وَ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَ تَخْبُرُ حَاجَتِي
آنچه را در دل من ميگذرد ميداني، از نياز من آگاهي،
وَ تَعْرِفُ ضَمِيرِي
ضمير و درونم را ميشناسي
وَ لا يَخْفَي عَلَيْكَ أَمْرُ مُنْقَلَبِي وَ مَثْوَايَ
و فرجام و سرانجام زندگي و مرگم از تو پنهان نيست.
وَ مَا أُرِيدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِي وَ أَتَفَوَّهَ بِهِ مِنْ طَلِبَتِي
آنچه را كه ميخواهم بر زبان آورم و از خواستهام سخن بگويم
وَ أَرْجُوهُ لِعَاقِبَتِي وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِيرُكَ عَلَيَّ يَا سَيِّدِي
و به حسن عاقبتم اميد بندم، همه را ميداني.
فِيمَا يَكُونُ مِنِّي إِلَي آخِرِ عُمْرِي
در آنچه تا پايان عمرم و از نهان و آشكارم خواهد بود،
مِنْ سَرِيرَتِي وَ عَلانِيَتِي
قلم تقديرت نافذ و جاري است
وَ بِيَدِكَ لا بِيَدِ غَيْرِكَ زِيَادَتِي وَ نَقْصِي وَ نَفْعِي وَ ضَرِّي
و افزوني و كاهشم و سود و زيانم، تنها به دست توست.
إِلَهِي إِنْ حَرَمْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَرْزُقُنِي
خدایا! اگر محرومم سازي، كيست كه روزيم دهد؟
وَ إِنْ خَذَلْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُنِي
و اگر خوارم كني، كيست كه ياريم كند؟
إِلَهِي أَعُوذُ بِكَ مِنْ غَضَبِكَ وَ حُلُولِ سَخَطِكَ
خدايا! از خشم و فرا رسيدن غضبت، به خودت پناه ميآورم.
إِلَهِي إِنْ كُنْتُ غَيْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِكَ
خدايا! اگر شايسته رحمت تو نيستم،
فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيَّ بِفَضْلِ سَعَتِكَ
تو سزاواري كه رحمت گستردهات را بر من عطا كني.
إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَةٌ بَيْنَ يَدَيْكَ
خدايا! گويا چنانم كه در پيشگاه لطف تو ايستاده ام
وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ
و سايه سار توكل نيكويم بر من بال گشوده
فَقُلْتَ [فَفَعَلْتَ] مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِي بِعَفْوِكَ
و آنچه را تو شايسته آني گفتهاي و مرا در هاله اي
از بخشايش خويش پوشانده اي.
إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَي مِنْكَ بِذَلِكَ
خدايا! اگر ببخشايي، كيست كه از تو سزاوارتر به عفو باشد؟
وَ إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُدْنِنِي [يَدْنُ] مِنْكَ عَمَلِي
و اگر اجلم فرا رسيده و كار شايستهاي نداشتهام كه مرا به تو نزديك سازد،
فَقَدْ جَعَلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسِيلَتِي
اعتراف به گناه را وسيله آمرزش تو ساختهام.
إِلَهِي قَدْ جُرْتُ عَلَي نَفْسِي فِي النَّظَرِ لَهَا
خداوندا! با مهلت و ميداني كه به نفس دادهام، بر خويش ستم كردهام
فَلَهَا الْوَيْلُ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَهَا
پس واي بر من اگر مرا نيامرزي،
إِلَهِي لَمْ يَزَلْ بِرُّكَ عَلَيَّ أَيَّامَ حَيَاتِي
خدايا! همواره در طول زندگي، از لطف و احسانتبرخوردار بودهام،
فَلا تَقْطَعْ بِرَّكَ عَنِّي فِي مَمَاتِي
پس از مرگ هم، لطف خويش از من دريغ مدار.
إِلَهِي كَيْفَ آيَسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِكَ لِي بَعْدَ مَمَاتِي
خدايا! چگونه مايوس باشم از اينكه پس از مرگ هم نگاه
لطف و احسان تو بر من خواهد بود،
وَ أَنْتَ لَمْ تُوَلِّنِي [تُولِنِي] إِلا الْجَمِيلَ فِي حَيَاتِي
در حالي كه در طول حياتم، با من جز احسان و نيكي نكردهاي.
