آیا غیبت کردن، روزه را باطل می کند؟

[محامین * یالثارات الحسین *]

همان طور که کارهای نیک و اعمال صالحِ انسان، دارای درجات متفاوتی از ارزش و ثواب هستند، گناهانِ انسان نیز از نظر فساد و عقوبت در یک سطح نیستند.

غیبت، با بزرگ‌ترین سرمایه ی مردم، یعنی با آبروی آنان سرو کار دارد. از این‌رو، اسلام آن را زشت شمرده و با تعبیرات بسیار شدید از آن یاد کرده تا همگان را متوجه مضرات و آثار سوء آن کرده و از ارتکاب چنین گناهی باز دارد. (1)

روزه‌داری؛ دارای مراتبی است، و مرتبه ظاهری آن، همان است ‌که در منابع فقهی به آن اشاره شده است.

اما مرتبه‌ی بالاتر و باطنی روزه، آن است که شخص روزه‌دار، تمام اعضای بدن او روزه باشد؛ یعنی بتواند چشم، گوش، زبان و سایر اعضایش را از حرام دور نگه دارد. (2) قطعا چنین روزه‌ای است که مورد قبول خداوند متعال قرار می‌گیرد و آن آثار واقعی و کامل خود را به همراه خواهد داشت.

در نتیجه، روزه با ترک سایر واجبات یا همراه با انجام محرمات و گناهانی همچون «غیبت»، نتیجه مطلوب خود را از دست می دهد.

اما از آن‌جا که هر کدام از این اعمال، دارای حکمی مستقل هستند که به تنهایی نیز آثار و نتایجی دارند، غیبت کردن، موجب باطل شدن روزه نخواهد شد، بلکه از ارزش و اثر واقعی آن کم می کند. (3)




منابع:

1- برگرفته از نمایه «غیبت و اهمیت توبه از آن»، سؤال 4166

2- مؤسسة آل البیت علیهم السلام،‏ قم، چاپ دوم، 1385ق‏

3- ر.ک: نمایه «مبطلات روزه»، سؤال 5859

[معمار]

در حدیثی می خوانیم:

آنگاه که روزه هستی، پس باید گوش و چشم و موی تو در حال امساک باشند (از گناهان و هر نوع معاصی که از آنها خواسته است پرهیز نمایند)

(وافی ج 7، ص 33)

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

پيامبر صلى الله عليه و آله:

مَنِ اغتابَ مُسلِما أَو مُسلِمَةً لَم يَقبَلِ اللّه صَلاتَهُ وَلاصيامَهُ أَربَعينَ يَوما وَلَيلَةً إِلاّ أَن يَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ؛

هر كس از مرد يا زن مسلمانى غيبت كند، خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه او را نپذيرد مگر اين كه غيبت شونده او را ببخشد.

(بحارالأنوار، ج75، ص 258، ح53)

[معمار]

پيامبر صلى الله عليه و آله:

مَنِ اغتابَ مُسلِما أَو مُسلِمَةً لَم يَقبَلِ اللّه صَلاتَهُ وَلاصيامَهُ أَربَعينَ يَوما وَلَيلَةً إِلاّ أَن يَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ؛

هر كس از مرد يا زن مسلمانى غيبت كند، خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه او را نپذيرد مگر اين كه غيبت شونده او را ببخشد.

(بحارالأنوار، ج75، ص 258، ح53)

البته این حدیث نیار به توضیح دارد

اولا این که حدیث می فرماید"خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه او را نپذيرد "این بدین معنا نیست که دیگر غیبت کننده بگوید پس من تا 40 روز نماز نمی خوانم,بلکه یعنی نمازش,نمازی واقعی نیست

این در صورتی است که شخص توبه نکند و الا اگر توبه کند نمازش هم قبول و واقعی می شود(به شرط رعایت دیگر اعمال نماز)

در صورتی غیبت کننده می تواند به شخصی که غیبتش کرده اطلاع دهد که,کینه و جر و دعوا پیش نیاید و الا اگر مثلا رضا غیبت کسی را کرد و می داند که اگر به او اطلاع دهد که من غیبت تو را کردم,نزاع و کینه پیش می آید لازم نیست به او اطلاع دهد همین اندازه که استغفار کند کافی است