غروب یک خورشید{ویژه نامه شهادت امام هادی علیه السلام}

[شهاب منتظر]

یاقوت سرخ

خون می چکد ز دیده ی در خون شناورم
در بهت چشم های گهربار مادرم

سوز عطش به ریشه ی من تیشه می زند
خشکیده شاخه های بلند صنوبرم

در انتهای مغرب رنگ کبود رفت
خورشید پر فروغ جمال منوّرم

از هرم زهر و معجزه ی لخته های خون
یاقوت سرخ گشته لبان مطهّرم

تا مغز استخوان شرر زهر رخنه کرد
تفتیده کوره ای شده گرمای بسترم

با هر نفس تمام تنم تیر می کشد
چشم انتظار قطع نفس های آخرم

در لحظه های آخر عمرم هوایی ام
افتاده شور کرب و بلا باز در سرم

این آرزوی لحظه ی جان دادن من است
با ذکر «یا حسین» رَوَد جان ز پیکرم

وحید قاسمی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سلام بر صبر مطلق!



عجب دنیای وارونه ای است و انسان تا چه اندازه در نفس خویش غرق مانده است
که مقابل ناب ترین عصاره ملکوت، چنین منافقانه به آبادانی دنیای خود مشغول است!

نفرین بر آنان که حق هدایت و امام هدایت
را نشناختند و نخواستند که بشناسند!

... و سلام بر آن صبر مطلق، آن شکوه محض، که دنیا را با همه
تیرگی و نسیانش، تاب آورد و یادگاری های عظیمی برای بلوغ بشر به ارمغان گذاشت!
یادش سبز و راهش پر از مسافر باد!

در جاده عشق گذر کرد
در هجر چه شب ها که سحر کرد

حالا که به نام عشق آغاز شدیم
از آخر خود صرفنظر کرد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

با واژه هایی از نسل گریه



درست سرِ ساعت اتفاق، سرخ ترین ضجه ها برمی خیزد.

شیون پدید می آید و جهان با دهمین موقعیت غم بار از امامت روبه رو
می شود و زمین چون سرگشته ای مویه کنان، می گردد.

امروز را لباس های سیاهِ بر تن، خوب می فهمند. پارچه های عزایِ
بر دیوار درک می کنند که چه نوری از میان ما پر زده است.

آسمان نیز با ابرهای گریه زا، شعله وری خویش را عیان کرده است
و بااین نهضت جهانیِ مصیبت، هم سو شده است.

غمی در دل ها روییده که اگر بر همه اشیا تقسیم کنند، باز
وسیع تر است.در دستان امروز، مرثیه های طولانی به چشم می خورد.

سوگ سرودهایی که چنین می گویند: عزیزِ دیگری نداشته ایم که از دست برود.
پس باید خون گریست در این اندوه در رثای دهمین پیشوایِ پارسایان،
شعرها همه از نسل گریه اند؛

گریه های سپید که گِرد مزارش حلقه ماتم زده اند. در سینه ما غم است.
دهمین پرچم مشکی، نشانه ای از عزا است بر سردرِ بستان سرای امامت.

امروز، روز وداع با بهار هدایت گری است، پاییز پُر زخم در مسیر زندگی.
باید نشست و مطابق رسم غم، چکید. باید نشست و به شیوه متداول غصه، بارید.

محمدکاظم بدرالدین

[خادمه زینب کبری(س)]

امام علی النقی علیه السلام:

تواضع و فروتنى آن است كه با مردم چنان كنى كه دوست دارى با تو آن كنند.

(محجّة البیضاء: 5/225)



عروج مظلومانه دهمین مشعل شعله ور آسمان هدایت، امام علی النقی علیه السلام
تسلیت باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ستاره‌ای در پس ستاره و آفتابی در پی آفتاب است.
زمین هیچ‌گاه با ظلمات تنها گذاشته نشد.
همیشه خورشیدی شروع به تابیدن کرده است
و این بار،صریا، مشرق خورشید ولایت شد.

امام هادى(ع)، هدیه پروردگار بود در روزگار نقاب و حباب.
در برهه نفس‌گیر بحث‌های انحرافى،
خورشید وجودش آن‌چنان تابید که هیچ جا از نور بی‌نصیب نماند.

ابرهای سیاه کوششی بی‌دریغ داشتند،
ولی او فراتر از آن بود که به غل و زنجیر کشیده شود.

او از میان عسکر می‌تابید و تمام محیط را روشن می‌کرد.
سایه بلند مردی عربی هنوز در خاطره دیوارهای سامرا مانده است.

تاریخ چیزی در این شعر جا گذاشته است؛
نامی بزرگ به بلندای علی و انگار هنوز جمعیتی ایستاده‌اند
و صدا می‌زنند ابوالحسن.
مدینه هنوز داغ فراقش را در دل دارد
و هیچ‌گاه خاطره تلخ تبعید را از یاد نخواهد بُرد.

مدینه دستی به سمت توس و دستی به سمت بغداد دارد.
مدینه دلی در سامرا جا گذاشته است و گنجی در عراق.

حال کدام فراق را مویه کند، کدام غم را شکوه کند، با که بگوید
که اگر می‌شد، با تمام کوچه‌ها و آجرهایش، با تمام نخل‌هایش،
فرزند ابن‌الرضا را در آغوش می‌کشید و اجازه رفتن نمی‌داد.

ستاره‌ای در پس ستاره و آفتابی در پی آفتاب است.
زمین هیچ‌گاه یخ‌بندان نخواهد شد.

