ミ★ミ★ミ تفاوت باور و یقین (راههای بدست آوردن یقین) ミ★ミ★ミ

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

سلام و عرض ادب و احترام


انسان در این جهان باید از حرکت وضعی (طبیعی- حیوانی) بگذرد و به حرکت انتقالی (انسانی- تکاملی) برسد،
تابعنوان موجودی ابدی و فناناپذیر سعادت ابدی خویش را تأمین کند و در مسیر رشد تألهی قرار گیرد.
و به مرحله والای «و انا الیه راجعون» وارد شود و به جوار الهی بار یابد.
و این چگونگی جز با تحققهای کمالی نفس میسر نیست.

یکی از کمالهایی که برای نفس منظور است ،رسیدن به مقام یقین است .

در داستان ابراهيم عليه السلام مي خوانيم:
«و کذلک نري ابراهيم ملکوت السموات و الارض و ليکون من الموقنين ؛(انعام/75)
و بدين سان ملکوت آسمان ها و زمين را به ابراهيم نشان مي داديم تا (بصيرت يابد) و تا از اهل يقين شود»


در کنار این کلمۀ با فضیلت با واژۀ دیگری آشناییم به نام باور .

به نظر شما ،آیا باور همان یقین است؟
آیا فاصله ای بین آنها متصور است؟
اگر فاصله دارند ،آن چیست؟
راههای بدست آوردن یقین چیست؟


بنا به پیشنهاد یکی از کاربران بزرگوار که طرح موضوع فرموده اند،
با کمک شما خوبان به بحث می نشینیم تا با حقایق زیبایی در این باب
آشنا شویم.


متشکرم

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

سلام

به نظر شما ،آیا باور همان یقین است؟
آیا فاصله ای بین آنها متصور است؟
اگر فاصله دارند ،آن چیست؟
راههای بدست آوردن یقین چیست؟

به نظر بنده که این دو باهم فرق دارند و یقین بالاتر از مرحلۀ باور است چون

حضرت ابراهیم (ع) معاد و زنده شدن مردگان رو باور داشت یعنی اگه باور

نداشت یکتاپرست نمیشد چه برسه به پیامبر بودن ، اما میخواست به مرحلۀ

یقین برسه و اینکه فاصلۀ بینشون چی باشه دقیق نمیدونم و منتظر نظرات

می مونم اما شاید کسب یه حالت و اطمینان قلبی باشه که از طریق مشاهدۀ

ملکوت بدست بیاد چون مولاعلی(ع) می فرمایند اگرپرده ها ازجلوی چشمها

کنار روند چیزی به یقین من اضافه نمی شود.

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

سلام و عرض ادب

منم با نظر جناب عبدالله موافقم .بین باور و یقین فرق است .برای اینکه بدانیم چه فرقی است خوب است این دو واژه و کاربرد آن و نحوه پیدایش آن را بررسی کنیم.

امّا در مورد باور و نحوه شکل گیری آن :

استعمال واژه باور ،بیشتر در اصطلاحات مربوط به حوزه روان‌شناسی اجتماعی می باشد .

کلمه باور بیشتر مرادف واژه عقیده است.

در یک تعریف ساده و رسا،
«باورها یا عقیده‌ها، اندیشه‌هایی هستند كه فرد به درستی و حقانیت آن‌ها اعتقاد دارد.»
و یا بعبارتی ،
«باور، سازمانی باثبات از ادراک و شناختی نسبی درباره جنبه خاصی از دنیای یک فرد است.»

پس باور از سنخ علم و آگاهی است.

تفاوت بین عقیده و باور :

در تفاوت عقیده و باور گفته‌اند: «باورها جنبه کلی‌تری نسبت به عقاید دارند. آن‌ها دنیای فرد را می‌سازند و به او ثبات نظر و عقیده می‌دهند.

مجموعه مطالبی که ما درباره یک موضوع خاص می‌د‌انیم
و همه قضایایی که ،چه بسا برای ما معنایی ندارند (و از پیچیدگی های آن سر در نمی آوریم)
و همچنین همه موضوعاتی که ما فکر می‌کنیم واقعیت دارند،

باور ما را تشکیل می‌دهند.

ادامه دارد.....

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

منابع باورها


باورها از کجا شکل می‌گیرند؟ منابع شناختی و عاطفی و بینشی شکل‌گیری باورها چیست؟

برخی از روان‌شناسان اجتماعی به این نتیجه رسیده‌اند که ،باورها سه ریشه اصلی دارند:

-تجربه شخصی،
‌-اطلاعات حاصل از دیگران
-استنتاج،‌
حتی ممکن است باورها محصول همزمان این سه منبع باشند.

