عفت، نوعی حفظ کرامت و شخصیت است. کسی که خود را دوست دارد و به شخصیت دینی و اجتماعی خود علاقه مند است باید از دست زدن به کارهای خلافی که حیثیت او را لکه دار می کند و او را سبک و بی اعتبار می سازد خودداری کند. شکم پرستی و مادی گری آدمی را به روز سیاه می نشاند، از مقام قرب الهی به دره ی هلاکت پرت می کند.
جوان بیشتر از هر کس در معرض این خطرها قرار دارد و از هر کس، به سقوط نزدیک تر است، زیرا هم کم تجربه است و هم جوانی فصل شهوت ها است. از این رو، باید تلاش کند که از عفاف و پاکدامنی بهره گیرد و با استمداد از خداوند و دعا و مبارزه با نفس، خود را به گناه آلوده نسازد تا جایی که علی علیه السلام درباره ی کسی که دامن خود را به گناه آلوده نمی کند، می فرماید:
« سربازی که در راه خدا شهید می شود اجر و ثوابش بیشتر نیست از کسی که قدرت بر گناه دارد اما پاکی را انتخاب می کند،چیزی نمانده که فرد با عفت، یکی از فرشتگان شود »
«زکاةُ الجمالِ العفاف؛ زکات زیبایی، عفت است. حضرت علی (ع)»
سرگذشت تلخ و غم انگیز جوانانی که در دام گناه و فساد افتاده اند بسیار عبرت انگیز و آموزنده است. کسانی که در جوانی عفاف و پاکی را رها کرده، در دنیای شهوت غرق شدند، در بزرگسالی جز حسرت و غصه و سرافکندگی چیزی نصیب آنان نشده است. جوان باید از سرمایه ی عفاف بهره گیرد و با نجابت و پاکی، و پرهیز از آلودگی های جوانی و مستی های بچه گانه، عزت و سرافرازی خود و خانواده و جامعه اش را حفظ کند. جوانی، یک سرمایه ی ارزنده است و تنها متعلق به خود فرد یا خانواده اش نیست، بلکه متعلق به کشور است. همه تکلیف دارند از این سرمایه ی ملی خوب نگهداری نمایند.