من آمدم دراین جا کز تو جدا نگردم╣◄*►╣ مدح و ثنای باری تعالی جل عظمته در قالب شعر╣◄*►╣

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدائی
نروم جز بهمان ره که توام راهنمائی

بری از رنج و گدازی ، بری از درد نیازی
بری از بیم و امیدی بری از چون و چرائی

همه درگاه تو جویم ، همه از فضل تو پویم
همه توحید تو گویم که بتوحید سزائی

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی
تو نمایندة فضلی تو سزاوار ثنائی

همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی
همه نوری و سروری همه جودی و سخائی

لب و دندان سنائی همه توحید تو گوید
مگر از آتش دوزخ بودش روی رهائی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بنام آنکه نامش حرز جانست
کلید گنج هر صاحب بیانست

بنام او زبانها جمله گویاست
کلام ناطق از آن نغز و شیواست

چوشد آغاز هر گفته بنامش
بخوانند اهل دل خیرالکلامش

کنم من هم بدو این نامه آغاز
که تا افتد قبول نکته پرداز

بنامش نامه را زیور نمایم
از آن بر زیور دفتر فزایم

خداوند عطابخش و خطاپوش
کرم فرمای عقل و دانش و هوش

که بخشاینده الاهستی است
پدید آرندة بالا و پستی است

خداوندی که از آمیزش خاک
پدید آورد هر این عنصر پاک

روان پاک خود در وی دمیدی
زهر شیئی مر او را برگزیده­ی

یکتای اصفهانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

راه گم کردم، چه باشد گر براه آری مرا
رحمتی بر من کنی قدر و پناه آری مرا

می نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو کوه
خوف آن ساعت که باروئی چوکاه آری مرا

راه باریکست و شب تاریک ، پیش خودمگر
با فروغ نور آن روی چو ماه آری مرا

رحمتی داری که بر ذرات عالم تافتست
با چنان رحمت عجب!گردر گناه آری مرا

شد جهان در چشم من چون چاه تاریک از فروغ
چشم آن دارم که بر بالای چاه آری مرا

دفتر کردارم آنساعت که گوئی باز کن
از خجالت پیش خود در آه وآه آری مرا

منکه چون خود را نمی بندم کمر دربندگی
کی چو خورشید منور در کلاه آری مرا

اسب خیرم لاغرست و خنجر کردار کند
آن نمی آرم که در قلب سیاه آری مرا

لاف یکتائی زدم چندانکه زیر بار عجب
بیم آنستم که با پشت دوتا آری مرا

هرزمان از شرم تقصیری که کردم در عمل
همچو کشتی را بچشم اندر شنا آری مرا

خاطرم تیره ست و تدبیرم کژ و کارم تباه
باچنین سرمایه کی، در پیشگاه آری مرا

گر حدیث من بقدر جرم من خواهی نوشت
همچو روی نامه با روی سیاه آری مرا

سهل باشد اوحدی بادیگران هر کارو لیک
آه از آن ساعت که پیش تخت شاه آری مرا






اوحدی مراغه­ای

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

نــام خـداونــدگــار خــالــق سبحان
زيـب و فـر دفـتـر اسـت و زيـنت ديوان

ذات قــديـ‍مــش بــود ز عـيـب مبرا
لطف عميمش به ما سوي همه يكسان

اوست به ملك وجود باقي و جاويد
در دوجـهـان حكمران و صاحب فرمان

روزي او را برنــد مـومـن و كافـر
رحمت او مي رسـد بـه گـبر و مسلمان

شـمه اي از وصف او بشر نتوانـد
گـر هـمه عالم زبان شوند و ثنا خوان

كــس نـتـوانــد بـرد بـذات خـدا پــي
عـقـل ز اوصـاف اوست واله و حيران

بـارخــدايـــا مــدبـــري و امـيـــري
نــاظـم امــر جـهـان و بر همه سلطان

طبع «حياتي» كجا و وصف الـهي
مــور،‌ چــه آرد بــه پـيـشگاه سليمان

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آيـــا اي خــداونــد روز حــســاب
فـــروزنــــــــده اخــتـــر آفــتــــاب

