حديث دوست نگويم مگر به حضرت دوست(ويژه نامه شبهاي قدر)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قرآن در قلب شب قدر

اما از بزرگترین دلائل شرافت شب قدر، فرود آمدن حقیقت قرآن در آن شب به یکباره است.
«انا انزلناه فی لیلة القدر.»
قرآن بنابر اخبار از لوح محفوظ به آسمان اول و از آنجا دفعتا به قلب پیامبر نازل شد البته این امر منافاتی با نزول تدریجی و تفصیلی قرآن در طول 23 سال و به صورت کلمات عربی بر آن حضرت ندارد.
به هر حال قرآن در شب قدر از مقام بسیار بالایی که خدا از آن خبر دارد بخاطر هدایت بندگان در شب قدر نزول یافته و در زمین که جایگاه خونریزی و عهد شکنی است جای گرفته است که خود نشانه بزرگی از لطف و رحمت الهی بر همه زمینیان است .
پناه بردن به خود قرآن که دارای مقام و منزلت بالایی نزد پروردگار است در این شب، برای دفع عذاب الهی و تقدیر بد و جذب رحمت، بسیار سودمند است.
علاوه بر آن اگرچه هر عبادتی در شب قدر مستحب و نیکو است اما تنگی وقت، انتخاب را ضروری می‌سازد به همین جهت عبادات، دعاها و ذکرهایی که بیش از همه یاد خدا را در فضای معنوی ما جاری سازند اولی‌ترند.
جوشن کبیر دعایی است که ضمن داشتن هزار اسم از اسامی و صفات الهی، مکررا نجات از عذاب آتش را که بدترین سرنوشت برای هر انسانی می‌تواند باشد را از خدا می‌طلبد و به موازات تاثیر بر قلب و جان آدمی، بر مقدرات و پرونده اعمال او نیز تاثیر می‌گذارد.

انسی نوش آبادی، گروه دین و اندیشه تبیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

"قدر" شناسی در "شب قدر"

در شب قدر، که از چشمه نورآیه هایی روشن جلوه هایی جانسوزتا سحرگاه فرو می بارد،

وای بر ما، اگر از ریزش فیض بهره هایی نبریم.

حیف اگر در "شب قدر"،"قدر" خود نشناسیم.


*** رمضان، دعوتی است به باز یافتن "خود گمشده"، و "فطر"، موسم چیدن میوه "فلاح" از چشمه "فطرت" است، و سپاس نعمتی است که در رمضان و شبهای قدر آفرین آن نازل می شود.

"شب های قدر"، اوج این پر گشودن در فضای نیایش و عبودیت است و شکوفایی "رحمت الهی" بر بندگان.

رمضان، موسم پر برگ و بار بازگشت به سرشت پاک است.

روزه، آزمون سراسری "اخلاص" بندگان است، تا از اسارت " شکم"و "شهوت" رها شوند و از "بند مادیات" و "کمند تعلقات" آزاد گردند.

و … "شب قدر"، ساعت پذیرایی از مهمانان "بزم حضور" در "مائده قرب" است.
کیست که بر سفره مولی بنشیند و گرسنه برخیزد؟

شب زنده داریهای عابدان،اشکهای شب بیداران و نجوای خالصانه دعاخوانان،
استغفارهای پارسایان و متهجدان، "یارب یارب" سحرخیزان، همه و همه، جلوه هایی از برکات این ماه و شبهای قدر است.

شبی که سپیده بیداری، سراسر سلام و نور است، "سلام هی حتی مطلع الفجر"

کاش چراغ "ذکر" بسته و شمع "یاد"، در شبستان همه دلها روشن شود و ظلمت گناه و غفلت، از زاویه همه قلوب، زدوده گردد. خسران زده کیست؟
آنکه ماه رمضان و سحرهایش و شب قدرش بر او بگذرد و غفران الهی شامل حالش نشود و "تحول" نیابد.

مگر ما در طول سال، چقدر فرصت "تجدید دیدار" با "فطرت" داریم؟
مگر در طول سال، چند "شب قدر" داریم؟ ماهی جان، در دریای "یاد خدا" است که حیات می یابد.