إِلَهِي تَوَلَّ مِنْ أَمْرِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ
خدايا! كار مرا آنگونه به سامان برسان كه تو سزاوار آني ،
وَ عُدْ عَلَيَّ بِفَضْلِكَ عَلَي مُذْنِبٍ
و با بزرگواريت، به من عنايت كن،
قَدْ غَمَرَهُ جَهْلُهُ
بر گناهكاري كه در لجه جهل خويش فرو رفته است.
إِلَهِي قَدْ سَتَرْتَ عَلَيَّ ذُنُوبا فِي الدُّنْيَا
در دنيا گناهاني را بر من پوشاندهاي
وَ أَنَا أَحْوَجُ إِلَي سَتْرِهَا عَلَيَّ مِنْكَ فِي الْأُخْرَي
كه در آخرت، نيازمندترم كه پرده پوشش خود را بر آنها افكني.
إِلَهِي قَدْ أَحْسَنْتَ إِلَيَ
خدايا! بر من نيكي كردي،
إِذْ لَمْ تُظْهِرْهَا لِأَحَدٍ مِنْ عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ
چون گناهانم را پوشاندي و بر هيچ يك از بندگان شايستهات فاش نساختي،
فَلا تَفْضَحْنِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَي رُءُوسِ الْأَشْهَادِ
خدايا، پس در روز قيامت نيز رسواي خلايقم مگردان.
إِلَهِي جُودُكَ بَسَطَ أَمَلِي
خدايا جود و بخشش تو، دامنه آرزوهايم را گسترده است
وَ عَفْوُكَ أَفْضَلُ مِنْ عَمَلِي
و بخشايش تو، برتر از عمل من است.
إِلَهِي فَسُرَّنِي بِلِقَائِكَ يَوْمَ تَقْضِي فِيهِ بَيْنَ عِبَادِكَ
خدايا! آن روز كه ميان بندگانتبه داوري ميپردازي،
با ديدار چهره رافتخود، مسرورم ساز.
إِلَهِي اعْتِذَارِي إِلَيْكَ اعْتِذَارُ مَنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ قَبُولِ عُذْرِهِ
خدايا! پوزشطلبي من به درگاهت، عذرخواهي كسي است
كه از عذرپذيري تو بينياز نيست،
فَاقْبَلْ عُذْرِي يَا أَكْرَمَ مَنِ اعْتَذَرَ إِلَيْهِ الْمُسِيئُونَ
پس عذرم را بپذير، اي كريمترين بزرگواري كه زشتكاران،
به درگاهش عذر گناه ميبرند.
إِلَهِي لا تَرُدَّ حَاجَتِي وَ لا تُخَيِّبْ طَمَعِي
پروردگار من! حاجت و نيازم را رد مكن
وَ لا تَقْطَعْ مِنْكَ رَجَائِي وَ أَمَلِي
و دست اميد و آرزويم را از درگاه خويش، كوتاه مگردان.
إِلَهِي لَوْ أَرَدْتَ هَوَانِي لَمْ تَهْدِنِي
خداوندا! اگر ميخواستي خوارم كني، هدايتم نميكردي.
وَ لَوْ أَرَدْتَ فَضِيحَتِي لَمْ تُعَافِنِي
و اگر ميخواستي رسوايم سازي، از عقوبت دنيا معافم نميكردي.
إِلَهِي مَا أَظُنُّكَ تَرُدُّنِي فِي حَاجَةٍ
خدايا! باور ندارم كه در حاجتي دست رد به سينهام بزني،
قَدْ أَفْنَيْتُ عُمُرِي فِي طَلَبِهَا مِنْكَ حاجتي
كه عمر خويش را در پي آن گذراندم و عمري از تو طلبيدم.
إِلَهِي فَلَكَ الْحَمْدُ أَبَدا أَبَدا دَائِما سَرْمَدا
خدايا! ستايش ابدي و ثناي سرمدي تنها از آن توست،
سپاسي همواره
يَزِيدُ وَ لا يَبِيدُ كَمَا تُحِبُّ وَ تَرْضَي
فزاينده و بيكم و كاست، آنگونه كه تو دوست داري و مي پسندي.
إِلَهِي إِنْ أَخَذْتَنِي بِجُرْمِي أَخَذْتُكَ بِعَفْوِكَ
خدايا! اگر مرا به جرمم بگيري، دستبه دامان عفوت ميزنم.
