کعبه دلها { ویژه نامه ولادت فرخنده حضرت علی علیه السلام }

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

درختان غزل، پیراهنی از تصنیف پوشیده‏ اند.


چهره پروانه ‏های احساس، گل انداخته است.
بوی عشق همه جا را متبرک کرده است.
عقربه ‏ها، به مهمانی خنده رفته ‏اند .

امروز، پنجره‏هایی رو به بی‏کران احدیت باز
می‏شود و دریاها، صف‏ به‏ صف،جام ‏وصل‏ می‏نوشند.

دست‏های نیازمندان، آستانی می‏ یابند لبریز از استجابت .
همه آن‏چنان سپید شده‏ اند که از رنگ طلوع هم پیشی گرفته ‏اند.

امروز، چشمه ‏های ازلی، در مصراع نگاه شاهدان تقّرب جاری است.
روز اهدای عشق همیشگی به زمین است.

با یک گل، بهار می‏آید و سرسبزی فراگیر می‏شود.
منظومه‏ های روح‏نواز شاعران، چه به موقع رسیده ‏اند ؛

با تن‏پوشی از تصنیف!
دل را بردار تا هرچه سریع‏تر، خود را به هلهله کائنات
و جشنی که برپا شده است برسانیم.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

مردی از تبار نور




مردی می ‏آید از تبار نور، از تبار عاشقان و شوریدگان.

مردی که محمد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله از گل خنده‏ های نگاه
او نشاط می‏ یابد و ابوطالب در نیمه شب‏ های بیداری دل، با او راز دل می‏گوید

و فاطمه بنت اسد باغ چشمانش را به روی او می‏گشاید تا
گلشادمانی را آبشار لبخند او شکوفا کند.

مردی که طلوع مهرانگیز نگاهشْ دیگر بار حلاوت وصال
و عشق را در چشمه لایزال به جان پاکان می‏ نوشانْد

و پیاله حیات عاشقانْ از نگاهش لبریز می‏شد.
علی، فصیح ‏ترین شعر حیات و زیباترین آواز آفرینش بود.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

مادری شبیه مریم





به طواف آمده بودی و خداوند، آرامش را در قدم زدنت به تصویر کشیده بود.
طوافت، به حریر می‏مانست که نسیم در آن پیچیده باشد.

تو آن روز، به ساره، آسیه و مریم بیشتر شباهت داشتی.
طواف می‏کردی و قدم‏هایت می‏رفت که سنگین بشود.

اول به روی خودت نمی‏آوردی؛
اما با پاهایت که انگار در تپه‏ای شنی فرو می‏رفتند، چه می‏توانستی بکنی؟

چه کسی فکرش را می‏کرد که تقدیر، تو را به این سمت کشانده است؟
ماجرای بی‏سابقه تو، در فهم مردم کوچه و بازار نمی‏گنجید.

نگرانی‏ات را این سو و آن سو می‏کردی ؛
تا شاید بتوانی از ازدحام نگاه‏ها، در امان بمانی.

کافی بود تنهایی‏ات را به پرده کعبه بیاویزی و بی‏آنکه تصورش
را بکنی، به جذبه دیوار شکافته برسی.

حالا شبیه مریم شده بودی؛
قدیسه‏ای که ناله ‏های ناگزیرش را نه در سایه درخت خرما
بلکه در امن‏ترین خانه آفرینش حبس کرده بود.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

راز این نام بزرگ



نامت بلند است؛
چونان پیشانی‏ات که خود، معراج آفتاب است و رویشگاه ماه.

آراسته به هزار ستاره روشن و روحت، اقیانوسی که تلاطم
و سکوت، بی‏قراری و آرامش و خشم و لبخند را به هم آمیخته، در خویش گرد آورده است.

تو را چنان که باید نمی‏شناسم؛
نه من، که هیچ کس را یارای شناخت کاملت نیست؛

چرا که فراتر از ادراک یک جانبه نگر انسانی
«نه بشر توانمش خواند نه خدا توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را»

نامت بلند است؛
به بلندی انسانی که با صداقتی یگانه و راستین، لباس «الست»
می‏پوشدو حیلت‏ها و نفاق‏ها را می‏فهمد.

نامردمی‏ها را، عهد شکستن‏ها را و نیرنگ‏ها را می‏بیند و استخوان در
گلو صبر می‏کند. طبیعت زلال و چاه تنهایی را محرم اسرار خود می‏کند؛

آن‏گاه که مردمان را جز متاع گندیده دنیا در دل و ترس
از زورمندان و طمع زرمندان در چشم نیست.

روحت بلند است؛ چونان نامت، با غربتی به ژرفای تاریخ پیوسته.
نمی‏دانم چرا هر وقت نام بزرگت را می‏شنوم
بی‏اختیار قلبم می‏شکند و اشک در چشمانم می‏سوزد.

