كار امروز را به فردا انداختن، غَبْن است

[╬✿╬ فاطمه ╬ ✿╬]

از فرمایشات آیت الله بهجت«قدّس سرّه»

كار امروز را به فردا احاله كردن، غَبْن است؛ زيرا فردا كارى براى خود و مخصوص به خود دارد. امروز كه برود، از دست رفته و قابل جبران نيست. توفيق مى خواهد، توفيق ربطى به سرمايه و دارايى و ندارى و خواب و بيدارى ندارد.
گاهى انسان سرمايه دارد ولى موفّق به كار خير نمى گردد، و گاهى هم كم درآمد ولى پر خير و بركت است.
بنابراین خوب است انسان كار امروز را به فردا، بلكه كار هيچ ساعتى را به ساعت ديگر احاله نكند، مگر از روى عذر؛ وگرنه نمى داند كه بعد از اين ساعت چه طور مى شود.

[╬✿╬ فاطمه ╬ ✿╬]

يادم مى آيد زمانى در ايّام تحصيل مريض بودم، و نمى توانستم درس بخوانم و فكر كنم و فرمايش استاد را تعقّل نمايم، ولى مى توانستم تا محلّ درس كه مقبره ى آقامحمّدتقى شيرازى ـ رحمه اللّه ـ بود بروم و در مجلس درس استاد شركت كنم.

اگر نمى رفتم درس فوت مى شد، و اگر مى رفتم نمى توانستم درباره ى مطالب استاد فكر و تعقّل كنم؛
لذا با خود گفتم: مى روم و تنها الفاظ را بدون فكر و نظر، در خاطر مى سپارم و يادداشت مى كنم. به درس رفتم و از اوّل تا آخر درس، فقط الفاظ را بدون فكر، حفظ و بعد از درس ثبت كردم و عملاً حتّى يك لفظ را از قلم نينداختم ولى درباره ى آن هيچ فكر نكردم. بعد كه حالم مساعد شد، به نوشته ها مراجعه كردم ديدم كه درست ضبط كرده ام.
بار ديگر مريض شدم، ديدم نمى توانم در درس شركت كنم، به درس نرفتم ولى نوشته هاى ديگران را گرفتم و درج كردم.

[╬✿╬ فاطمه ╬ ✿╬]

مقصود اين كه:
اگر انسان كارى را كه مى توانست در وقتش بكند، ولى نكرد، چه بسا بعدا ديگر نتواند آن را انجام دهد. بنابراين، نبايد انسان درس ها و غير آن را از وقت خود به وقت و زمان ديگر احاله كند. چرا كه چه بسا ديگر موفّق به انجام آن نشود، چون در آن زمان هم كارها و وظايفى براى او پيش مى آيد كه ديگر نمى تواند آن كار فوت شده را جبران نمايد.