هنوز مردی بوی هدایت می‌دهد؛
مردی که مدینه را، سامرا و بغداد و توس را تسلی داده است؛

مردی از همان نسل؛ از سلاله نور، فرزند حسن و علی همانانی که
سالیانی کوشیدند تا آخرالزمان گوهر پنهان خود را قدر بداند.
هنوز در هوایی ابری خورشیدی می‌تابد
و سایه مردی عربی روی دیوارهای جهان افتاده است.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

با جامعه کبیره




خورشید ادعیه، گرم از نگاه تو، در لحظه های اُنس می تابید.

تو، پنجره های پر از نگاه را به سوی «زیارت جامعه کبیره» گشودی.

امروز، هر که در رثای تو بیشتر اشک بریزد، آسمان عشق را، بزرگی
نور را، وسعت معنویت را بهتر دریافته است.

دستمال های خیس از جامعه کبیره، مأنوس چشم های سوگمندند.
زائران بغض آلود آمده اند و در محضر عباراتی که آورده ای
خطاب به تو آن را اشک می ریزند.

جامعه کبیره، یادگاری است که کوچ خونرگ امروز تو را تداعی می کند.

با جامعه کبیره، لحظه های گمراه، به سوی واژه های
خوش طینتآفرینش هدایت شدند.

امروز، غروبی غمگین در رگ های کلمات جامعه کبیره جریان دارد.

[mahdy30na]

بسم الله الرحمن الرحیم

با عرض تسلیت خدمت مولا
اجرک الله یا بقیة الله
این غم بزرگ رو خدمت اجداد مطهر ایشان تسلیت عرض میکنم.

سخنی جاویدان از امام هادی

امام هادي علیه السّلام فرمودند:
وَاعلَمُوا اَنَّ النَّفسَ أقبَلُ شَیءٍ لِما أُعطِیَت وَ أمنَعُ شَیءٍ لِما مُنِعَت؛

بدانید که نفس آدمی آنچه را که مطابق میل اوست به آسانی می پذیرد و اما چیزهایی که مورد میل و قبول او نیست بسیار سخت می پذیرد.
بحارالانوار، ج75، ص 371

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

در محفل سوگ تو، اشک‏ها زودتر از هر دعایی به سویِ آسمان می‏روند،
لحظه‏ها به انتظار دیدار جمالِ دل آرایت در بغضِ ثانیه‏ها می‏تپند،
گل‏های سجّاده ات، محراب را بوسه می‏زنند،
جبرییل، چون شمع، بیقرارانه می‏سوزد
و صدایِ گریه‏های مداوم، در و دیوار را غرق در ماتم می‏کند.
پله پله تا خدا رفتنت را ستاره‏ها در گوش زمین نجوا کردند؛
آن گاه که عرش، تو را در هاله‏ای از نور، به سوی معراج دل باختگان بُرد.

هادی هدایت! بعد از تو، دنیا سرگردان است و شادمانی رنگ باخته،
شهادت به مقامِ والایت غبطه می‏خورد و دل‏های سوگوار، جز اشک و آه، حرفی ندارند.

شانه‏های آسمان، از یاد آوری سیمای روحانی‏ات می‏لرزد و بغضِ ناشناخته‏ای گلوی زمین را می‏فشارد
و دوریِ تو، چونان رعد، افلاک را به آتش می‏کشد

مولا جان! بی تو، روح تشنه‏ی هستی، با کدامین زمزم سیراب شوند و ضمیرهای مشتاق،
با شمیمِ کدامین نسیم رحمت، آکنده از روحِ عبادت گردند؟
افسوس که از بارِ سنگین مظلومیتِ تو آینه‏ی زمان در هم شکست و کشتیِ ایثار و گذشت،
در دریایِ وجود تو به اشک نشست.

ای که دعایت در سحرگاهانِ نیایش موجب نزول برکات است و عبادتت در دلِ شب‏هایِ اِستغاثه،
مایه‏ی پراکندگی نفحات قدسی!
محراب‏خالی، اشک‏های آسمان و بغض فرو خورده‏ی افلاکیان، بهانه‏ی سوگوارای داغداران تو است.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

داغی سنگین

درسوم رجب آن سال، غمی سنگین و جانکاه بر
دل سامراء افتاده بود.

آسمان و زمین می گریستند.
دقیقه ها و ثانیه ها نای حرکت نداشتند.

آثار سم لحظه به لحظه در وجود مبارکش ظاهر می شد
و عروج ملکوتی آن حضرت را خبر می داد.

امام نور و هدایت، تنها و غریبانه به دست بدترین
مردمان جان می داد. آه از ستم ظالمان!

آه از مظلومیت و غریبی ات که غربت بقیع وتوس
را یادآوری می کرد. تنها دست های مهربان فرزندت
ـ امام حسن عسکری ـ همدمت بود و یاریگرت

سلام بر لحظه عروجت به سوی نور و رحمت!
سلام بر اندیشه های الهی و نابت که هدایتگر گم کردگان راه بود
و سلام بر شهادتت که داغی سنگین و همیشگی بر دل مؤمنان نهاد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

امام هدایت

دنیا در کام آل اللّه زهر بود.
گویی تقدیر چنین است که تجسم دنیا در زندگانی
امام علیه السلام ، بهانه شهادتش باشد

بنی هاشم، مضطرب و پریشان، یک چشم به در و
چشمی به آسمان. منتظرند تا خبری از سلامت امام علیه السلام بشنوند.

چه لحظات دردآوری!
چه سکوت تلخی!

اینک، درِ اتاق، روبه صحن خانه باز می شود
و امام حسن عسکری علیه السلام ، میراث دار حقیقت
پدر، با سر برهنه و جامه چاک خورده بیرون می آید.

همین صحنه کافی است تا جهان دریابد
که امام هدایت، زمین را وداع گفته است.

برای اندوه شیعه کافی است تا معتمد، با ریا و نیرنگ
خود را برای نمازگذاران بر پیکر امام آماده سازد!