(¯`''•.☆ دلداده ترین عاشق{ویژه نامه ولادت حضرت زینب(س) و بزرگداشت مقام پرستار} ☆.•''´¯)

[mahdy30na]

خوش آمدی

خانه ای ساده و گلی، با کم ترین وسایل زندگی، در لفافه ای از نور پیچیده شده است. زهرا(س) چشم به راه تولد نوزادی است. هاله ای از نور خدا را در برگرفته است. فرشتگان در هلهله اند و نور معطر بال هایشان از آسمان تا زمین جاده ای از نور کشیده است. غنچه ای آرام شکفته می شود با غنچه ای از جنس نور، از تبار یاس. بوی عطری خوش عالم را پر می کند. تمام گل های عالم از این عطر مبارک، لب به خنده می گشاید. زینب متولد می شود، چشم می گشاید و خانه را صفایی تازه می بخشد. خوش آمدی ای نوگل زهرا(س)، ای غنچه نوشکفته علی(ع)، ای زینب حسن و حسین(ع).

[mahdy30na]

انتظار فاطمه(س)

بیا زینب، ای دختر آسمانی من، بیا ای روح ملکوتی، بیا که مادر سخت چشم به راه تو است. بیا که فاطمه(س) را با تو کارهاست. بیا که مادرت فاطمه(س) را با تو کارهاست.
بیا که مادرت فاطمه(س) را با تو سخن هاست.
تو را در کودکی تنها خواهم گذاشت و تو در کودکی پرستارم خواهی شد.
زینبم، به نگاه های کودکانه، اما مهربان و پرمعنایت سخت محتاجم.
بیا مهربانِ مادر که در این نبود یار و مددکار، تو برایم گوهری خواهی بود.

[mahdy30na]

شاهکار خلقت

خجسته باد میلاد بزرگ بانوی سرزمین نور، مهربان ترین ابر رحمت خداوندی که بر سینه های داغدیده و مصیبت زده از مدینه تا کربلا، باران مهر و عاطفه بارید.
با صلابت ترین کوه که راه را بر نیزه های درد و رنج که سوی انوار ولایت پرتاب شد، سدّ کرد.
خروشان ترین سیلِ عرفانِ ولایی که بنیان تمام کاخ های ظلم و زورِ زمان را برانداخت.
خجسته باد طلوع این شاهکار خلقت.
مبارک باد ظهور این نور رخشان در آسمان تشیع.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

به تهنیت آغاز این تبسم



می دانستم که خانه تو یکی مانده به دریاست؛

در حوالی پرچین های دورتر از آفتاب
پیچیده به جانب جنوب ستاره
بالاتر از کوچه ترانه های معصوم
در همسایگی سایه های بلند آیینه!

سر راه که می آمدم،
نشانی ات را از صدای پای آب پرسیدم که از حوالی خانه تو گذشته بود.

تمام مسیر سپیده دم را دویدم
تا هنگام قرائت رویای محرمانه خاک، در خانه تو باشم؛

وقت صحبت گل سرخ با خدا
وقت به تکلیف رسیدن ماه
یا بلوغ باران.

آه، ای خواهر خاطرات تشنگی!
ای پرده پوش پنهانی ترین جراحت آسمان!

اکنون به تهنیت آغاز این تبسم مقدس
باید برای بیداری رویاهای گمشده دعا کرد؛

شاید که در آن دقیقه موعود
کسی ما را نیز
به دعوت خورشید برد!





نزهت بادی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اگر به دنیا نیامده بودی...


اگر به دنیا نیامده بودی، هر کسی چیزی کم داشت.

پدرت ـ با آن همه فضیلت ـ دختری نداشت تا زینتش باشد و وقتی با شیرین زبانی
کودکانه اش لب به سخن می گوشد، چهره پدر را به وجد می آورد.

مادرت ـ بانوی خلوت کبریا ـ، همدمی نداشت تا روی زانوانش بنشاند و گیسوانش را
شانه کند و سفره دلش را روبه روی نگاه مهربانش بگشاید.

برادرانت خواهر غمخواری نداشتند که محرم اسرارشان باشد
و گرمی دلشان و قوت زانوانشان.

دیگر کسی نداشتند تا دنباله راه روشن خویش را به او بسپارند.
کارهایی بود که فقط از دست تو برمی آمد؛ نه هیچ کس دیگر.

اگر به دنیا نیامده بودی، دنیا چیزی کم داشت؛

دنیا دختری را کم داشت که وقتی در اسارت قفس، دهان می گشاید،
کلمات پیروزمندانه پدر از گلویش سرازیر می شود.

خواهری کم داشت که وقتی غم وداغ فرزند بخواهد برادری را از او بگیرد
، دست هایش را سایبان صبر گند و ذرات تحمل را بپاشد در هوای بی قراری.

