۩ミ✿ミ۩ خبر دادن على (ع) از شهادت خود ۩ミ✿ミ۩

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

۩ミ✿ミ۩ خبر دادن على (ع) از شهادت خود ۩ミ✿ミ۩







اگر مى دانستم كه تو قاتل منى تو را نمى كشتم





على (ع) پس از پيروزى بر خوارج به كوفه آمد و به مسجد رفت
پس از خواندن دو ركعت نماز بر فراز منبر رفت
به جانب فرزندش امام حسن (ع) نظرى افكند و فرمود:

يا ابا محمد كم مضى من شهرنا هذا فقال ثلث عشرة يا اميرالمؤ منين
اى ابامحمد چه قدر از اين ماه گذشته است ؟
جواب داد: 13 روز يا اميرالمؤ منين (ع).

على (ع) رو به جانب امام حسين (ع) كرد و فرمود:
يا ابا عبدالله كم بقى من شهرنا هذا؟
فقال الحسين : سبع عشرة يا اميرالمؤ منين :
اى ابا عبدالله چقدر از اين ماه مانده است ؟
امام حسين گفت : 17 روز باقى مانده است يا اميرالمؤ منين .

سپس حضرت فضرب بيده على لحيته و هى يومئذ بيضاء فقال
و الله ليخضبها بدمها اذا انبعث اشقيها

سپس دست خود را به ريش خود كه در آن روز سفيد شده
بود زد و فرمود: اين ريش با خون سرم رنگين
خواهد شد هنگامى كه آن شقى بيايد.

و اين شعر را قرائت مى فرمود:

اريد حياته و يريد قتلى
عذيرك من خليلك من مراد

در اين مجلس ابن ملجم حاضر بود و اين كلمات را مى شنيد
و تا اميرالمؤ منين على (ع) از منبر فرود آمد ابن ملجم برخاست
و با عجله خود را نزد على (ع ) رسانيد و عرض كرد:

يا اميرالمؤ منين (ع) من حاضرم و دست چپ و راست من با من است
دستور بده تا دست هاى مرا از تن من جدا كنند و اگر مى خواهى
دستور فرماييد سر از بدن من جدا كنند.

فقال على و كيف اقتلك و لا ذنب لك و لو اعلم انّك قاتلى لم اقتلك و لكن هل
كانت لك حاضنة يهوديّة فقالت لك يوما من الايام يا شقيق عاقر ناقة ثمود.

على (ع) فرمود: چگونه ترا بكشم در حالى كه جرمى ندارى و
اگر چنان چه هم مى دانستم كه قاتل من هستى تو را نمى كشتم

لكن بگو ببينم آيا از يهودان ، زنى حاضنه نزد تو بود و روزى از روزها
تو را (اى برادر كشنده شتر) خطاب نمود؟
در اين جا ابن ملجم عرض كرد: آرى چنين بود.

على (ع) بعد از اين ، سخنى نگفت و بر مركب خويش
سوار شده به طرف منزل خود رفت

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

عامر بن واثله گفت :

زمانى كه خلافت ظاهرى به اميرالمؤ منين على (ع) رسيد، مردم
را براى بيعت با خود جمع كرد و از جمله كسانى كه قصد بيعت با
آن جناب را داشت عبدالرحمن ابن ملجم مرادى بود، چون به عنوان بيعت
با آن حضرت حضور پيدا كرد، حضرت دو مرتبه يا سه مرتبه او را
اجازه بيعت نداد پس از آن با كمال ناراحتى براى بيعت دست دراز كرد.


على (ع) در آن هنگام فرمود:
چه موضوعى مانع شده كه بدبخت ترين اين امت بيايد و اراده شوم
خود را عملى سازد. سوگند به كسى كه جان من در تصرف اوست
به زودى محاسنم را از خون سرم رنگين خواهند كرد.



