من آمدم دراین جا کز تو جدا نگردم╣◄*►╣ مدح و ثنای باری تعالی جل عظمته در قالب شعر╣◄*►╣

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

غرق دریای گناهم ای خدای مهربون
گم شده میون راهم ای خدای مهربون

قَسمت می دم به جون فاطمه نیگا نکن
تو به این دل سیاهم ای خدای مهربون

این قدر در می زنم تا کنج خونهٔ خودت
عاقبت بدی پناهم ای خدای مهربون

جوونیم رفته و حالا برا من مونده فقط
روی لب تلخی آهم ای خدای مهربون

گواه دل شکسته و پریشون منه
دامن خیس نگاهم ای خدای مهربون

می دونی قصه چیه که این همه امید دارم
من با این عمر تباهم ای خدای مهربون؟

آخه من هر شب جمعه زائر علقمه و
خاک سرخ قتل گاهم ای خدای مهربون


شاعر : یوسف رحیمی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بارالهـا بـر درت اشـک و آه آورده‌ام
هم سرشک خجلت و هم گناه آورده‌ام

هـم گنـاه آورده‌ام هـم پنـاه آورده‌ام
دیده از جرمم بپوش اشک و آهم را ببین

یـا الـه‌العالمین یـا الـه‌العالمین

با همـه بـار گنـاه بـا همـه فعـل بدم
تو صدا کردی مرا من به سویت آمدم

دست دل بر دامن لطف و احسانت زدم
آسمانی کن مرا که چه خوردم بر زمین

یـا الـه‌العالمین یـا الـه‌العالمین

وای اگر این روسیاه رو به محشر آورد
نامـه‌ای از صـورت خـود سیه‌تر آورد

با گنـاه بی‌شمـار رو به ایـن در آورد
با گناهانم شوم روز محشر هم‌نشین

یـا الـه‌العالمین یـا الـه‌العالمین

سایۀ لطفت مرا در دو عالم بر سر است
از گنـاه بی‌حـدم عفـو تـو بالاتـر است

هر چه هستم سینه‌ام پر ز مهر حیدر است
خود گناهم را ببخش بر امیرالمؤمنین

یـا الـه‌العالمین یـا الـه‌العالمین

من که با تو دم‌به‌دم عهد خود بشکسته‌ام
از تـواَم شرمنــده و از گنـاهم خستـه‌ام

هم ز تو کردم فرار، هم به تو دل بسته‌ام
بسته راهم را گناه از یسار و از یمین

یا الـه‌العالمین یا الـه‌العالمین

من گنـه کردم ولی، آبرو دادی به من
از عنایت مرحمت گفت‌وگو دادی به من

باز خواندی بنده‌ام باز رو دادی به من
تو عطا کردی چنان من خطا کردم چنین

یا الـه‌العـالمین یـا الـه‌العـالمین

جـرم سنگیـن مــرا ای خـدای عـالمین
هم ببخشا بر حسن هم ببخشا بر حسین

دست خالی ریختم اشک خجلت از دوعین
هر که هستم ای خدا بر درت سودم جبین

یـا الـه‌العـالمین یـا الـه‌العالمین


شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

[حدیث*خادمه مهدی فاطمه(س)*]

الهـی العـفو !

بـوی ِ نـاب ِ بهشـت می دهـد همـۀ نام های ِ قشـنگ ِتـو
می گذارمشان روی ِ زخــم های ِ د ِ لَ م ..

گفته بودی اَلجَبّـار

یعنی کسی که جُبران می کند همـۀ
شکستگی هایِ د ِ لَ ت را

گفته بودی اَلمُصَـوِّر

یعنی کسی که از نُـو می سازد
همـۀ آنچه را ویـران شده است درون ِ د ِ لَ ت

گفته بودی الشّافـی

یعنی کسی که شفا می دهد تمـام ِ
زخم هایِ عمیق و نا علاج را

هوای ِ دلـم سبک می شود با زمزمـۀ نام هایِ زیبایت
نَفـَس میـکِشَم در هوایِ مهـربانی هـایِ نابت ...