وَ إِنْ أَخَذْتَنِي بِذُنُوبِي
و اگر مرا به گناهانم مؤاخذه كني،
أَخَذْتُكَ بِمَغْفِرَتِكَ
تو را به بخشايشتبازخواست ميكنم.
وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِي النَّارَ
اگر در دوزخم افكني،
أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّي أُحِبُّكَ
به دوزخيان اعلام خواهم كرد كه تو را دوست دارم.
إِلَهِي إِنْ كَانَ صَغُرَ فِي جَنْبِ طَاعَتِكَ عَمَلِي
خدايا! اگر در كنار طاعتت، عملم كوچك است
فَقَدْ كَبُرَ فِي جَنْبِ رَجَائِكَ أَمَلِي
اميد و آرزويم بزرگ و بسيار است.
إِلَهِي كَيْفَ أَنْقَلِبُ مِنْ عِنْدِكَ بِالْخَيْبَةِ مَحْرُوما
خدايا! از آستان تو چگونه تهيدست و محروم برگردم،
وَ قَدْ كَانَ حُسْنُ ظَنِّي بِجُودِكَ
با آنكه گمان نيك من نسبتبه جود تو، آن است كه
أَنْ تَقْلِبَنِي بِالنَّجَاةِ مَرْحُوما
نجات يافته و رحمتشده مرا باز گرداني.
إِلَهِي وَ قَدْ أَفْنَيْتُ عُمُرِي فِي شِرَّةِ السَّهْوِ عَنْكَ
خدايا! عمرم را در رنج غفلت از تو تباه ساختم،
وَ أَبْلَيْتُ شَبَابِي فِي سَكْرَةِ التَّبَاعُدِ مِنْكَ
جوانيام را در سرمستي دوري از تو هدر دادم
إِلَهِي فَلَمْ أَسْتَيْقِظْ أَيَّامَ اغْتِرَارِي بِكَ
خداوندا! آن روزها كه به كرم تو مغرور شدم
و راه خشم تو را سپردم،
وَ رُكُونِي إِلَي سَبِيلِ سَخَطِكَ
از خواب غفلتبيدار نگشتم.
إِلَهِي وَ أَنَا عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ
پروردگارا! من بنده توام و زاده بنده تو.
قَائِمٌ بَيْنَ يَدَيْكَ
در آستان بزرگيت ايستادهام
ومُتَوَسِّلٌ بِكَرَمِكَ إِلَيْكَ
و كرمت را وسيله تقرب به حضور تو قرار دادهام.
إِلَهِي أَنَا عَبْدٌ أَتَنَصَّلُ إِلَيْكَ مِمَّا كُنْتُ
خدايا! بندهاي زشتكارم كه به عذرخواهي آمدهام،
أُوَاجِهُك بِهِ مِنْ قِلَّةِ اسْتِحْيَائِي مِنْ نَظَرِكَ
از نگاه تو شرم نداشتهام،
وَ أَطْلُبُ الْعَفْوَ مِنْكَ إِذِ الْعَفْوُ نَعْتٌ لِكَرَمِكَ
اينك از تو بخشش ميطلبم، چرا كه عفو، صفتبزرگواري توست.
إِلَهِي لَمْ يَكُنْ لِي حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ
آفريدگارا! توان آن نداشتهام كه از نافرمانيت دستشويم،
إِلا فِي وَقْتٍ أَيْقَظْتَنِي لِمَحَبَّتِكَ
مگر آنگاه كه به عشق و محبتخويش بيدارم ساختهاي،
وَ كَمَا أَرَدْتَ أَنْ أَكُونَ كُنْتُ
يا آنگونه بودهام كه تو خود خواستهاي.
فَشَكَرْتُكَ بِإِدْخَالِي فِي كَرَمِكَ
تو را سپاس، كه مرا در كرم خويش وارد كردي
وَ لِتَطْهِيرِ قَلْبِي مِنْ أَوْسَاخِ الْغَفْلَةِ عَنْكَ
و دلم را از آلايشها و كدورتهاي غفلت از خودت را پاك نمودي.
إِلَهِي انْظُرْ إِلَيَّ نَظَرَ مَنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ
پروردگارا! مرا بنگر، نگاه آنكه ندايش دادي پس پاسخت گفت،
وَ اسْتَعْمَلْتَهُ بِمَعُونَتِكَ فَأَطَاعَكَ
و به طاعتش فراخواندي و به ياريش گرفتي پس مطيع تو گشت.
