علم با تو آغاز شد و عشق نيز ♥**♥ اشعاري در وصف معلم

[شهیده]

معلم سرو بی آب گلســتان
قبای گـرم سـرمای زمســــتان

سخن پــرداز صحرای یقیــنی
غریق خسته ی این سرزمینی

هنوز هم مهر شبـهای سیاهی
همانا عاشق درد آشنـایـی

بود درست همه بیـداری دل
نصیبت در جهـان بی مهـری دل

ز شور پول و غوغای زیـاده
همه پا در رکاب تو پیــاده

شنیدن حرف سفله بی مهابـا
که تا ثابت نمایـی تو سخـا را

در دوران زدن با چنـگ و دندان
ز تو دور است ای بینـا نگهبــان

نگهبانی تو از علم و دین است
فداکـاری تو در دل یقیـن است

کسی اجرت در این فانی نداده
مگر در آخرت گنجت فتــاده



تقدیم به معلماني كه سوختند و ساختند
شعر از رضا شاهی دبیر ادبیات دبیرستان شهید هنری شهرستان اسدآباد - همدان
منبع

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ای معلم،ای خوب
تو ندانی که چقدر روزها

بود اندیشه ی من
لحظه ای دیدن تو

شایدتو نباشی هرگز
فکر این،دانش آموخته ی
خسته ی خود

اما هر زمان هستی
و می مانی در خاطره ام تا ابد

تا زمانیکه بود خار اندر بر گل
((تو بدان این را تنها تو بدان))

نبود در عمرم ز تو،ای خوب صمیمی بهتر
ای معلم نرود از یادم همه خوبیهایت

تو به من آموختی که بگیرم از غم
جذر و منها بکنم از دل خود

همه تشویش و غم و اندوهم
و توان بنشانم بر سر احسانم

ای معلم نروی از یادم
تا که جان در تن و در دیده ی من نوری هست

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

صبح آمد، جُبّه شوخگین کرده
یک ران نسیم زیر زین کرده

اى دوست! به حق دوستى برخیز!
وى مغز! اگر نه پوستى برخیز!

برخیز که کاهلان فرو ماندند
از قافله غافلان فرو ماندند

اى خفته اگر نه کاهلى برخیز!
شد قافله، گرنه غافلى برخیز!

اى دوست! قیام ما قیامت گیر!
زى فتنه مپو، رهِ سلامت گیر !

در دهر مجو طبیب درد آگاه
ز عیسى نفسان سواى روح الله

از غنچه به صبحدم طرى مى جو
مستى ز مى «مطهرى» مى جو

مردان نه زِ هَر که هر نشان جویند
بوى از گل و گل زباغبان جویند

از دوست نشان آشنا پرسند
سر منزل لیلى از صبا پرسند

گر در طلبند، زى عدن پویند
ور لعل و عقیق، از یمن جویند

اى دوست! چو خواهى از کریمان خواه !
رَم از رمَه، رحم از رحیمان خواه !

صحبت‏ طلبى، سراغ سینا گیر !
یا ذیل معلمان دانا گیر !

خود در خبر است کاندرین عالم
مى‏بود سزاى سجده، گر آدم

طلاب علوم، ساجدین بودند
مسجود معلمان دین بودند

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

به غیر جان، چه می توان، که افکنم به پای تو
مرا، که هر چه دارم از تو دارم و عطای تو

