منابع مقاله:کوثر، پاییز 1382، شهیدی، سیدولی الله؛
چکیده :
موقعیت کنونی و مناسبات فردی و اجتماعی، فرهنگی و سیاسی جامعه بشری، ضرورت گفتگوی صریح تر و روشنتری در باره «عدالت» و «عدالت خواهی» ایجاب کرده است. ضرورت این گفتگو از دو زاویه قابل طرح است. یکی از آن جهت که دشمنی، مهاجم تر و زهرآگین از یأس و ناامیدی از تحقق عدالت و اجرای آن، طومار جسم و جان و فکر ملت ها و حکومت ها را در هم نپیچیده است، و دیگر از جهت اندیشه ساختن مدینه فاضله یا آرمان شهر، که در آن، شهروندان، فضیلت محور ارزش مدار و عدالت جو زندگی کنند و عدالت را به عنوان سرچشمه مهم نیازهای بشری، بزرگترین گمشده انسانی بدانند و جویای عدالت آوری باشند که شیرینی عدالت قرآنی را به مذاق انسانیت خواهد چشاند.
آنچه متفکران و مفسران قرآنی با نگاهی ژرف و عمیق و واقع بینانه برای تجلی و ظهور عدالت قرآنی در نظام مهدوی مطرح می سازند، قرار گرفتن کتاب الهی قرآن در کنار مفسر و مُبیّن و مجری آنست و بدین صورت است که عدالت قرآنی در نظام مهدوی تجلی و ظهور می یابد.
عدل: عدل یعنی قرار دادن هر چیز در سر جای خودش را عدل گویند (وضع الشییء فی موضعه) و عادل کسی است که بتواند هر چیزی را به حقیقت سر جای خود قرار بدهدتا امکان سیر و سفر و حرکت به سمت کمال الهی محقق شود. این رشد و حرکت باید متناسب و مطابق با فرمان و حکم خداوند تبارک و تعالی و رسول خدا (ص) و ائمه اطهار و عقل متکی به وحی باشد. خداوند عادل و عدل آفرین است و اسم عدل، اسم الله است و این خالق عدل با آگاهی کامل از نیازهای مادی و معنوی، خلقت، رشد و تعالی را در نهایت عدل قرار داده و کوچکترین ذره ای از ظلم در ساحت مقدس و افعال زیبایش راه ندارد. خداوند برای استمرار عدالت، رهبرانی عادل و با کفایت مبعوث و آیات وحیانی خود را به عنوان برنامه عدالت بر آنها نازل نموده است.