عمه ای کم داشت تا آغوش مهربان و خسته اش را به روی غنچه های برادر
بگشاید و قوت دلشان باشد.

و سفیری کم داشت تا پیام آفتاب را به هر سایه و خلوت تاریکی برساند.

اگر به دنیا نیامده بودی،
دنیا زینب را کم داشت، زینب را.


سیدحسین ذاکرزاده

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خوش آمدی!


سرت را بالا بگیر مدینه!

نفس بکش عطر و بوی بهشتی آن «درخت معطر» را که شجره طیبه است
و ریشه دوانده در عمیق لحظه های زمینی ات تا از این پس، چندی در خنکای چتر مهربانی اش،
کوچه گرد ملکوت باشی.

آمده است تا نگاه آسمانی اش را بپاشد بر خاک. سرت را بالا بگیر مدینه!
باز کن دروازه های دلت را به روی میهمانی از بهشت.

شانه های استواری می آید که جان پناه خستگی های صبر است در تلاطم ناشکیبایی ها.

«کسی می آید که پیاله جانش پر است از شراب های «مگو»!
کسی می آید که راز سر به مهر صبوری را در سینه دارد.

امروز، روز زینب است؛
بانویی که پیراهن استقامت، تنها برازنده قامت اوست. امروز، روز جریان عشق است؛
به نام نامی زینب، در شریان های خشکیده عالم!

عالمه غیر معلمه ای می آید تا محبت کردن و دوست داشتن بیاموزد به طفلان مکتب عشق.
عقیله بنی هاشم می آید تا معجون عقل و عشق را به کام تشنه دنیا بریزد!

امروز روز زینب است؛
روز رستاخیز خطابه های آتشین در گوش ناشنوای جهان!

امروز روز زینب است؛
روز زینت شانه های مهربانی علی، هم درد رنج های متوالی فاطمه،
هم سفره دردهای ناتمام حسن علیه السلام .

زینب علیهاالسلام می آید تا دست هایش، نوازشگر یتیمی زمین باشد، در روز قیامت کرب و بلا!

تا چشم هایش، فانوس روشن اهل حرم باشد در تاریکنای مصیبت!
تا اقیانوش دلش، آرامش جان های توفانی شود در تلاطم اندوه!
می آید تا صبر، سر بر دامان صبوری اش، یک دل سیر بگرید.

زینب علیهاالسلام ، دختر غدیر است و هم ناله بیت الاحزان. قافله سالار کاروان
اسارتو آزادگی است و خواهر دریا.

زینب علیهاالسلام ترجمان خوشید بر نیزه است.

خوش آمدی بانو! حزن صدایت را بادها، پیش از این وزیده بودند.
پیش از آمدنت، جان ها آتش اندوهت را بال بال می زدند.

عطر حضورت را تمام گل های محمدی و یاس، تکثیر کرده بودند.
ای محور دلدادگی! پروانه بودن را یادمان بده.

اگر نمی آمدی، شیرازه های استقامت به هم می ریخت.
قصیده نینوا ابتر می ماند؛ اگر شعرش را تو نمی سرودی.

رسالت عاشورا ناتمام می ماند؛
اگر نبودی، ای پیامبر واقعه عشق!

ای مقدس ترین آیه ایثار!
نزول آسمانی ات از زبان زندگی، بر خاک مدینه خجسته باد!

وزیدن عطر نجابت ملکوتی ات در شش گوشه افلاک خجسته باد!



دیجه پنجی

[نرگس منتظر]

بانوی ولایت


در اسلام بعد از فاطمه زهرا، صدیقة الصغری زینب یگانه قهرمان زن تاریخ اسلام و تشیع است. چهره‌ای ممتاز و قهرمان که در راه انجام وظیفه، با ایمانی عمیق و عقیده‌ای استوار نقش بسزایی در مسیر دین داشته است.

نام ایشان همراه نام امام حسین علیه السلام است و مورخان تاریخ و تشیع ایشان را شخصیت دوم واقعه کربلا می‌دانند. و مهمتر از همه نقش اساسی ایشان در جاودانگی قیام عاشورا نقشی است که دنیای تشیع آن را رمز پیروزی حرکت امام حسین علیه السلام می‌داند.
خطبه حضرت زینب(س) در کوفه نمونه‌ای عجیب از اثر گذاری سخنان داغدار دخت نبی است.
کاروان اسرا متشکل از شیپورچی‌ها سرهای شهیدان زنان و کودکان اسیر و افسران و سربازان ابن زیاد وارد کوفه شدند و در میانه شهر مردم در خیابان‌ها هلهله و شادی می‌کردند.