نمی‏دانم راز این بزرگی و مظلومیت، قدرت و غربت و بلندا و بندگی چیست؟
نمی‏دانم راز علی چیست؟ راز تنهایی و چاه، هیبت و صبر؛
راز استخوان شکسته در گلو چیست؟

راز مردی که درِ خیبر را با ضربتی از جای می‏کند و پر هیبت‏ترین
پهلوانان قریش را با دبدبه و کبکبه‏شان، به زمین می‏کوبد، راز فریادی با آن
رسایی نشسته بر قله سکوت، راز آن سکوت غریب چیست؟

نامت بزرگ است؛ نام غیور غریبت.
نامی که چون حرف رسالت و دین، نام محمد و نجات انسان
پیش می‏آید، در عین غیرت و قدرت، سیلی خوردن فاطمه علیهاالسلام را می‏بیند و سکوت می‏کند.

نمی‏دانم راز این نام بزرگ، این روح غریب چیست؟




داوود خان‏ احمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فاطمه، ماه را در بغل گرفته بود!
صدای همهمه بیشتر شد؛

این کودک چه قدر عظمت دارد!
به دنیا آمد و «علی» شد.

ابوطالب، به شکرانه وجود علی،
میهمانی باشکوهی داد و گفت:

به برکت حضور این کودک،
هر که به میهمانی می‏آید،
باید اوّل هفت بار به دور کعبه طواف کند!

دیدار علی قداست دارد!
اول باید پاک شد، مطهّر شد،
آن گاه به دیدار علی رفت!

پیامبر رحمت، طفل را در آغوش گرفت!
آفتاب، ماه را در بغل گرفت و ماه،
پلک گشود و به یمن دیدار آفتاب، تبسّم کرد.

و ماه، از آغاز تولد، برادر آفتاب شد!
مولا! ای که تمام واژه‏ها،

از توصیف عظمت تو عاجزند!
و ای آن‏که تمام عقل‏ها از درک بزرگی‏ات قاصر!

چه تقدیر دلنشینی داری!
می‏آیی از کعبه و می‏روی در خانه خدا!
علی جان!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

... و سینه کعبه خواهد شکافت



عظمت این کودک، آسمان‏ها را به زانو در می‏آورد.
کعبه هرگز شکوه کودک تو را تاب نخواهد آورد، بنت اسد!

اندکی درنگ کن، هم اکنون کعبه را خواهی دید که
از شوق حضور طفل تو، سینه خواهد شکافت!

و کعبه، آغوش گشود و فاطمه را چون جان شیرین پذیرا شد.
چشم‏ها، مبهوت و متحیّر، عظمت این دقایق را به نظاره نشسته بودند.

صدای همهمه، بیشتر شد؛ بنت اسد داخل کعبه شد و
ابوطالب، این خبر دلنشین را مشتاق شد و به جستجوی همسر شتافت.

نه! کسی راه به کعبه ندارد؛ کعبه اکنون مهبط فرشتگان است!
سه روز گذشت و برای ابوطالب، سه هزار سال گذشت.

و سرانجام یک روز نسیم، عطر یک خبر دل‏ انگیز را به
مشام تشنه ابوطالب رساند و روح و جانش را صفا داد.

... و آفتاب طلوع کرد؛ آن هم از کعبه
فاطمه، ماه را در بغل گرفته بود! صدای همهمه بیشتر شد؛

این کودک چه قدر عظمت دارد! به دنیا آمد و «علی» شد.
ابوطالب، به شکرانه وجود علی، میهمانی باشکوهی داد و گفت:

به برکت حضور این کودک، هر که به میهمانی می‏آید،
باید اوّل هفت بار به دور کعبه طواف کند!

دیدار علی قداست دارد!
اول باید پاک شد، مطهّر شد، آن گاه به دیدار علی رفت!

پیامبر رحمت، طفل را در آغوش گرفت!
آفتاب، ماه را در بغل گرفت و ماه، پلک گشود و به یمن دیدار آفتاب، تبسّم کرد.

و ماه، از آغاز تولد، برادر آفتاب شد! مولا!
ای که تمام واژه ‏ها، از توصیف عظمت تو عاجزند!

و ای آن‏که تمام عقل‏ ها از درک بزرگی ‏ات قاصر!
چه تقدیر دلنشینی داری! می‏ آیی از کعبه و می‏روی در خانه خدا! علی جان!

درمانده‏ ام از وصفت که پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم
چه زیبا فرمود: «اگر تمام درختان قلم شوند، تمام دریاها مرکب و تمام
انس و جن کاتب، باز هم نمی‏توانند ذره‏ ای از فضایل علی را بنویسند».

پس مرا ببخش که جسارت کردم و خواستم شکوه تو
را، در قالب واژه ‏های زمینی به تصویر کشم!
مگرمی‏شود لحظه ‏های عمیق حیدری را نوشت؟

تو همانی که در بدر و احد حماسه آفریدی و در خیبر
آسمان و زمین را به تحسین واداشتی.

تو همانی که صورت بر آتش تنور پیرزنی گرفتی
و صولت صفدری را با شادی کودکان قسمت کردی!

نه! بگذار خاموش شوم که هرگز قادر به گشودن سرّ خدا نیستم!

بگذار تو را به اندازه درک خودم دوست بدارم؛
آن قدر که در قلب کوچک من. جای شوی!