يَا قَرِيبا لا يَبْعُدُ عَنِ الْمُغْتَرِّ بِهِ
اي خداي نزديك; كه از مغروران و فريفتگان دور نيستي،
وَ يَا جَوَادا لا يَبْخَلُ عَمَّنْ رَجَا ثَوَابَهُ
اي بخشندهاي كه نسبتبه اميدواران جود و بخششت، بخل نميورزي،
إِلَهِي هَبْ لِي قَلْبا يُدْنِيهِ مِنْكَ شَوْقُهُ
خدايا! مرا قلبي بخش كه شوق و عشق، به تو نزديكش سازد،
وَ نَظَرا يُقَرِّبُهُ مِنْكَ حَقُّهُ
و زباني عطا كن كه صداقت و راستياش به درگاهت بالا رود
وَ لِسَانا يُرْفَعُ إِلَيْكَ صِدْقُهُ
و نگاهي بخش، كه حقيقتش، زمينهساز قرب به تو گردد!
إِلَهِي إِنَّ مَنْ تَعَرَّفَ بِكَ غَيْرُ مَجْهُولٍ
خدایا! آنكه به تو معروف گردد، ناشناخته نيست،
وَ مَنْ لاذَ بِكَ غَيْرُ مَخْذُولٍ
آنكه به تو پناه آورد، خوار و درمانده نيست،
وَ مَنْ أَقْبَلْتَ عَلَيْهِ غَيْرُ مَمْلُوكٍ [مَمْلُولٍ]
و آنكه تو، به او روي عنايت آوري برده ديگري نيست،
إِلَهِي إِنَّ مَنِ انْتَهَجَ بِكَ لَمُسْتَنِيرٌ
خدايا! آنكه از تو راه را يافت، روشن شد
وَ إِنَّ مَنِ اعْتَصَمَ بِكَ لَمُسْتَجِيرٌ وَ قَدْ لُذْتُ بِكَ
و آنكه پناهنده تو شد، پناه يافت
يَا إِلَهِي فَلا تُخَيِّبْ ظَنِّي مِنْ رَحْمَتِكَ
خداوندا! من به تو پناه آوردهام،
از رحمت خويش مايوس و محرومم مساز
وَ لا تَحْجُبْنِي عَنْ رَأْفَتِكَ
و از رافت و مهربانيت محجوبم مگردان.
إِلَهِي أَقِمْنِي فِي أَهْلِ وَلايَتِكَ
خداوندا! در ميان اولياء خويش،
مُقَامَ مَنْ رَجَا الزِّيَادَةَ مِنْ مَحَبَّتِكَ
مرا مقام كسي بخش كه آرزوي محبت افزونتر تو را دارد.
إِلَهِي وَ أَلْهِمْنِي وَلَها بِذِكْرِكَ إِلَي ذِكْرِكَ
خدايا! مرا شيفته ياد خود ساز
وَ هِمَّتِي فِي رَوْحِ نَجَاحِ أَسْمَائِكَ وَ مَحَلِّ قُدْسِكَ
و همتم را در نشاط دستيابي به نامهايت
و قرارگاه عظمت و قدست قرار بده.
إِلَهِي بِكَ عَلَيْكَ إِلا أَلْحَقْتَنِي بِمَحَلِّ أَهْلِ طَاعَتِكَ
خداوندا! تو را به خودت سوگند،
كه مرا به جايگاه اهل طاعتتبرسان
وَ الْمَثْوَي الصَّالِحِ مِنْ مَرْضَاتِكَ
و به منزلگاه شايسته و پسنديده خويش، رهنمون باش،
فَإِنِّي لا أَقْدِرُ لِنَفْسِي دَفْعا وَ لا أَمْلِكُ لَهَا نَفْعا
كه من، نه ميتوانم شري را از خويش دور سازم
و نه سودي به خويش رسانم.
إِلَهِي أَنَا عَبْدُكَ الضَّعِيفُ الْمُذْنِبُ وَ مَمْلُوكُكَ الْمُنِيبُ [الْمَعِيبُ]
كردگارا! من، بنده ناتوان و گنهكار توام و برده عيبناك تو،
كه بسويت آمده ام.