خطابه‌ای که حضرت در بازار کوفه داشتند، نمایش حاکم کوفه را نمایش رسوایی او می‌کند. مردمی که هلهله کنان و شادی کنان به استقبال کاروان اسرا می‌رود با سخنان داغدار حضرت سراسر اشک و گریه می‌شود و بلاغت کلام ایشان موجب خشم مردم نسبت به حاکمان می شود.
خطبه حضرت از چند جهت حایز اهمیت است نخست این که این سخنان از سوی زنی اسیر در میان افسران فاتح خطابه می‌شود و او باید توجه کند که سخنان او هجوم جدیدی را برای اسیران نیافریند و آنها مورد ضرب و شتم قرار نگیرند و بعد آن که مردم کوفه علی علیه السلام و خاندان او را می‌شناختند و سخنان زینب باید به گونه‌ای می‌بود که آنها به اهمیت فاجعه پی ببرند.
خانم زینب اشاره كردند تا مردم ساکت شدند و نفس مردم در سینه‌ها حبس شد، بعد از ستایش خداوند و صلوات بر پیامبر فرمودند:
"مردم كوفه! مردم مكار فریبكار! مردم خوار و بی مقدار!
بگریید كه همیشه دیده‏هاتان گریان و سینه‏هاتان بریان باد! شما همانند زنى رشته‏باف هستید كه آنچه را بافته است از هم جدا سازد. پیمان‏هاى شما دروغ است و چراغ ایمانتان بى فروغ. مردمى هستید لاف زن و بلند پرواز! خود‌نما و حیلت‏ساز! دوست كُش و دشمن نواز! چون سبزه پارگین(دارای ظاهری زیبا و باطنی فاسد)، درون سوگنده و برون سوسبز و رنگین، نابكار و چون سنگ گور نقره آگین .
چه كار زشتی كردید! خشم خدا را خریدید، و در آتش دوزخ جاوید خزیدید.

[نرگس منتظر]

می‌گریید؟! بگیریید! كه سزاوار گریستنید نه در خور شادمان زیستن. داغ ننگى بر خود نهادید كه روزگاران بر آید و آن ننگ نزداید!

این ننگ را چگونه مى‏شوئید؟ و پاسخ كشتن فرزند پیغمبر و سید جوانان بهشت را چه مى‏گویید؟ و چراغ راه شما مردم زشت كه در سختى یارتان بود و در بلاها غمخوار. نیست و نابود شوید اى مردم غدار .

هر آینه باد در دست دارید، و در معامله‏اى كه كردید زیانكار! و به خشم خدا گرفتار، و خوارى و مذلت ‏بر شما باد. كارى سخت زشت كردید كه بیم مى‏رود آسمان‌ها شكافته شود و زمین كافته و كوه‌ها از هم گداخته.

مى‏دانید چگونه جگر رسول خدا را پاره کردید؟ و حرمت او را شكستید! و چه خونى ریختید؟ زشت و نابخردانه كارى كردید كه زمین و آسمان از شر آن لب ریز است، و شگفت مدارید كه چشم فلك خونریز است. همانا عذاب آخرت سخت‏تر است و زیانكاران را نه یار و نه یاور است.

این مهلت، شما را فریفته نگرداند! كه خدا گناهكاران را به سرعت كیفر نمى‏دهد و سرانجام خون مظلوم را مى‏ستاند. اما مراقب ما و شماست و گناهكار را به دوزخ مى‏كشاند."

منبع:

برگرفته از کتاب "زندگانی حضرت زینب (سلام الله علیها)- دکتر علی قایمی"

[نرگس منتظر]

زینب علیهاالسلام؛ در زمره صابرا

از جمله اوصاف حمیده و اخلاق پسندیده، صفت جلیله «صبر» است.