تـوئـي مـالـك الـمـلـك وحـي قديم
بود لطف و احسان تو بي حساب

الـهــي تـوئـي ارحـم الـــراحمين
سئوال كه را مي نهي بي جواب؟

مران بنده ات را ز درگاه خويش
الـــهــي بـــه آيــــات ام الــكـتـاب

بـديـن روسـيـاهـي بـرم اين امـيد
كــــه بـاشم ز الطاف تو كامياب

تـوانــا و دانــا و بـيــنـــا تــوئــي
منم بنـده غـرقــه در اضـطـراب

«حياتي» بـدرگاهـت آورده روي
خدايا به احسان از او رو مـتاب

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

لحظه اى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّت ها جدا شو تا منا پيدا كنى

حاصلى ما و تو را از ارتباط خلق نيست
سعى كن تا ارتباطى با خدا پيدا كنى

تا توانى در رفاقت با خدا يكرنگ باش
صاف شو در زندگانى تا صفا پيدا كنى

بگذر از قدر و بها و خاكسارى پيشه كن
تا مقامى برتر از شيخ بها پيدا كنى

همچو زرگر روز و شب دنبال سيم و زر مگرد
بگذر از زر تا به عالم كيميا پيدا كنى

ديدن ناديده را چشم خدابين لازم است
از خودى بيگانه شو تا آشنا پيدا كنى

تا نگردى لا ز الاّالله، اللّهى بجو
جستجو كن تا كه الله را ز لا پيدا كنى

(ژوليده نيشابورى)

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تو بخشنده هر گناهى الهى
به جز تو نباشد پناهى الهى

به اين بنده ناتوانت كمك كن
كه ابليس دارد سپاهى الهى

زيك عمر عصيان، نشانى نماند
زرحمت كنى، گر نگاهى الهى

به نيكى مبدل نمايى بدى را
چه خواهى ببخشى گناهى الهى

چو رحم تو سبقت زقهر تو گيرد
در آن دم چه كوهى چه كاهى الهى

ولى هر كه با مرتضى آشنا نيست
ندارد به عفو تو راهى الهى

به باغ ولايش به رسم گدايان
منم ره نشين چون گياهى الهى

به قلب «حسان» مهر جانبخش او را
فزون كن دمادم، الهى، الهى

(حبيب چايچيان «حسان»)

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باز کن در یا الهی آمدم
با تمام رو سیاهی آمدم

باز کن در خوب یا بد آمدم
سابقه دارم مجدد آمدم

من دگر آن عبد سابق نیستم
راست می گویم که عاشق نیستم

روزگاری با تو حالی داشتم
با نوافل اتصالی داشتم

لقمه از شبهه حتی دور بود
زندگی ها ساده روزی جور بود

وضع من تغییر کرده سیدی
معصیت تأثیر کرده سیدی

یا اله المذنبین عفوت کجاست
هر چه از جودت روا داری به جاست

جز تو غفار الخطایا هست؟نیست
مستحق تر از من آیا هست نیست

کی گرفتار بلایت می شوم
کی سزاوار عطایت می شوم

مجرمم اقرار من را گوش کن
شعله خود خواهی ام خاموش کن

با بهانه آمدم سوی کریم
یارحیم(اصبر علی عبد لئیم)

هست بیماری روحم لا علاج
من سراپا احتیاجم احتیاج

برگه عفو مرا یارب بده
توشه یک عمر را امشب بده

هر چه بر من می پسندی آن بده
مستکینم لقمه ای ایمان بده

سائلم من رحمت جانانه را
با علی در می زنم این خانه را

ذکر قلب مضطر من تا لحد
یا امین الله فی ارضه مدد







احسان محسنی فرد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

يا رب تو به فضل خويش دلشادم كن

گشتم ز گنه خراب آبادم كن

بگريختم از درگه تو يك چندى

بد كردم و بازگشتم آزادم كن

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

با من همه جا رفیق راهی یارب
از درد نگفته ام گواهی یارب

من عبد ذلیل و تو خداوند جلیل
از من آهی زتو نگاهی یارب