علم با تو آغاز شد و عشق نيز ♥**♥ اشعاري در وصف معلم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شمعی است گذازنده سراپای معلم
عشقی است پراکنده به رگ های معلم

در راه هنر سوزد و اندر ره دانش
قلب و تن و جان و همه اجرای معلم

در ظلمت گمراهی و در تیرگی جهل
نوری است فروزان،دل بینای معلم

فارابی و سقراط و فلاطون و ارسطو
کردند به بد کسوت زیبای معلم

کی بود نشانی ز ترقی و تمدن
هر گاه نبد، فکر توانای معلم

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

معلم سرو بی آب گلســتان
قبای گـرم سـرمای زمســــتان

سخن پــرداز صحرای یقیــنی
غریق خسته ی این سرزمینی

هنوز هم مهر شبـهای سیاهی
همانا عاشق درد آشنـایـی

بود درست همه بیـداری دل
نصیبت در جهـان بی مهـری دل

ز شور پول و غوغای زیـاده
همه پا در رکاب تو پیــاده

شنیدن حرف سفله بی مهابـا
که تا ثابت نمایـی تو سخـا را

در دوران زدن با چنـگ و دندان
ز تو دور است ای بینـا نگهبــان

نگهبانی تو از علم و دین است
فداکـاری تو در دل یقیـن است

کسی اجرت در این فانی نداده
مگر در آخرت گنجت فتــاده

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

صبح آمد، جُبّه شوخگین کرده
یک ران نسیم زیر زین کرده

اى دوست! به حق دوستى برخیز!
وى مغز! اگر نه پوستى برخیز!

برخیز که کاهلان فرو ماندند
از قافله غافلان فرو ماندند

اى خفته اگر نه کاهلى برخیز!
شد قافله، گرنه غافلى برخیز!

اى دوست! قیام ما قیامت گیر!
زى فتنه مپو، رهِ سلامت گیر !

در دهر مجو طبیب درد آگاه
ز عیسى نفسان سواى روح الله

از غنچه به صبحدم طرى مى جو
مستى ز مى «مطهرى» مى جو

مردان نه زِ هَر که هر نشان جویند
بوى از گل و گل زباغبان جویند

از دوست نشان آشنا پرسند
سر منزل لیلى از صبا پرسند

گر در طلبند، زى عدن پویند
ور لعل و عقیق، از یمن جویند

اى دوست! چو خواهى از کریمان خواه !
رَم از رمَه، رحم از رحیمان خواه !

صحبت‏ طلبى، سراغ سینا گیر !
یا ذیل معلمان دانا گیر !

خود در خبر است کاندرین عالم
مى‏بود سزاى سجده، گر آدم

طلاب علوم، ساجدین بودند
مسجود معلمان دین بودند

[طهورا*کنیز فاطمه زهرا(س)*]

ای معلم،ای خوب
تو ندانی که چقدر روزها

بود اندیشه ی من
لحظه ای دیدن تو

شایدتو نباشی هرگز
فکر این،دانش آموخته ی
خسته ی خود

اما هر زمان هستی
و می مانی در خاطره ام تا ابد

تا زمانیکه بود خار اندر بر گل
((تو بدان این را تنها تو بدان))

نبود در عمرم ز تو،ای خوب صمیمی بهتر
ای معلم نرود از یادم همه خوبیهایت

تو به من آموختی که بگیرم از غم
جذر و منها بکنم از دل خود

همه تشویش و غم و اندوهم
و توان بنشانم بر سر احسانم

ای معلم نروی از یادم
تا که جان در تن و در دیده ی من نوری هست