مثلاً،‌ ممکن است شخصی نوار جدید آقای «الف» را خیلی خوب توصیف کند زیرا شخصاً به آن گوش داده است. (تجربه شخصی)

همچنین نوار مزبور ممکن است به این علت خیلی خوب به نظر برسد که فردی مورد اعتماد آن را تعریف کند یا در روزنامه‌ها راجع به آن مطالب مثبت زیادی نوشته شده باشد.( در حالت اخیر،‌ باور شخص بر اطلاعات حاصل از دیگران استوار خواهد بود.)

بالاخره،‌احتمال دارد که شخص اصلاً به نوار گوش نداده باشد و کسی هم درباره آن با او صحبت نکرده باشد اما باور او و محصول این استنتاج باشد: چون نوارهای آقای «الف» خیلی خوب است،‌ پس نوار جدید او نیز به احتمال نزدیک به یقین خیلی خوب خواهد بود.(استنتاج)-- (روان‌شناسی اجتماعی، حمزه گنجی، )

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

تفاوت باور و یقین در یک مثال ساده

باور: مثل اینه که یکی بهت بگه فلانی راننده است و تو به گفته او بخاطر مورد وثوق بودنش اطمینان پیدا می کنی ، ولی یقین مثل اینه که طرف رو خودت پشت رل ببینی .

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

يقين


اهميّت يقين

يقين، راهى هموار براى راه يافتن به عالم باعظمت غيب است. يقين، صراطى مستقيم براى رسيدن به عالم ملكوت و ارتباط با جهان نامرئى است. يقين، از پربهاترين صفات مردان خودساخته و نفوس تهذيب يافته است. يقين، از ويژگيهاى مردان خدا و از خصوصيّات اصحاب خاصّ اهل بيت اطهارعليهم السلام است. يقين، ايجاد كننده قويترين نيروهاى روحى و انرژيهاى سازنده در انسان است.

يقين، راه وصال و ارتباط روحى با خاندان وحى است. وجود يقين در دل، موانع پيوند معنوى را از ميان برمى‏دارد و راه تقرّب و طريق وصول به اهل بيت‏عليهم السلام را هموار مى‏سازد.

با
ازدياد و افزايش يقين، مى‏توانيد قلب خود را جايگاه ملائك قرار داده و از شرّ شياطين و وسوسه‏هاى آنها خود را نجات بخشيد؛ و با رهايى يافتن از تسلّط شياطين، آمادگى براى نيل به فيوضات مهمّ معنوى را به دست آوريد. در اين هنگام قلب شما سرشار از نشاط و نورانيّت مى‏شود.

به همين جهت در روزگار ظهور منتقم آل محمّد حضرت بقيّةاللَّه ارواحنا فداه يقين در قلب و جان همه مردم جهان جاى مى‏گيرد؛ زيرا در آن زمان كه از كنار كهن‏ترين معبد تاريخ، نواى حياتبخش آن حضرت به گوش جهانيان مى‏رسد، وجود ابليس و پيروانش را به لرزه درمى‏آورد و با ظهور آن بزرگوار همه شياطين به هلاكت مى‏رسند.

در آن زمان دلهاى مردم از وسوسه‏ها رهايى يافته و آرامش و اطمينان بر جان آنان حاكم مى‏شود. در آن روزگار يقين با قلب و جان مردم مى‏آميزد و سراسر وجود و هستىِ همگان را ايمان و يقين فرا مى‏گيرد.

همه امورى كه باعث ايجاد يقين است، در آن روزگار فراهم مى‏شود و بوسيله يقين، باطن و سريره همگان پاك و اصلاح مى‏گردد.

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

براى اثبات اين نكته كه در عصر ظهور همه داراى يقين مى‏شوند، مطلبى را به عنوان مقدمه ذكر مى‏كنيم:
خداوند در قرآن كريم درباره حضرت ابراهيم‏عليه السلام مى‏فرمايد:
«وَكذلِكَ نُري اِبْراهيمَ مَلَكُوتَ السَّمواتِ وَالْاَرْضِ وَلِيَكُونَ مِنَ الْمُوقِنينَ ».(202)
و همچنين ملكوت زمين و آسمان را به ابراهيم نشان داديم، تا از موقنين باشد.
صفوان مى‏گويد: از امام رضاعليه السلام پرسيدم از فرمايش خداوند نسبت به حضرت ابراهيم:
«اَوَلَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلى وَلكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبي «(203) آيا او داراى يقين نبود و در قلب او حالت ترديد وجود داشت؟
قالَ: لا، كانَ عَلى يَقينٍ وَلكِنَّهُ اَرادَ مِنَ‏اللَّهِ الزِّيادَةَ في يَقينِهِ.(204)حضرت فرمودند: نه، او يقين داشت و لكن از خداوند خواست تا بر يقينش بيفزايد.