ابن ملجم چون از بيعت آسوده شد، برگشت .
حضرت امير (ع) به اين شعر مترنم شده فرمود:


اشدد حيازيمك للموت
فان الموت لاقيكا و لا تجزع من الموت

اذا حل بواديكا كما اضحك الدهر
كذلك الدهر يبكيكا

خود را براى استقبال از مرگ آماده كن و بدان
كه به زودى او تو را درمى يابد از مرگ نترس و از ورود
او اندوهناك مباش زيرا همان طور كه روزگار تو
را مى خنداند به همان گونه مى گرياند







الارشاد، ص 15.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بيچارگى ابن ملجم






معلى بن زياد گفته پسر ملجم حضور اميرالمؤ منين رسيده عرض كرد:
به مركب سوارى محتاجم . حضرت به او نگاهى كرده فرمود:
تو عبدالرحمن بن ملجم مرادى هستى ؟



گفت : آرى . باز هم همين پرسش را كرد و همان پاسخ
را شنيد، آن گاه به غزوان فرمود: اسب اشقرى را به او بده .

چون ابن ملجم سوار بر آن اسب شد و دهانه اش را به دست گرفت
و رفت ، حضرت اين شعر را خواند...

يعنى من مى خواهم كه به او عطا و بخشش كنم و او عزم كشتن
مرا دارد، با اين تفاوت در مرام و مسلك هيچ كس او
را معذور و بى گناه نخواهد شناخت .

او گفت : زمانى كه ابن ملجم با شمشير بر فرق على (ع) زد،
او را دستگير نموده حضور حضرت امير (ع)
آوردند حضرت به او توجه كرده فرمود:

سوگند به خدا آن همه احسان هايى را كه نسبت به تو انجام مى دادم با
توجه به اين بود كه مى دانستم كشنده منى و با تو اين گونه معامله مى كردم
تا موقعيت خود و بيچارگى تو را در پيشگاه خدا ثابت نمايم

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قاتل من ، شخصى بى نسب و نام






در جنگ جمل ، على (ع) بدون اسلحه به ميدان رفت و زبير را
طلبيد و با او اتمام حجت نمود و سپس به صف سپاه اسلام بازگشت .



يارانش به آن حضرت عرض كردند:
((زبير، يكه سوار قريش است و قهرمان جنگ مى باشد، و تو دلاورى او
را به خوبى مى دانى ، پس چرا بدون شمشير و زره و سپر و نيزه ، به
سوى ميدان رفتى ؟! در حالى كه زبير، خود را غرق در اسلحه نموده بود)).

امام على (ع) در پاسخ فرمود:
((او قاتل من نيست ، بلكه قاتل من ، مردى بى نام و نشان ، و بى ارزش
و نكوهيده نسب است ، بى آن كه به ميدان دليران آيد، از روى غافل گيرى ،
خواهد كشت (يعنى او تروريست است ))).

واى بر او كه بدترين مردم اين جهان است ، دوست دارد مادرش
در سوگواريش بنشيند، او همانند ((احمر)) پى كننده ناقه حضرت
ثمود است ، كه اين دو در يك خط هستند


منظور حضرت ، ابن ملجم ملعون بود، و آن حضرت
در اين گفتار خبر از شهادت خود داد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قاتل على (ع) از يهود






مردى از قبيله مزينه گفت : من در خدمت حضرت اميرالمؤ منين (ع)
نشسته بودم ، گروهى از قبيله مراد به خدمت آن حضرت آمدند و
ابن ملجم در ميان ايشان بود، پس آن گروه گفتند:

يا اميرالمؤ منين ! ابن ملجم را ما با خود نياورده ايم ، بدون
اختيار ما، او با ما آمد و ما مى ترسيم كه به شما
آسيبى بزند، و بر تو مى ترسيم از او.


حضرت به آن ملعون گفت : بنشين و نگاه طولانى به روى او كر
د و او را سوگند داد كه آنچه از تو مى پرسم راست بگو.

پس فرمود: آيا تو نبودى در ميان جمعى از كودكان ، در كودكى
با ايشان بازى مى كردى و هر گاه تو را از دور مى ديدند مى گفتند:

آمد فرزند چراننده سگ ها؟ آن ملعون گفت : بلى . حضرت فرمود:
چون به سن جوانى رسيدى از جلوى راهبى گذشتى به تو نگاه تندى كرد
و گفت : اى شقى تر از پى كننده ناقه صالح .

گفت : بلى چنان بود.
باز حضرت فرمود: مادر تو، تو را خبر نداد
كه در حيض به تو حامله شده بود؟

چون آن ملعون آن را شنيد اضطرابى در سخنش به هم رسيد
و آخر گفت : مادرم مرا چنين خبر داد.

