عروج ملکوتی*ویژه نامه رحلت رهبرکبیر انقلاب ،حضرت امام خمینی (ره)*

[شهاب منتظر]

[شهاب منتظر]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درد یتیمی

زمانه بی تو یتیمی است که در تلاطم احساس غربتی سترگ
از هوش رفته است.

بگذار آشکار بگویم، بشریت هنوز کودک خردی است که از درک
وسعت شگرف تو عاجز است؛ او را در این قصور ملامت نیست؛
چرا که بال احساسش بر بی کران احاطه ندارد.

تو رفتی و هزاران دل از هم پاشید، هزاران دیده در اشک غرقه شد
هزاران دست به سر کوفت، هزاران کوه غم برافراشت و
هزار بیرق در غبار غربت تو به عزا ایستاد.

بگذار عاشقانه بگویم!
عشق، بی تو در کوچه های پریشانی پرسه می زند
و التهاب در مویرگ هایمان در رفت و آمد است.

وقتی تو را به ابدیت سپردیم، بهشت زهرا با بارش گریه ما
به گلستانی بدل شد و خندید، شهیدان به میمنت ورود تو
هلهله کردند و زمین، آسمانی شد.

ای آسمانی مرد!
چلچراغ چشمانت را از ما دریغ مدار و اهتزاز دستانت را نیز؛

آن گاه که آتشفشان حادثه از شش جهت ما را احاطه می کند
و کودکان شهید، به افق های انتظار چشم دوخته اند که
کسی بیاید و گل های تشنه را سیراب کند.

تقی متقی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دست که بلند می کردی برای مشایعت حضار انگار همه به یک باره کودک می شدند
کودکی تشنه دیدار و نوازش های دلسوزانه پدر

همان پدر پیر و مهربان و دلسوز
صدای دلنشینت که طنین انداز همیشه جماران بود مرحمی می شد

بر دل های مسافران خسته دلی که از دور و نزدیک آمده بودند تا دیدار تازه کنند
آمده بودند تا دیدار تازه کنند مثل همیشه

آری آن روز نیز چون همیشه مردم از جای جای
این مرز و بوم آمده بودند برای دیداری دوباره

این بار اما بر خلاف همیشه میزبانشان به استقبالشان نیامده بود
تا با دست های مهربانش میهمانانش را مشایعت کند

این بار اما بر خلاف همیشه میزبانشان به استقبالشان نیامده بود
تا اجازه ندهد میهمانانش در نبود او بر سر و صورت خود بکوبند

این بار اما بر خلاف همیشه میزبانشان به استقبالشان نیامده بود
تا با دست های خود اشک های جاری شده میهمانانش را از رویشان برگیرد

او رفته بود
او برای همیشه رفته بود

پدر پیر ما برای همیشه رفته بود
با دلی آرام و قلبی مطمئن از کنار ما رفته بود برای همیشه

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در هجرت خورشید

غافلان خرده مگیرید به حالی که مراست
داغ‌پرور ز وداعی است، وصالی که مراست

نخل‌بند چمن آتش و آبم چون شمع
خنده بی‌گریه مجویید، ز حالی که مراست

سخن عشق ز رنگِ نفسِ سوخته پرس
ورنه یک نکته نخوانی ز مقالی که مراست

نه همین اشک چکید از مژه بر دامن خاک
جان شد آزرده ز آوار ملالی که مراست

مرغ پربسته به تقلیدِ که پر باز کند
چشمِ اعجاز مدارید، زبانی که مراست

دل دو روزی هوس عالمِ بی‌دردی کرد
گریه خندید بر این فکر محالی که مراست

پایِ یک نکته برون آمدن از خویشم نیست
تنگ‌تر از دل گور است مجالی که مراست

سرخطِ دفتر حیرت چه سخن بود که مُرد
کودکِ عقل در آغوشِ خیالی که مراست

پُر ز سرمنزل مقصود غریب افتادم
بی‌جواب است غریبانه سؤالی که مراست

پیر ما تا ز صفا ساغر دردم پیمود
دُردی‌آمیز بُود، طبع زلالی که مراست

تا که خورشید از این تازه چمن هجرت کرد
قامت سرو دو تا شد چو هلالی که مراست

رفتی و شرح پریشانی دل کامل شد
وایِ من باد ز رنج به کمالی که مراست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چه خوب آمدواما،چه باشتاب گذشت
دلا بنال، که معمار انقلاب گذشت

شکست قلب هزاران هزارعاشق را
به خواب نازفرو رفته،آفتاب گذشت

کسیکه کوس اناالحق اوجهان بگرفت
از این جهان فریبنده ، کامیاب گذشت

حساب خویشتن خویش کرده بوددرست
بیا بیا بشنید و چه بی حساب گذشت

نقاب از رخ دلدار، چون فرو افتاد
چه عارفانه ازاین کوی بی نقاب گذشت

جهان سراب فریبنده بود، می دانست
جمال یار گزیدو از این سراب گذشت

به روی موج خروشان خلق می رقصید
زلال بود،از این خاک همچوآب گذشت

حجاب را بدرید و کمال دلبر دید
کفن دریدبه تن،مست وبی حجاب گذشت

خمینی عاشق وارسته بود، بی تردید
که راه ماه درخشنده ،بر تراب گذشت

زحال زارمن وعاشقان،مپرس مپرس
چه بر"فرائی"شوریده وخراب گذشت