بنابراين چون حضرت ابراهيم ملكوت آسمان و زمين را ديد، بر يقين او افزوده شد. حضرت ابراهيم ملكوت آسمان و زمين را ديد و به خاطر ديدن ملكوت زمين و آسمان بر يقينش افزوده شد، به گونه‏اى كه از «موقنين« شد. يعنى قدرت پيدا كرد كه در ديگران نيز يقين ايجاد كند.

اينك توجّه كنيد به حال مردم زمان ظهور و سلطنت حضرت مهدى عجل اللَّه تعالى له‏الفرج، كه صاحب ملكوت زمين و آسمان را مشاهده مى‏نمايند و جلوه‏هاى ملكوتى و ولايت آن حضرت را بر ماسوى‏اللَّه مى‏بينند، آيا آنان داراى يقين نمى‏شوند؟

در عصر غيبت نيز هر كس در كسب يقين بكوشد و آن را بدست آورد، بر شيطان حاكم مى‏شود و در صراط مستقيم معنويّت قرار مى‏گيرد.

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

آثار يقين

1 - يقين قلب را محكم مى‏كند

شما مى‏توانيد قلب خود را با پند و اندرز حيات ببخشيد و با نصيحت و موعظه، روح تازه در او بدميد؛ همان گونه كه مى‏توانيد به وسيله ايمان كامل و يقين، دل را قوى ساخته و همچون كوهى استوار در برابر مشكلات و موانع بايستيد.

زيرا يقين اگر بصورت كامل و قوى وجود داشته باشد، ديگر براى وسوسه و ترديد راهى باقى نمى‏ماند و ضعف و سستيها ريشه‏كن مى‏گردند. به همين جهت ما موظّف هستيم يقين خود را قوى كنيم.

حضرت اميرالمؤمنين‏عليه السلام مى‏فرمايند:اَحْيِ قَلْبَكَ بِالْمَوْعِظَةِ ... وَقَوِّهِ بِالْيَقينِ.(205)
با موعظه نمودن، قلب خود را حيات بخش، و با يقين او را قوى كن.

گر عزم تو در ره حق، آهنين است
مى‏دان به يقين كه راه آن يقين است

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

در صورتى كه يقين قلب انسان را فرا گيرد، دل محكم و استوار مى‏شود و تا هنگامى كه يقين قوى باشد، راهى براى نفوذ وسوسه شيطان باقى نمى‏ماند. از اين جهت اضطراب و واهمه در وى ايجاد نمى‏شود و همچون سدّى آهنين در برابر ناراحتيها و پندارهاى ناشايست استقامت مى‏ورزد.

حضرت اميرالمؤمنين‏عليه السلام مى‏فرمايند:مَنْ قَوِيَ يَقينُهُ لَمْ يَرْتَبْ.(206)
هركس يقين او قوى باشد، شكّ پيدا نمى‏كند.

گر به صورت ملَكى يا به لطافت حورى
تا به معنى نرسى، از همه دلها دورى

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

هميشه شكّ و ترديدها چه در مسائل اعتقادى و چه غير آن، در افرادى پيدا مى‏شود كه از يقين قوى برخوردار نيستند. كسانى كه يقين در آنها به مرحله كمال نرسيده است، در هجوم شياطين تأثير پذير بوده، و وسوسه‏هاى آنها در اين گونه افراد، اثرات سوئى به جا مى‏گذارد؛ ولى آنان كه يقين قلبشان را فرا گرفته است، همچون سدّ آهنين در برابر هجوم شياطين پايدارى مى‏كنند.حضرت امام باقرعليه السلام مى‏فرمايند:

... فَيَمُرُّ الْيَقينُ بِالْقَلْبِ فَيَصيرُ كَأَنَّهُ زُبُرُ الْحَديِدِ.(207)
وقتى كه يقين به دل راه يافت، آن را همچون قطعه آهن محكم و قوى مى‏سازد.

با استحكام قلب نه تنها شكّ و ترديد در مسائل اعتقادى در دل انسان ايجاد نمى‏شود، و نه تنها يقين همچون دژى محكم او را حفظ مى‏كند، بلكه به او قدرت مى‏دهد تا بر ايمان و يقين ديگران نيز بيفزايد.