وگرنه، دلهای جدا از خدا، مشتی گوشت است و سخت تر از سنگ!
"بیا، بیا، که بشوییم خانه دل را، چرا گناه، چرا غفلت و فراموشی؟ بیا که چهره دل را، به آب "توبه" بشوییم و پاکتر گردیم.بیا به فطرت بی عیب خویش، برگردیم.

در شب قدر، رو به آینه محاسبه می نشینیم و چهره جان را بی غبار می بینیم و با باران اشک، دل را در سحر رحمت و مغفرت، شستشو می دهیم.
شب قدر، شب گشودن سفره دل و ریختن اشک نیاز و فصل گریستن چون ابر بهار در دل آستان آفریدگار غفار است. شب قدر، شب احیای خویش، با دم مسیحایی دعاست.

شبی است که باید قدر خویش را بشناسی، تقدیر خویش را رقم بزنی
و… "خویشتن جدید" را با قلم توبه و جوهر اشک، ترسیم کنی.

جواد محدثی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمین تا آسمان بر شد ، فلک را خاک بر سر شد

که شاه شیعه رفت و سوی محراب مطهر شد

ثریا بر ثری لغزید ، دل بانو زغم لرزید

کمر بر قامتش بست و قیامت گشت و ناگه شور محشر شد

ملائک پر زنان ، بر سر زنان از عرش می آیند

ببین بال ملائک را کز آن شق القمر تر شد

غروبی کرد ماه آن سان که دیگر بر نمی تابد

بیا زهرا ، تلافی کن علی آخر به بستر شد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دارم از دست می‏روم. کسی هست به فریاد دل من برسد؟
تا خدا راه درازی دارم. جاده‏ای می‏خواهم
که قدم‏های گریزانم را
به در خانه آن «دوست» برد؛
یک «میان‏بُر» به حریم بالا
نکند مرگ مجالم ندهد.
نکند زنده نباشم،
نرسم!
نکند عمر کفافم ندهد!
شانه‏ام خرد شده از بار گناه.
فرصتی می‏خواهم تا زمین بگذارم.
همه پل‏های پشت سر من ویران است.
راه برگشتی نیست.
من ماندم و یک‏سال غم دربه‏دری؛
غم خانه به دوشی،
شانه‏ای می‏خواهم تا یک دل سیر بگریم از درد.
من شنیدم که خدا
نردبانی دارد.
به بلندای سعادت،
شبی از این شب‏ها،
یک شب می‏نهد روی زمین.
من شنیدم که شبی از شب‏ها
می‏شود یک شبه پیمود ره صد ساله.
من پی روزی خود آمده‏ام.
من شنیدم که ملائک تا صبح
می‏برند آن بالا
عطر اندوه بنی‏آدم را
من به دنبال خودم می‏گردم.
شب قدر است آیا؟
شب تسبیح و مناجات و سلام.
شب اشک و توبه
شب ویرانی من،
شب مهمانی «او»
شب بیزاری من از دنیا.
شب دلجویی او از مهمان
شب قدر است آیا؟
من همان بنده از «دوست» فراری هستم
من همان چهره غمگین پریشان‏حالم،
من همان آدم خاطی و گنه‏آلوده‏ام
شب قدر است آیا؟
چه کسی می‏گوید:
«شب دراز است و قلندر بیدار»؟
شب، کوتاه است
این دقایق همگی نایابند.
لحظه‏ها می‏گذرند.
چشم بر هم بزنی،
سحر از راه رسید و تو هنوز در خوابی.ها،
مبادا که بگویند به تو سحر از راه رسید است و قلندر در خواب!
جامه را از تن خود خواهم کند
جوشنی می‏پوشم،
بند بندش از نور
جوشنی می‏پوشم.
همه از جنس عطوفت،
احسان
شب قدر است امشب!
تا سحر بیدارم
تا سحر دانه به دانه،
غم خود می‏بارم
تا سحر،
سر به زانوی «تو» می‏گریم زار،
تا سحر، توبه به درگاه خدا
شب قدر است امشب
حیف اگر در شب قدر،
قدر خود نشناسیم!