تویی که بند جهل را، گشوده ای ز دست من
منم که نقد عمر را، فکنده ام به پای تو

تویی که گر جفا کنی، به روی دیده جای تو
تویی که گر وفا کنی، سرای دل سرای تو

تویی که نور معرفت، دمیده از فروغ تو
تویی که دیو جهل و کین رمیده از صفای تو

تویی که گر به پاس تو، قلم به جنبش آورم
یقین که دیو جهل و کین رمیده از صفای تو

چو جان من به رایگان ز علم زنده کرده ای
بیا که جان خود کنم به رایگان فدای تو

من ار طبیب گشتم و فزون شد بهای من
من این بها نیافتم مگر که از بهای تو

به لوح دل چه می نهد؟ به غیر نقش مهر تو
کسی که هم چو من شود زمانی آشنای تو

هنوز در دو چشم من هزار جلوه می کند
کلاس درس و محفل صفای بی ریای تو

هنوز در دو گوش من نوید زندگی دهد
چو نغمه ی فرشتگان، کلام جان فزای تو

هنوز در سرای دل به یادگار می برم
نشاط خنده های تو، شرار خشم های تو

گذشت عمر در دلم، همی زند شرار غم
چه قامت خمیده ی تو بینم و عصای تو!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معلم ای فروغ آسمانی
معلم مهر پاک جاودانی

معلم ای چراغ راه دانش
معلم آیه های مهربانی

مرا از جهل و نادانی رها کن
مرا با علم و ایمان با خدا کن

بیا ای گل تو از گهواره تا گور
مرا با علم و دانش آشنا کن

دلی شفاف چون آیینه داری
محبت و صفا در سینه داری

اگر داری گهی اخمی به چهره
ولی بی شک دلی بی کینه داری

معلم ای چراغ آفرینش
تو هستی افتخار آفرینش

تو هستی گوهر نایاب دریا
عجب دارم ز تاب آفرینش

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آموزگارم ، تو باغبانی
می پرورانی بذروجودم ، با مهربانی

با درسهایت دیو جهالت از من گریزد
اندرزهایت ، بهر وجودم ، شد پاسبانی

من غرقه بودم در بحر غفلت
دستم گرفتی ای ناجی من،

من همچو قایق ، تو بادبانی
بر خوان ِ دانش من میهمانم

تو ای معلم ، خود میزبانی
کار تو باشد، ارشاد انسان

همکار ِ خوب ِ پیغمبرانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

معلم ای فروغ آسمانی
معلم مهر پاک جاودانی

معلم ای چراغ راه دانش
معلم آیه های مهربانی

مرا از جهل و نادانی رها کن
مرا با علم و ایمان با خدا کن

بیا ای گل تو از گهواره تا گور
مرا با علم و دانش آشنا کن

دلی شفاف چون آیینه داری
محبت و صفا در سینه داری

اگر داری گهی اخمی به چهره
ولی بی شک دلی بی کینه داری

معلم ای چراغ آفرینش
تو هستی افتخار آفرینش

تو هستی گوهر نایاب دریا
عجب دارم ز تاب آفرینش

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

روز گاري جهل بر جانم نشست
جهل تيره چهره ي جانم شكست

آمدي با صبر و مهر و يك قلم
تيره ي جان مرا تو دم به دم

با شكيبايي چه نيك آراستي
جهل را در مان شيرين كاستي

اي فرشته آمدي ديوم رميد
إقرأ رحمان به جانم پر كشيد

«من نمي دانم » پريد از خانه ام
تا كنار شمع تو پروانه ام

تو معلم شعله ي جان مني
فصل دردم قرص درمان مني

من تمامي خاكم و گِل مي شدم
بسته ي دنيا و منزل مي شدم

تو مرا منزل سمايي كرده اي
از نهايت رو نمايي كرده اي

از زمينم برده اي تا سوي او
لايق تو جنت و مينوي او

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام ای معلم بزرگوار

که رهنمای زندگانی منی

رفیق دوره عزیز کودکی

چراغ دوره جوانی منی

تو با کلام گرم و مهربان خود

به من شجاعت و امید می‌دهی

مرا هراسی از غم سیاه نیست

تو مژده‌های شادی سپید می‌دهی

سلام ای که در اتاق تنگ درس

دل مرا چو آسمان گشوده‌ای

به پرتو سواد دیده مرا

به رازهای این جهان گشوده‌ای

خدا و مادر و تو و پدر

چهار یار زندگانی منید

به راستی که هرچه دارم از شماست

شما امید جاودانه منید