اصولاً قبل از اسلام، زن وضع رقت بار و اسف باری داشت و تقریبا از همه حقوق محروم بود. اسلام به زن حق زندگی، حق رفاه و آسایش، حق تعلیم و تعلم، حق مالکیت، حق مزد در برابر کار، حق شکایت از مرد، حق دفاع از حقوق خود، حق شرکت در امور اجتماعی و حق ... عطا فرمود: و در زمینه های مذکور هیچ گونه امتیاز و برتری برای مردان نسبت به زنان قائل نشد زیرا در نگاه اسلامی طایر زندگی انسان ها دارای دو بال است، یکی زن و یکی مرد و بدون این دو بال نمی توان به سوی رشد و تکامل، در زندگی مادی و معنوی پرواز کرد.
پس زن و مرد مکمل یکدیگرند و به منزله دو رکن جامعه انسانی می باشند که با هم یک واحد اجتماعی دارای کاربرد را تشکیل می دهند و آن را به سوی تکامل سوق می دهند.
البته به دلیل اختلافی که طبق نظام خلقت بین این دو وجود دارد، در تکالیف اینها تفاوت هایی پدید می آید که زن و مرد باید آنها را رعایت کنند.
حضرت امام خمینی (ره) در این باره می فرمایند:
« ... در بعضی از موارد تفاوت هایی بین زن و مرد وجود دارد که به حیثیت انسانی آنها ارتباط ندارد. مسائلی که منافات با حیثیت و شرافت زن ندارد، آزاد است.»
امروزه در نظام اسلامی، زن مسلمان همانند مرد در اصل گزینش وظایف آزاد است و با اتکا بر قدرت و شایستگی و هوشمندی خود در کنار مسئولیت های خانوادگی، با حفظ شرافت، کرامت، عفاف و نجابت، در عرصه ها و فعالیت های مختلف اجتماعی مانند: آموزش و پرورش، آموزش عالی، بهداشت و درمان، ورزش، هنر، رادیو و تلویزیون، مناصب دولتی، مدیریت های قوه قضاییه، قوه مجریه، قانونگذاری و تصمیم گیری در سطح کشور، فعالیت در امور سیاسی و اقتصادی ـ چه خصوصی و چه دولتی ـ حضور دارد.
زنان جامعه ما با ارائه لیاقت ها، شایستگی ها و توان مدیریتی خود می توانند به همه مناصب و مقام هایی که برای آنان مناسبت دارد، برسند و هر چه بیشتر در پیشرفت جامعه مؤثر باشند.