فَلا تَجْعَلْنِي مِمَّنْ صَرَفْتَ عَنْهُ وَجْهَكَ
پس مرا از آنان مگردان كه چهره لطف خويش از آنان برگردانده
وَ حَجَبَهُ سَهْوُهُ عَنْ عَفْوِكَ
اي و اشتباهاتشان حجاب بخشايش تو گشته است.
إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الانْقِطَاعِ إِلَيْكَ
خدایا! مرا كمال گسستن از غير و پيوستن به خودت عطا كنديده
وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ
دلهايمان را با فروغ نگاه به خود، روشن ساز
حَتَّي تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ
تا ديدههاي بصيرت دل، حجابهاي نور را از هم بر درد
فَتَصِلَ إِلَي مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ
و به كانون عظمتبرسد
وَ تَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ
و جانهاي ما آويخته درگاه عزت و قدس تو گردد.
إِلَهِي وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ
خدايا! مرا از آنان قرار ده كه ندايشان كردي، پاسخت گفتند
وَ لاحَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلالِكَ
و نگاهشان كردي، مدهوش جلال تو گشت،
فَنَاجَيْتَهُ سِرّا وَ عَمِلَ لَكَ جَهْرا
با آنان، راز گفتي و نجوا كردي، آشكارا براي تو كار كردند.
إِلَهِي لَمْ أُسَلِّطْ عَلَي حُسْنِ ظَنِّي قُنُوطَ الْإِيَاسِ
خداوندا! هرگز نوميدي را بر حسن ظن خويش مسلط نساختهام،
وَ لا انْقَطَعَ رَجَائِي مِنْ جَمِيلِ كَرَمِكَ
و هرگز اميدم از كرم نيكو و زيبايت نگسسته است.
إِلَهِي إِنْ كَانَتِ الْخَطَايَا قَدْ أَسْقَطَتْنِي لَدَيْكَ
پروردگارا! اگر گناهان مرا در پيشگاه تو خوار و پست كرده،
فَاصْفَحْ عَنِّي بِحُسْنِ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ
پس به سبب توكل و اعتماد نيكويم به تو، از من درگذر.
إِلَهِي إِنْ حَطَّتْنِي الذُّنُوبُ مِنْ مَكَارِمِ لُطْفِكَ
آفريدگارا! اگر گناهان، مرا از لطف والاي تو دور ساخته
فَقَدْ نَبَّهَنِي الْيَقِينُ إِلَي كَرَمِ عَطْفِكَ
اما يقين به كرم و عنايتت، آگاه و اميدوارم ساخته است.
إِلَهِي إِنْ أَنَامَتْنِي الْغَفْلَةُ عَنِ الاسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ
خدايا! اگر خواب غفلت، از آمادگي براي ديدارت، باز داشته،
فَقَدْ نَبَّهَتْنِي الْمَعْرِفَةُ بِكَرَمِ آلائِكَ
معرفت به نعمتهاي ارجمندت، بيدارم داشته است.
إِلَهِي إِنْ دَعَانِي إِلَي النَّارِ عَظِيمُ عِقَابِكَ
خداوندا! اگر عقوبتسنگين تو، به آتش دوزخم فرا ميخواند،
فَقَدْ دَعَانِي إِلَي الْجَنَّةِ جَزِيلُ ثَوَابِكَ
پاداش فراوانت، به بهشتم دعوت ميكند.
إِلَهِي فَلَكَ أَسْأَلُ وَ إِلَيْكَ أَبْتَهِلُ وَ أَرْغَبُ
آفريدگارا! من از تو ميخواهم و تنها به آستان تو
دست نياز برميآورم و تو را خواستارم.
وَ أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
از تو ميخواهم كه بر محمد و دودمانش درود فرستي
وَ أَنْ تَجْعَلَنِي مِمَّنْ يُدِيمُ ذِكْرَكَ
و مرا از آنان قرار دهي كه همواره به ياد تواند
وَ لا يَنْقُضُ عَهْدَكَ وَ لا يَغْفُلُ عَنْ شُكْرِكَ
و پيمان تو را نميشكنند و از سپاس تو غافل نميشوند
وَ لا يَسْتَخِفُّ بِأَمْرِكَ
و فرمانت را سبك نميشمرند.
۩♥*♥۩ کليد غفران ♥*♥ ادعیه ماه شعبان (صوتی) ۩♥*♥۩
مجوز های ارسال و ویرایش
نقل قول
