بی تاب از حرارت تکلیم،
از قله «نبوت» باز می گردد.
آنک ندای «اقرأ باسم ربک الذی خلق» در جانِ
روشن پیامبر صلی الله علیه و آله طنین انداخته است .
قرآن، بر قلب مبارک پیامبری نازل می شود
که امین وحی است و دلسوز مؤمنان...
مردی از نسل ابراهیم، به پیامبری مبعوث می شود
تا دیگر بار کعبه را از آلایش بت ها پاک سازد.
پیامبری می آید
تا تجلی رحمتِ خداوند باشد.
پیامبری بی تاب از کوه فرود می آید
که جبرئیل را در افق روشن دیده است.
پیامبری که در رساندن پیام وحی
به مردمان دریغ نمی ورزد.
آن گاه، محمّد رسول اللّه
در عرش طنین می اندازد: یا محمّد!
خداوند چه قدر تو را دوست می داشت
که افلاک را به خاطر تو آفرید.
ای که جان پاکت، زحمت درس و مشق
نبرد بود و قلبت لوحِ محفوظ علم الهی.
آری! «هو الذی بعث فی الامیّین رسولاً منهم یتلوا علیهم آیاته
و یزکیهم و یعلّمهم الکتاب و الحکمة و إن کانوا من قبل لفی ضلال مبین»
سلام بر تو ای پیامبر که بشر را از گمراهی آشکارش نجات دادی و در راه
هدایت خلق خدا، به جان کوشیدی و احکام شریعت خداوند را برقرار ساختی!
سلام بر تو که آیین یکتاپرستی را احیا کردی!
و خدا را سپاس می گوییم که پیامبری چون تو را برای ما فرستاده است.
محمد سعید میرزایی
نقل قول