عارفی می‌گوید: هر که را صبر نباشد، به هیچ مقامی نتواند رسید.»
هر کس به هر درجه و مقام رسید، به واسطه صبر بود.(1) و هر که دست از دامن آن برداشت از کمالات محروم شده است؛ لذا حضرت علی علیه السلام فرمود: «الصّبر نصف الایمان.»(2)
و در روایت دیگری آمده است: «الصبر رأس الایمان.»(3)
صبر، سه مرتبه دارد: صبر بر مصیبت؛ صبر بر اطاعت حضرت حق، صبر بر ترک معصیت. و برای هر یک از این مراتب، اجری وارد شده است. چنانچه در حدیثی آمده است:
«قال رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله و سلم: «الصّبر ثلاثة(4) صبر عندالمصیبة و صبر عند الطاعة و صبر عند المعصیة.
فمن صبر علی المصیبة حتّی یردّها بحسن عزائها، کتب‌الله له ثلاث مائة درجة، ما بین الدّرجة الی الدّرجة الی الدّرجة کما بین السّماء والارض.
و من صبر علی الطّاعة کتب‌الله له ستّمائة درجة؛ ما بین الدّرجة الی الدّرجة کما بین تخوم الارض الی العرش.
و من صبر علی المعصیة کتب‌الله له تسعمائة درجة؛ ما بین الدّرجة الی الدّرجة کما بین تخوم الارض الی منتهی العرش»
(5)؛ صبر سه قسم است؛ صبر هنگام مصیبت، و صبر بر طاعت، و صبر از معصیت؛ پس آن که صبر بر معصیت کند، خدای تعالی برای او سیصد درجه واجب می‌فرماید، و میان هر درجه‌ای تا درجه دیگر به اندازه میان آسمان تا زمین است. و آن که صبر بر طاعت کند برای او ششصد درجه واجب می‌گرداند، و میان هر درجه تا درجه‌ای به اندازه فاصله زمین تا عرش می‌باشد.
و آن که صبر بر معصیت کند برای او نهصد درجه واجب می‌دارد، مثل فاصله زمین تا انتهای عرش.
این مقامات برای صابرین مقرّر شده، ولی می‌شود بعضی از صابران به واسطه امتیازات و خصوصیات در مقدار و کیفیّت «صبر»، اجر و ثواب بیشتری داشته باشند.

[نرگس منتظر]

حضرت ایوب از جمله کسانی بود که در زمان احاطه بلایا با کمال ثبات صابر بوده، ولی چون آن حضرت نهایت این مقام را نداشت وقتی مسئله ناموس در میان آمد، رشته صبر گسیخته و با عجز و ناله متوجه درگاه خداوند شده و عرض کرد: "و ایوب اذ نادی ربّه انّی مسّنی الضّرّ و انت ارحم الرّاحمین."(6)

ولی وجود مقدّس امام حسین و حضرت زینب علهیما‌السلام دارای کمال این مقام بودند. ایشان در حقیقت یک روح در دو بدن بودند. حضرت سیّدالشهدا این قدر صبر نمود تا جایی که در زیارت ناحیه وارد شده: «قد عجبت من صبرک ملائکة السّماوات»(7)؛ به راستی فرشتگان آسمان‌ها از شکیبایی تو به شگفت آمدند.

و حضرت زینب علیهاالسلام در جمیع مصایب، شریک برادر بود و در هر حال صابر بود.

صبر در مصیبت: هر کس محبّتش به هر چه زیادتر، مفارقت و جدائیش دشوارتر خواهد بود و چون حضرت زینب ‌علیهاالسلام در این عالم علاقه او منحصر به حضرت سیّد‌الشّهدا بود پس مفارقت او به اندازه علقه و وابستگی به او و صبر بر چنین مصیبتی، نهایت ندارد. و شاهد بر این علاقه این است که از همه زندگیش گذشت و همراه برادر شد و در شهادت دو طفل خود، ابداً گریه ننموده است! ولی در شهادت علی اکبر علیه‌السلام، چون منظور نظر برادر بود، چنان متأثر شد که خود را گم نموده بود. ولی محبّت حسینی بود که او را منقلب نموده است.

صبر بر اطاعت: تمام لحظات عمر حضرت زینب علیهاالسلام در عبادت و اطاعت صرف شده و در همه این حالات صابر بوده است.

صبر بر ترک معصیت: چون حضرت به مقام عصمت رسیده بود؛ ترک گناهان می‌نمود.

پی‌نوشت‌ها:

1- بحارالانوار، ج 78، ص 45.
2- «شکیبایی یک نیمه از ایمان به خدا و پیغمبران و آخرت است» شهاب الاخبار، ص 55؛ جامع الصغیر، ج 2، ص 113/ الترغیب و الترهیب، ج 4، ص 277/ شرح ابن ابی الحدید بر نهج‌البلاغه، ج 1، ص 319/ المستدرک علی الصحیحین، ج 20، ص 446/ ارشاد القلوب، ص 127/ الدر المنثور، ج 1، ص 66.
3- کافی، ج 2، ص 87/ جامع‌الاخبار، ص 136/ بحارالانوار، ج 71، ص 67/ غررالحکم، ج 1، ص 21. «صبر، سّر ایمان است».
4- بحار الانوار، ج 1، ص 77/ کافی، ج 1، ص 91.
5- کافی، ج 2، ص 75/ جامع‌الاخبار، ص 135/ منتخب کنز العمال، ج 1، ص 208/ جامع الصغیر، ج 2، ص 114.
6- سوره انبیاء (21) آیه 83 .
7- بحارالانوار، ج 98، ص 240/ مصباح الزائر، ص 121 و 124.

منبع:
کتاب خصائص زینبیه، مرحوم سید نورالدین جزائری، با دخل و تصرف