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

كجا روم كه درِ لطف تو به من باز است

شها زتوست در عالم هر آنچه آواز است

كسى به باب دگر مى رود كه انديشد

كه بسته بابِ تو و باب ديگران باز است

كبوترى كه وطن كرد بر درِ حَرَمت

كجا دگر به سرِ او هواى پرواز است

كسى كه از دم گرم تو ذوق صحبت يافت

كجا دگر به دم سرد خلق دمساز است

كسى كه نازكشى چون تو نازنين دارد

بجاست بر مَلك و بر فَلَك گَرَش ناز است


خوش آنكه در ملأ عام با تو همدوش است

خوش آنكه در حرمِ خاص با تو همراز است

براى رهرو كوى تو راه نزديك است

زبهر قاصد بابت، مدام در باز است

بيامديم به باب اللهى به درگه تو

كرم نما و عطا كن كه جاى اعزاز است

انَّما الدُّنْيا فَناءٌ لَيْسَ لِلدُّنْيا ثَباتٌ

ها حَبيبى قُمْ اَدِرْ مِنْ كَأْسِكَ الْعَذْبَ الْفُراتَ

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

یارب به قدر قدر تو نشناختم ترا
در حد فکر کوته خود ساختم ترا

تا خلق را فریب دهم از ره هوس
صد جا میان معرکه انداختم ترا

گفتم که بر سرایر کونین واقفی
اما به نرد بی خبری باختم ترا

گاهی ببام مسجد و گه بر فراز دیر
دادم ندای یارب و افراختم ترا

تصویری از قیاس و گمان داشتم به سر
کز آب و رنگ واهمه پرداختم ترا

دردیست رنج غفلت و رنجیست درد جهل
افسوس با تو بودم و نشناختم ترا

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ثنا و حمد بی‌پایان خدا را
که صنعش در وجود آورد ما را

الها قادرا پروردگارا
کریما منعما آمرزگارا

چه باشد پادشاه پادشاهان
اگر رحمت کنی مشتی گدا را

خداوندا تو ایمان و شهادت
عطا دادی به فضل خویش ما را

وز انعامت همیدون چشم داریم
که دیگر باز نستانی عطا را

از احسان خداوندی عجب نیست
گر خط در کشی جرم و خطا را

خداوندا بدان تشریف عزت
که دادی انبیا و اولیا را

بدان مردان میدان عبادت
که بشکستند شیطان و هوا را

به حق پارسایان کز در خویش
نیندازی من ناپارسا را

مسلمانان ز صدق آمین بگویید
که آمین تقویت باشد دعا را

دایا هیچ درمانی و دفعی
ندانستیم شیطان و قضا را

چو از بی دولتی دور اوفتادیم
به نزدیکان حضرت بخش ما را

خدایا گر تو سعدی را برانی
شفیع آرد روان مصطفی را

محمد سید سادات عالم
چراغ و چشم جمله انبیا را

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تــــو بـــخشنده هــــر گــناهی الــهی
بــــــجز تـــــو نــباشد پــناهی الهی

بـــه ایــن بنده نـاتـوانت مــــدد کـــن
کــــه ابـــــلیس دارد ســـپاهی الهی

چـــه درها برویم ز رافت گـــشودی
کشیدم چــــــو از ســینه آهــی الهی

بـــه نـــیکی مـــبدل نـــمائی بدی را
چــو خــواهی ببخشی گـــناهی الهی

ز مـــا اسم غفار تو چـــون درخـشد
چــه باکی از این روســـــیاهی الهی

ز یـــک عمر عصیان نشانی نــماند
ز رحــمت کـــنی گـــر نگاهی الهی

بــه جــرم خــودم داورا چـون مقرم
مــــعافم کــن از داد خــــواهی الهی

بــه جز حب حیدر که آنهم تو دادی
نــــدارم دگـــــر تــکیه گــاهی الهی

ولی هـــر که با مرتضی آشنا نیست
نـــــــدارد بــه عـفو تـو راهـی الهی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

عطا کردی خطا کردم، خطا کردم عطا کردی
وفا کردی جفا کردم، جفا کـردم وفا کردی

تو بی‌شرمی ز من دیدی و بر رویم نیاوردی
ز عبد بی‌حیای خود حیا کـردی حیا کردی

مرا هر لحظه زنجیـر گناهـی بود بر گردن
تو خواندی و مـرا از آتش دوزخ رها کردی

من از تو قهـر کردم تـو پیـام آشتی دادی
کرم کردی دوباره این فراری را صدا کردی

من بیچاره از غفلت دویـدم جـانب شیطان
تو از رحمت مـرا بـا دوستـانت آشنا کردی

تو بخشیدی گناهم را؛ خریدی اشک و آهم را
تو زخمم را شفا دادی تو دردم را دوا کردی

من از فرمـان تـو کردم تمّـرد، بـارمعبودا!
تو حاجات مـرا بـر لب نیاورده روا کـردی

من از خود آبـرو بردم تو بر من آبرو دادی
من از غفلت چه‌ها کردم تو از رحمت چه‌ها کردی