خدیجه پنجی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

مشکل گشای هستی






کعبه، در هلهله فرشتگان، برای میلاد عشق لحظه شماری می‏کرد؛
میلاد علی مظهر تمام عشق و صفا و تفسیر بلند عدالت و شجاعت.

مولا! ولادت تو، آفتابی‏ ترین روز تاریخ بود که روشنایی روز را خجل کرد.
حجرالاسود، بر دست‏ های تو بوسه زد و مسجد الحرام، تو را در آغوش گرفت

صفا و مروه به نظاره ‏ات نشستند، تا این که همانند آفتاب
از درون کعبه سرزدی. آن گاه، لبخند بر لبان عدالت نقش بست.

ای آشنای نخلستان‏ ها و ای همدم چاه!
ای درد و آشنای کوچه پس کوچه‏ های کوفه!

سکوت تو، بلندترین فریاد در تاریخ بود که در پژواک
خویش، طنین مردی را داشت که ردپای مظلومیتش هنوز در بستر تاریخ جاری است.

ای نبأ عظیم و ای صراط مستقیم و ای لبریز از شجاعت و سخاوت!
ذوالفقارت، برترین و گویاترین حدیث مردانگی است.

ای کامل کننده دین احمد و ای سنگ صبور محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم !
تکرار نام تو، بیابان‏ های خشک ظلم و تبعیض را به سبزترین باغ‏ های عدالت، پیوند می‏زند.

کائنات، با تکرار نام تو به تکاپو می‏ افتند و قیام می‏کنند.
ای فراتر از عشق زمین! همه شاعران، دیوان خود را با نام تو آغاز می‏کند.

امیر مهربانی،!
تو آمدی و ناخدای کشتی نجات بشریت در عصر دل مردگی و جهالت شدی.

یک آسمان بلاغت و یک کهکشان فصاحت!
تو فاتح دل‏ های عاشقان و التیام زخم‏ های ضعیفان
و مرهم دل‏های غریبانی تو آبروی انسانیتی!

ای سراسر و بخشش و عدالت!
دستمان گیر که محتاج سرکوی توایم!





معصومه عبدالحسینی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میلاد با سعادت ساقی کوثر ، یعسوب الدین ،امام المتقین
حضرت علی امیر المومنین علیه السلام مبارک باد
دیوارهایی که پیش پای خورشید شکاف برداشت
تا روزگار معصوم عدالت آغاز شود؛
تا آفتاب، قدم بر خاک بگذارد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آرامشم را با تو می‏ یابم



علی جان، پنجره دلم را به روی صحن وجود آسمانی‏ات می‏گشایم
و خویش را اسیر کمند شوق‏آفرین عشقت می‏کنم

ای هم‏زبانِ بهترین دقایق حیات، با تو سخن آغاز می‏کنم که
پیاله حیاتم را، ساقی بزم شورانگیز خیال تو لبریز ساخته
و خاکستر وجودم را آتش عشق تو بر باد داده است.

علی جان، درخشش طلیعه با شکوه وجود تو از پشت کوهسار
چشمان همیشه مشتاق ما، شکوفایی گل‏های آفرینش را برایمان به ارمغان می‏آورد،

آن‏گاه که نم نم باران لطیف مهر تو بر صفحه دلمان جاری می‏شود.
نسیم مهرورزی با تو، در آسمان قلبمان وزشی آرام از سر می‏گیرد
و عطر دل‏انگیز کوچه باغ‏های آرام اندیشه مطهّرت را به ما هدیه می‏کند.

علی جان، در کلاس مهر تو، گل‏های سرخ باغ دل‏بستگی شکوفا می‏شود
و عطر بنفش سادگی و خلوصت، هم‏دم نفس‏های زندگی
به روح پرتلاطم انسانی‏ات آرامش می‏بخشد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

علی را نمی‏توان نوشت


علی علیه‏السلام مرد یک زمان و یک زمین نیست
تا در باور محدود واژه‏ها بگنجد
و در قالب قاب ادراک ناتمام آدمیان گرد آید.

علی علیه‏السلام مفهوم گسترده‏ ای است که کلمات خاکی
یارای رسیدن به حریم ملکوتی‏اش را ندارند؛

چه اگر با این بضاعت اندک به آن حریم وارد شوند
جز خجلت و شرمساری، سهم دیگری نمی‏برند.

مگر می‏شود دریا را در سبو گنجاند
و خورشید را در پس ذره‏ای بی‏مقدار پنهان کرد؟!

طول نگاه و قامت اندیشه ما، کوتاه‏تر از آن است که
ره به جایی برد که فرشتگان مقرب را به آن عرصه راهی نیست.

تاریخ با همه گستردگی‏ اش نمی‏تواند ظرف فضیلت‏های ابوالفضایل قرار گیرد.
اسبانِ تیزرو خیال شاعران بزم ‏آرا و عقاب آسمان‏ پیمای اندیشه سخنورانِ رزم‏ آرا
توان تسخیر قله غرورمند عظمت ابوتراب را ندارند.

علی را نمی‏توان نوشت، علی را نمی‏توان گفت؛
اگر چه باید گفت و نوشت؛

چرا که :
آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید