شمیم وصال * ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج) *

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

موعود

موعود بيا حسن مطلع اين شعر،نام توست
سر انگشتانم از موسيقى الهام تو رقصان
مرا آتش نزد اين مستى جام از پى هر جام بياور

فصل ها را بويى از ارديبهشت عشق شبانه،
آفتابى شو كه آيينه در آيينه پرازرنگين كمان است
آسمان دررقص پرچمها ببين منظومه هاى آفرينش رو به پايان است

سراپا شور! گل كن!
نوبت حسن ختام توست

و با هر واژه، ضرب اهنگ پولادين گام توست
و اين گل نغمه ها آكنده از عطر كلام توست

كه افروزه ى اين دور بى فرجام، جام توست
شميم اين شقايق زارها مست از مشام توست

تمام چشمها همه از خورشيد همام توست
برافراز آن شكوه سبز را، وقت قيام توست!

سراپا شور!گل كن!
نوبت حسن ختام توست

سراپا شور!گل كن!
نوبت حسن ختام توست

محمد تقى اكبرى

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

پیش رخ تو ای صنم!کعبه،سجود می کند

در طلب تو آسمان ،جامه کبود می کند

حسن ملائک و بشر ،جلوه نداشت اینقدر

عکس تو می زند در او،حسن نمود می کند

ناز، نشسته با طرب ،چهره به چهره،لب به لب

گوشه چشم مست تو،گفت و شنود می کند

ای تو فروغ کوکبم، تیره مخواه چون شبم

دل به هوای آتشت،اینهمه دود می کند!

در دل بینوای من،عشق تو چنگ می زند

شوق،به اوج می رسد صبر، فرود می کند

دل به غمی فروختم،پایه و مایه سوختم

شاد زیان خریده یی کاینهمه سود می کند!

عطر دهد،به سوختن نغمه زند، به ساختن

وه که دل یگانه ام،کارد و عود می کند!

مطرب عشق او به هر پرده که دست می برد

پرده سرای (سایه) را پر ز سرود می کند

هوشنگ ابتهاج

العجل العجل العجل.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گرچه خسته ام گرچه دلشکسته ام
باز هم گشوده ام درى به روى انتظار
تا بگويمت هنوز هم به آن صداى آشنا اميد بسته ام.

اى تو صاحب زمان! اى تو صاحب زمين!
دل جدا ز ياد تو آشيانه اى خراب وبى صفاست

ياد سبز وروح بخش تو ياد لطف بى نهايت خداست
کوچه باغ سينه ام اى گل محمدى به عطر نامت آشناست

آنکه در پى تو نيست کيست؟
آنکه بى بهانه تو زنده است در کجاست؟

اى کرامت وجود! باد غربتى که مى وزد
به کوچه هاى بى تو بوى مرگ مى دهد

بوى خستگى فسردگى کوچه ها
در انتظار يک نسيم روح بخش

يک پيام آشنا ودلنواز سينه را گشوده اند.
کوچه هاى ما هميشه عاشق تو بوده اند.

اى کبوتر دلم هوايى محبتت!
سينه ام آشناى نعمت غم است

گر هزار کوه غم رسد هنوز هم کم است
از درون سينه ام ناله هاى مرغ خسته اى به گوش مى رسد.
بالهاى زخمى ام نيازمند مرهم است.

صبحگاه جمعه ها آفتاب ياد تو
ز (ندبه)هاى ما طلوع مى کند.

آنکه شب پس از دعا با سرود اشتياق ونغمه اميد
با دلى سفيد خواب رفته است روز را
به شوق ديدنت شروع مى کند

اى تو معنى اميد وآرزو!
اى براى انتظار عاشقانه آبرو!

عشقهاى پاک در ميان خنده ها
وگريه هاى عاشقان پيش عصمت الهى ات خضوع مى کند.

اى بهانه اى براى زيستن!
اشتياق همچو سبزه بهاره هر طرف دميده است.

جمکران جلوه اى از انتظار وشوق ماست
اى بهار جاودان اى بهار آفرين ما
در انتظار مقدم توييم اى اميد آخرين!

اى عزيز دل پناه شيعيان اى فروغ جاودان!
سايه بلند نام وياد تو از سر وسراى عاشقان بيقرار کم مباد

قامت بلند شوق جز
بر آستان پرشکوه انتظار خم مباد

[شهاب منتظر]

یک شب كه عشقت باز از دل در گذر شد
نام تو را بردم پیاپى تا سحر شد

تا صبحدم آن شب به یادت گریه كردم
هر قطره اشكم در پى تو در سفر شد

قابل نبودم تا جمالت را ببینم
امّا قسم بر تو كه شوقم بیشتر شد

شد علّت دورى من از تو، عُیوبم
دل مبتلا هر روز بر عیب دگر شد

هر بار آهم شد مؤثّر بر دل تو
كار بدى كردم كه آهم بى اثر شد

خود واقفم یارى ز من بدتر ندارى
دست ولایت از سر من بر نداری

زاده شدم تا با غم خوبان بمیرم
زشتم، به پایت، خوبتر از جان بمیرم

خواهم به محرابم به هنگام نمازم
یا در تلاوت كردن قرآن بمیرم

من دوست دارم در میان شورِ یاران
با ذكر نامت در صفِ خوبان بمیرم

آلوده باشد دیده‏ام اما مدد كن
در موقع جان دادنم گریان بمیرم

سلطان عشق آید به بالینم بگوید
خوش آمدى، با دیدنش عطشان بمیرم

من دوست دارم مرگ را با دیدن تو
هر غصّه را با لحظه ‏اى خندیدن تو

من دوست دارم تا حضورت را ببینم
مستى ایّام ظهورت را ببینم

اى عابر پس كوچه‏ هاى دل كجایى؟
خواهم متانت در عبورت را ببینم

عالم اگر ظلمت شود باكى ندارم
اى فاطمى سیرت چو نورت را ببینم

من دوست دارم در شعاع نورِ پاكت
سر خوردگى خصم كورت را ببینم

منّت كش عالم نگردم لحظه‏ اى من
در خانه دل گر حضورت را ببینم

اى حاضر و ناظر به اعمالم، كجایى؟
گریه مكن دیگر به افعالم، كجایى؟

اى گمشده در كوچه ‏هاى غفلت دل
اى گوهر نشناخته در حیرت دل

اى سفره دار آفرینش بى‏نگاهت
شد رزق ما محدود، رفته بركت دل

حاصل ندارد بى تو عمر نوح كردن
نسیان تو اى بهترین، شد آفت دل

ما را براى انتظارت آفریدند
ممزوج شد با انتظارت فطرت دل

جانا به راه عشق تو، ایمان ببازیم
یادى ز ما كن تا بیادت جان ببازیم

اى آیه ‏ها صبح و مساء در انتظارت
قرآن، مناجات و دعا در انتظارت

خلق خدا چشم انتظارانِ ظهورت
تنها نه خلقى كه خدا در انتظارت

دست خدا، دیگر به در از آستین شو
اى ذوالفقار مرتضى در انتظارت

اى ذرّه‏ هاى آفرینش بى قرارت
مروه، صفا، زمزم، منا در انتظارت

كو پرچم هل من معین آل زهرا؟
اى سرزمین كربلا در انتظارت

اى یوسف كنعانى زهرا كجایى؟
موعود كعبه، منجى دل ها كجایى؟

اى شارع احكام دین برگرد برگرد
اى رشته حبل المتین برگرد برگرد

گویند مى‏آیى ولى مُردیم، بازآ
در شام هجران تو افسردیم، بازآ

بى تو صفا از زندگى‏ها رخت بسته
از دل طراوت رفت، پژمردیم، بازآ

عشق على و شیع‏گى جرم است، آرى
ارثِ غریبى از على بردیم بازآ

طعنه ‏كِش ایّام هجران تو گشتیم
ما خونِ دل در خونِ دل خوردیم، بازآ

بشنو تمناى دل بیچارگان را
گرچه تو را صد بار آزردیم، بازآ

ما مُجرمیم امّا تو خوب و با گذشتى
دیدى بدى از ما فزون، امّا گذشتى

نور خدایى تو، به بدخواه تو لعنت
بدرالدّجایى تو، به بدخواه تو لعنت

سر تا قدم تصویر قرآن خدایى
شمس الضّحایى تو، به بدخواه تو لعنت

هر جا كه هستى، جانِ ما، جانت سلامت
اصلِ بقایى تو، به بدخواه تو لعنت

بین قنوتت یك دعا بهر گدا كن
روح دعایى تو، به بدخواه تو لعنت

بر سرزمین قلب عشّاق حسینى
فرمانروایى تو، به بدخواه تو لعنت

اصلِ ولایت در وجودت منجلى شد
لعنت به هر كس مُنكرِ آل على شد

بگذار تا چشم انتظار تو بمانم
بگذار من هم بى قرار تو بمانم

جان را به كف بنهاده و سوى تو آیم
اذنم بده تا جان ‏نثارِ تو بمانم

جانم سپر گردد تو را در هر بلایى
گردم فدایى، پاى كار تو بمانم

ننگت نباشم، گُل شوم بر سینه تو
تا زنده ‏ام در انتظار تو بمانم

از حق بخواهم تا مرا پاكم نمایى
در كربلا با دستِ خود خاكم نمایى

دریاب گمراهانِ در عصیان فنا را
اى رهنماى متّقین برگرد برگرد

گلشن، كویر غفلت از یاد تو گردد
اى لالۀ صحرا نشین برگرد برگرد

آید به گوش از كربلا شب هاى جمعه
آواى بانوى حزین برگرد برگرد

ذكر شهید كربلا این بود وقتى
افتاد از زین بر زمین، برگرد برگرد

برگرد تا خون شهیدان زنده گردد
برگرد تا شیعه به دوران زنده گردد

شاعر : سید محمد میر هاشمی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آفتاب، از همه پنجره ها لبریز شد و
نسیم، بوسه بر پیراهن غنچه های معطر زد.