اگر می‌خواستـی در آتـش قهرت بسوزانی
چرا این روسیه را زائر کـرب و بـلا کردی

گرفتی در بغـل تـا قبر ثـارالله را «میثم!»
به سوی حق فرار از آتش قهر خدا کردی


شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

حدیث دل

بـــــــر ســــــر كوى تو اى مى زده، ديوانه شدم
عقل را رانـــــدم و وابستــــه ميخانه شدم

دور آن شمــــع دل افـــــــــــــروز چو پروانه شدم
بـــــه هــواى شكن گيسوى تو شانه شدم

درد دل را بــــــه كـــــــــــه گويم كه دوايى بدهد

مــن كـــــــه درويشم، ميخانه بود منزل من
دوستــــــــىّ رُخش آميختـــــــه انــــــدر گِل من

از همـــه مُلك جهان، ميكده شد حاصل من
حــــــق ســــــــرافكنــــده شود در قِبَل باطل من

كــــاش ميخــانه به اين تشنه صفايى بدهد


مـــــــــژده اى ســـــــــاكن بتخانه كه پيرو ز تويى
يـــــارِ آتشكــــــده مستِ جهـــــانسوز تويى

خـــــــــادم صـــــــومعه فتنــــــــه برافروز تويى
واقفِ ســـــــرّ صنمخـــــــانه مـــــرموز تويى

شــــــــايد آن شــــــاه، نــــوايى به گدايى بدهد

ســـــر و سرّى است مرا با صنم باده فروش
گفت و گويــــى است كه نايش برسد بر دل گوش

پيــــر صاحبدل ما گفت: "ازين رمز، خموش !
هـــــــر دو عالــــــم نكشد بــــــــار امانت بر دوش

دست ‏تقــــــدير بـــــه ميخواره نوايى بدهد"

اى گـــل بـــــــــاغ وفـــــــــــــا، درد مرا درمان كن
جـــــرعــــــــه اى ريز و مرا بنده نافرمان كن

راز ميخوارگــــــــى‏ ام از همــــــــــه كس پنهان كن
گــــــوشه چشم به حال من بى‏سامان كن

باشد آن شــــــــاهد دلــــــــــــــدار سرايى بدهد

يــــــادگارى كه در آن منزل درويشان است
درد عشـــــــــّاق قلندر به همين درمان است

طـــــــاير قدس بر اين منزلِ دل، دربان است
حضرت روحِ قُدُس منتظــــــر فــــــرمـــــان است

تــــا كـــــه درويش خـــــرابات صلايى بدهد

پـــــــرده بــــــرداشت ز اســــرار ازل، پيــر مغان
بــــــاز شد در بـــــرِ رندان، گره فاشِ نهان

راز هستــــــى بگشــــــود از كـــــــــرم درويشان
غـــــم فـــــــرو ريخت ز دامان بلند ايشان

دوست شــــــايد كـــــــــــه به دريوزه ردايى بدهد

ســــــاغر از دست من افتاد، دوايى برسان
راه پيـــــدا نكنــــــم، راهنمــــــايى بــــــرســـــان

گــــــــر وفايـــــى نبود در تو، جفايى برسان
از مــــــن غمــــــــزده بـــــر پير، ندايـــى برسان

كــــه به ايــن مى زده در ميكده جايى بدهد⁽³⁾



«امام خمینی ره»

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دلت را خانۀ ما کن، مصفا کردنش با من
به ما درد دل انشا کن، مداوا کردنش با من

اگر گم کرده ای ای دل کلید استجابت را
بیا یک لحظه با ما باش، پیدا کردنش با من

بیفشان قطره ای اشکی که من هستم خریدارش
بیاور قطره ای اخلاص، دریا کردنش با من

اگر درها به رویت بسته شد دل بر مکن باز آی
در این خانه دق الباب کن، وا کردنش با من

به من گو حاجت خود را اجابت می کنم آن را
طلب کن آنچه می خواهی، مهیا کردنش با من

چو خوردی روزی امروز ما را شکر نعمت کن
غم فردا مخور، تامین فردا کردنش با من

به قرآن آیه رحمت فراوان است ای انسان
بخوان این آیه ها، تفسیر و معنا کردنش با من

بیا قبل از وقوع مرگ روشن کن حسابت را
بیاور نیک و بد را، جمع و منها کردنش با من

اگر عمری گنه کردی مشو نومید از رحمت
تو توبه نامه را بنویس، امضا کردنش با من


شاعر : محمد حسن فرحبخشیان