اشعار و سخنانی از آیت الله العظمی بهجت

[ملکوت* گامی تارهایی *]

برگرفته از سخنان گهر بار آیت الله العظمی بهجت و دیوان اشعار معظم له


اگر دل انسان به ذکر الله مطمئن شد به خطاب یا ایتهاالنفس المطمئنه مخاطب می گردد


گر فراموشم بداری خویش را

یاد چیزی کی کند دردم دواء؟

از مناجاتم اگر کردی برون

کی سعیدم می نمایی از درون؟

[ملکوت* گامی تارهایی *]

هر بلایی که به ما می رسد در اثر دوری از اهل بیت علیهم السلام و روایات ماثور از ایشان است .



آن که در عصیان زید ،او مرده است
آن که در طاعت زید ،پاینده است

آن یکی در نار، لیکن بی خبر

این یکی در نور ،نورش مستقر

[ملکوت* گامی تارهایی *]

بنده خیال می کنم فضیلت بکاء بر سید الشهدا (ع) بالاتر از نماز شب است .



گر تو را باب لقائش باز شد

*یبصرو یسمع به *آغاز شد

در نمازت خویش را بیرون نما
اجنبی را ره مده در این سرا

[ملکوت* گامی تارهایی *]

قرب ،مراتبی دارد و بالاترین آنهالقاء است .و هر مرتبه از مراتب قرب را مقربی است که بالاترین آنها نماز است.



تا بفهمی معنی لا حول را

کالعدم بینی تو صاحب قول را


از تجلی غیر لفظ آشکار

آشکا را گر بدیدی تا جدار

[ملکوت* گامی تارهایی *]

در تعبدیات، کوه کندن از ما نخواسته اند : سخت ترینش نماز شب خواندن است که در حقیقت،تغییر وقت خواب است ، نه اصل بی خوابی.


قصد با عزم و اراده اعتقاد
قابل عفو است فعلش کم زیاد

دوستی با نوریان،جذبی به نور
دوستی با ناریان،ویل وثبور

[ملکوت* گامی تارهایی *]

ای کاش لیس بودن و هیچ بودن عالم امکان را درک می کردیم وبرای هیچ ، این همه با هم نزاع نمی کردیم.



مرده شد زنده و مرده زنده است
گر به میزان تعبد،بنده است

حکم ربیون به عین بندگی است

باطن این بندگی،آزادگی است

[ملکوت* گامی تارهایی *]

در طرف سقوط،انسان از ابلیس بدتر ،و در طرف صعود ، از ملک بالاتر است.


چند گفتی ای خدا!ای رهنما

با تو گفت:ای آشنا ! ای با وفا !


بی وفایی ،در فراموشی حق

با وفایی ، یاد او بی طعن و دق

[ملکوت* گامی تارهایی *]

ما عظمتی نداریم ، همین اندازه عظمت داریم که می ایستیم،بعد همین را در رکوع نصف میکنیم و بعد به سجده و خاک بر می گردیم.


هر که دید از آل پیغمبر (ص) اثر
جای پای جمله شان ،بگذاشت سر


شربتی کز دستشان نوشیده شد

تا ابد شیرینی اش در کام بد

[ملکوت* گامی تارهایی *]

چقدر بگوییم که حضرت صاحب الزمان (عج) در دل هر شیعه یک مسجد دارد!



ذات قرآن ذات عترت، واحد است

هر کدامین ، دیگری را واجد است

[ملکوت* گامی تارهایی *]

انسان با خود کاری میکند که هیچ دشمنی با او نمی کند و آن اینکه سرچشمه صلاح را تا روز قیامت خشک میکند!


هر که از قر آن و عترت دور شد

از حظوظ آدمی مهجور شد.