پیله ها پروانه شدند و پروانه ها پرواز.
همه لب های خسته از گفتن، با لبخند آشتی کردند.

تو که آمدی، چشم همه آینه ها روشن شد
و دست های تنها مانده، دلگرم شدند.

فانوس های زمزمه روشن شدند تا مرثیه ها را ترانه کنند
و به ماهی ها یاد بدهند که دریا را می شود با کلمات آواز کرد.

تو که آمدی، دنیا گلستان شد و باغ ها با
بهارها پیمان بستند تا همیشه بهاری بمانند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

وعده ی خدا حتمی است.
امام مهدی علیه السلام نوید بخش نجات و رهایی است و
آمدنش، تحقّق آرزوی دیرینه ی انسان در پهنه ی زمان و گستره ی زمین است.

آمدنش، «فجر اسلام» را دوباره از افق تاریخ، تابنده خواهد
ساخت، آن گونه که انقلاب اسلامی و امام راحل رحمه الله
با معجزه ی «خون» و سلاح «شهادت»

انفجاری در عصر ظلمت و سکون و سکوت پدید آورد
و لرزه بر بنیان طاغوت ها و ابرقدرت ها انداخت.

حکومت جهانی آن پیشوای پنهان، درخشش دوباره ی ایمان
و تجلّی قدرت الهی در پهنه ی گیتی خواهد بود که در
«آخر الزمان»، به دست «صاحب زمان» انجام خواهد یافت.

سالاری از دودمان رسول، امامی از تبار عصمت و
ولایت، و پیشوایی از نسل زهرا علیه السلام ظهور خواهد کرد
که آن «پرچم هدایت» را که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم برافراشت

و به دست علی و آل علی سپرد، در مقطعی دیگر از تاریخ، دوباره
برخواهد افراشت؛ تا جهان را در سایه ی آن رایتِ بلندخدایی،
بار دیگر به ساحل امن و به وادی ایمن برساند.

«نیمه ی شعبان»، نوید بخش برآمدن این آرزوهای دیرین است.
و... آن روز، روزی دیدنی و شیرین است.

روزی که جز «حق»، هیچ چیز حاکمیت نداشته باشد،
روزی که جز «عدالت»، هیچ سکه ای رواج نداشته باشد،

و قانونی جز «قرآن» اجرا نگردد،
و حاکمی جز مهدی علیه السلام فرمان نراند.

تحقّق این امید و آرزو، تلاشی عظیم و مجاهدتی سترگ می طلبد
تا همه ی زمینه ها فراهم آید و موانع برچیده شود.

اراده ی الهی نیز پشتوانه ی این تحوّل تاریخی و فرا رسیدن
آن «عصر درخشان» است؛ ولی آمادگی همه
جانبه ی امّت انقلابی نیز شرط آن است.

مگر می توان هم آغوش «فجر» شد؛ بی درافتادن
با پنجه های ظلمت و پرده های شب؟

امروز، رسالت عظیم «تمهید» و زمینه سازی، بر دوش
امّتی سنگینی می کند که با شهیدان، برای تداوم راه، پیمان خون بسته است.

باید از ثمره ی خون شهیدان، پاسداری کرد،
باید «باغ شهادت» را آبیاری نِمود،

باید علف هرزه های فساد را از مزرعه ی حیات،
با داس «نهی از منکر» برچید و دور افکند.

این، همان فلسفه ی «انتظار» و مبنای امید بستن به «فرج آل محمّد» است.
آری... آن روز، دیدنی است!

ما در انتظار طلوع خورشید نیمه شعبان از «افق کعبه»ایم.
و برای برآمدن این انتظار، دستی به دعا بر می آوریم
و نیاز به درگاه بی نیاز می بریم، تا این دستها و دیده ها
را سرشار از لطف عیان و نهان خویش سازد.

این، آرزو امید ماست،
امید به تابش فروغ حیاتبخش امام عصر، بر همه اعصار و امصار!...

خدایا... امیدمان را برآور
و آن ذخیره ی «پرده نشین غیبت» را برسان!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

پابه ‏پای ثانیه ‏ها، به تو می‏اندیشم؛
به تو که تقویم‏ها آمدنت را به انتظار نشسته ‏اند
و عقربه ‏ها، جمعه ‏های ساکت متروک را به امید آمدنت طی می‏کنند.

به تو می‏اندیشم، ای کسی که نمازت را فرادا می‏خوانی!
به تو می‏اندیشم، ای «امام جمعه جهان».
آیا این همه انتظار برای آمدنت کافی نیست؟

تمام دست‏ها هم برای شمردن این روزها خاکستری کم است.
من اما به دست‏های سبز تو ایمان دارم و می‏دانم
که روزی، تمام قفل‏ها شکسته می‏شود و همه گره‏ها باز.

می‏دانم که دیگر ندبه، صبح‏های جمعه ندبه نمی‏کند.
می‏دانم که روزی از راه می‏رسی و زمین، جان تازه‏ای می‏گیرد.

من هر روز، صدای زمزمه باد را می‏شنوم که می‏گوید:
«ألیس الصبح بقریب».