانى‏» را به گریه مى ‏نشیند و بعد از او چله ‏نشینى سكوت اسفبار
على مظلوم و كوتاه شدن دست او از آنچه حقش بود.

زینب امروز مى‏ چشد طعم تلخ محرومیت را، از آنچه كه مى‏ بایست داشته باشد و با
انحراف تاریخ، در درد جانكاهى كه مادر لاى چوبه ‏هاى در ظلم مى ‏كشد زینب باید بسوزد

و در آغاز حیات و بلوغ بى ‏عدالتی‌ هاى اجتماعى و به هم خوردن تعادل ترازوى عدالتى
كه طرفة‏العینى آویزان بود، باز او شعله ‏ور شود.

و فردا به جاى مهر گرم مادر بر جسدى سرد كه جز او مویه ‏گرى ندارد اشك ریزد.

زینب، ناظر سكوت مرگبار پدر و گریه ‏هاى نیمه ‏شبش در حلقوم چاه‏هاى غربت است.

زینب پاره هاى جگر برادر دردمندش را در تشت جور مى‏ بیند و آنگاه است كه‏
زهر سیاستو جنگ بر سر دنیا را در تار و پودش حس مى‏ كند

و اینگونه چهارمین تكیه ‏گاه او نیز فرو مى ‏ریزد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زینب فریادگر عاشوراست، خشت‏خشت مناره وجودش از خون عزیزترین‏هایش ساخته شد.
حلقومش پر از فریادهاى خونین و دلش مالامال درد ظلم است، و هر آنچه از درد شنیده
به عیان دیده است!

زینب، از آنانى زجر دیده كه دیروز جدش را مى ‏آزردند؛
از ابوسفیان و آنانى كه در رداى كفر بودند و امروز در قباى پیامبر و كسوت
رسالت ‏به نام دین بر ریشه دین تیغ مى ‏زنند.

زینب، دیروز در آن مستورى و امروز در كویرى از همه كس و همه چیز حیران
و سرگردان. دستانى را مى‏ جوید كه از آستین برادر بریده؛
و حلقومى را كه بوسه‏گاه پیامبر بود.

او برادرش را از زهرا، اینگونه امانت نگرفته،
او باید به زهرا بگوید كه حسین را چه كردند.

او در آن قلزم- دریا- پر خون و قحطی انسانیت دنبال حسینش مى ‏گردد
و آنگاه كه جسد بى ‏سرش را مى ‏یابد رگ‌ هاى بریده‏ اش را بوسه‏ باران مى ‏كند و از
دل م ى‏نالد و مى ‏گوید:

خدایا! این قربانى كوچك را از ما بپذیر!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زینب قافله‏سالار اسیران سیلى خورده است، فرزندان پیامبر را اینگونه
به زنجیر كشیده و شهر به شهر مى‏ گردانند و از پرده عفافشان بیرون مى‏كشند.
زینب كوفیان بى ‏وفا را نفرین مى ‏كند.

زینب، امروز فریاد و خون و اشك را به هم مى‏ آمیزد و راز عداوت فرزندان
زر و زورو تزویر را برملا مى ‏كند كه اگر اینان
رداى پیامبر را نیز بپوشند رذالتشان پوشانده نخواهد شد.

زینب، از محمد تا حسین را فریاد مى‏كشد
روز شمار جور شمشیرها را از «لیلة المبیت‏» تا حلقوم حسین باز مى‏گوید.

او قاصد خوب برادر است و پیامبر بزرگ رسالت وى

از بیتوته حرا تا سینه شكافته حمزه تا مظلومیت على اصغر

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زینب، براى بودن حركت كرد.
و براى «بودن‏» باید از هر آنچه تعلق است ‏برهد.

«نخواهى‏» تا دامى برایت نتند و «نداشته باشى‏» تا نهراسى
و اگر دارى، بر باختنش مضطرب نگردى.

پاى در بندى نداشته باشى و براى خود، خدا نتراشى و هر روز عبد معبودى نگردى.

«بودن‏» مكه و مدینه و كوفه و كربلا و دمشق نمى ‏شناسد.

«بودن‏» مقامى است كه فقط از «رهیدن‏» نصیب انسان مى ‏گردد.

زینب الگویى است از «بودن‏»، از «زندگى‏»، از «سیلان‏»، از «حركت‏»،
از «ماندن‏»، از «عشق‏»، از «ایثار»، از «عفت‏»، از «مسؤولیت‏پذیرى‏»،
از «قیام‏»، از «هجرت و فریاد»، و از «تاثیر بر خلق‏»!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

این الگو، پولادین زنى است آتش دیده درد، و پتك خورده رنج

زینب درسى است‏ براى تمام زنان تاریخ كه باید رسالتى این چنین داشته باشند

او مى ‏آموزد كه باید «ماند» و براى «ماندن‏»
باید كوله ‏بار آتش درد نسل‌ها را بر دوش كشید.

این تلاش براى «بودن‏» را باید زنده كرد
این آلت لهو و لعب بودن زن را باید درهم شكست

آن كنج‏ هاى عزلت را باید فرو ریخت تا
«زن بودن‏»«عزلت نشینى‏» معنى نگردد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زنان براى یافتن هویت ‏خود راهى بس طولانى در این تنگناى تار تاریخ دارند.

باید بجویند خود را، و این «جستن‏» سرمایه مى‏طلبد
«دردمندى‏»، «صبر»، «عفت و پاكى‏»، «حركت‏»، «پیام و فریاد»

و تلاش پاك و پایدار و دیروز خاك زنده به گورى بر سرش مى ‏ریختند و امروز
مرده «رنگش‏» كرده ‏اند

و سرگردان بین دو بى‏ نتهاى «بى خودى‏» و «خدایى بودن‏»

و زینب از هاجر بود تا زهرا.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زنان باید با تولد «زینب‏» خود را تولد یافته بدانند، پیامبر نجات، از زنده به گورى باشند.
بر كوفیان پیمان‏ شكن لعنت كنند و هیچگاه از فریاد بر سر كاخ ‏نشینان فرو ننشینند
و در هر كوى و برزن پیام خون برادرانشان را به پژواك بنشانند.

و اینگونه است كه زنى هماره خواهد ماند و زینبى خواهد شد در تاریخ.

تولد زینب تولد رسالت زنان است، رسولى كه در كوتاه‌ترین مقطع تاریخ
و در خاموش‏ترین بیابان و در مسموم‌ترین فضا به یك واقعه خونین حیات بخشد و پژواك
این پیام تا ابد مناره به مناره مى ‏گردد و گنبد به گنبد طنین مى ‏افكند و سینه به سینه همراه
دست‌ها و دوش به دوش همراه زنجیرها مى‏ گردد.

باید به زینب، دو ركعت «فریاد» اقتدا كرد، باید هم سفره صبرش شد و در سایه
عفافش عفت را آموخت و باید از مدینه تا كربلا و كوفه و دمشق همراهش كوله‏ بار مسؤولیت‌هاى
اجتماعى را حمل كرد و از این كنج تاریكى كه تاریخ براى زنان برگزیده بیرون جهید.


و این گونه است كه زنان، «بودن‏» را تجربه مى ‏كنند.

كه جز این، نیستى و نابودى است و گم شدن در لاى رنگ‌ها.

و زینب مى‏ زید و نمى ‏میرد بى آن كه لحظه‏اى در تاریخ بماند!