عَنْ يَعْقُوبِ بْنِ السِّكيتْ، قالَ:
سَاءلْتُ أ بَاالْحَسَنِ الْهادى عليه السلام : ما بالُ الْقُرْآنِ
لا يَزْدادُ عَلَى النَّشْرِ وَالدَّرْسِ إ لاّ غَضاضَة ؟
قالَ عليه السلام :
إ نَّ اللّهَ تَعالى لَمْ يَجْعَلْهُ لِزَمانٍ دُونَ زَمانٍ، وَلالِناسٍ دُونَ ناسٍ،
فَهُوَ فى كُلِّ زَمانٍ جَديدٌ وَ عِنْدَ كُلِّ قَوْمٍ غَضُّ إ لى يَوْمِ الْقِيامَةِ.
يكى از اصحاب حضرت به نام ابن سِكيّت گويد:
از امام هادى عليه السلام سؤ ال كردم : چرا قرآن با مرور زمان و زياد
خواندن و تكرار، كهنه و مندرس نمى شود؛
بلكه هميشه حالتى تازه و جديد در آن وجود دارد؟
امام عليه السلام فرمود:
چون كه خداوند متعال قرآن را براى زمان خاصّى و يا طايفه اى
مخصوص قرار نداده است ؛ بلكه براى تمام دوران ها و تمامى اقشار مردم
فرستاده است ، به همين جهت هميشه حالت جديد و تازه اى دارد و براى جوامع
بشرى تا روز قيامت قابل عمل و اجراء مى باشد.
اءمالى شيخ طوسى : ج 2، ص 580، ح 8.