پس حضرت فرمود:
شنيدم از رسول خدا (ص) كه كشنده تو شبيه
است به يهود بلكه از يهود است

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

نظر كنيد به قاتل من

زمانى كه محمد بن ابى بكر گروهى از اشراف مصر را به خدمت
حضرت اميرالمؤ منين (ع) فرستاد، عبدالرحمن بن ملجم در ميان ايشان بود،

نامه اى كه اسامى ايشان در آنجا نوشته شده بود در دست او بود،
چون حضرت نامه را گرفت و نام ها را خواند، به نام آن ملعون رسيد
فرمود كه ، تويى عبدالرحمن ؟ گفت : بلى .

حضرت اميرالمؤ منين فرمود: لعنت خدا بر عبدالرحمن باد.

آن ملعون گفت : يا اميرالمؤ منين من تو را دوست مى دارم .

حضرت فرمود: دروغ مى گويى به خدا سوگند كه مرا دوست
نمى دارى ، پس او سه مرتبه قسم خورد بر دوستى آن حضرت
و حضرت سه مرتبه سوگند ياد كرد كه مرا دوست نمى دارى .

آن ملعون گفت : يا اميرالمؤ منين سه مرتبه سوگند
ياد كردم كه تو را دوست دارم باور نمى كنى .

حضرت فرمود: واى بر تو، حق تعالى ارواح را دو هزار سال
پيش از بدن ها خلق كرد، ايشان را در هوا ساكن گردانيد،

پس آنها كه در عالم ارواح با يكديگر الفت گرفته اند و يكديگر
را شناخته اند، در اين عالم با يكديگر موافقت و محبت دارند؛

و آنها كه در آن عالم با يكديگر الفت نداشته اند، در اين عالم
با يكديگر الفت ندارند؛ روح من روح تو را نمى شناسند و
در عالم ارواح با تو الفت نداشته است .



چون آن ملعون پشت كرد، حضرت فرمود: اگر كسى خواهد كه نظر كند
به قاتل من ، نظر كند به اين مرد.

بعضى از حاضران گفتند: يا اميرالمؤ منين چرا او را نمى كشى ؟
فرمود: بسيار عجيب است مى گوييد كه من كسى را بكشم كه
هنوز مرا نكشته است

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قاتل من هموست !









وقتى كه حضرت اميرالمؤ منين (ع) از مردم بيعت مى گرفت ، عبدالرحمن
بن ملجم مرادى آمد كه با آن حضرت بيعت كند، حضرت قبول بيعت او ننمود
تا آنكه سه مرتبه به خدمت آن حضرت آمد، در مرتبه سوم با حضرت بيعت كرد.

چون پشت كرد، حضرت بار ديگر او را طلبيد و به او سوگند داد كه
بيعت نشكند و عهدهاى محكم از او گرفت . چون روانه شد، باز او را طلبيد
بار ديگر بر او تاءكيد كرد، آن ملعون گفت : يا اميرالمؤ منين آنچه
با من كردى با ديگران نكردى ؟

حضرت شعرى خواند كه مضمونش اين است كه : من به او بخشش مى نمايم
و نيكى مى كنم ، و او اراده قتل من دارد، چه بد يارى است قبيله مراد، پس فرمود:
برو ابن ملجم به خدا سوگند مى دانم كه وفا به عهدهاى خود نخواهى كرد.



پس حضرت اسب نيكويى به او داد. چون او بر اسب سوار شد، باز
حضرت شعرى خواند كه مضمونش همان بود، چون او پشت كرد، فرمود:

به خدا سوگند اين ملعون كشنده من خواهد بود، گفتند:
يا اميرالمؤ منين ما را دستورى ده كه او را بكشيم ، حضرت دستورى نداد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

مرگ در كمين من است





در احاديث معتبره وارد شده است كه چون حضرت اميرالمؤ منين (ع)
از نافرمانى و نفاق و كفر اصحاب خود ناراحت شد و لشكر معاويه بر اطراف
و نواحى ملك آن حضرت غارت مى آوردند و اصحاب آن حضرت به او يارى
نمى نمودند، بر منبر رفته و فرمود:

به خدا سوگند دوست دارم كه حق تعالى مرا از ميان شما بردارد و در
رياض رضوان جا دهد، مرگ به همين زودى ها در كمين من است ، پس فرمود:

چه مانع شده است بدبخت ترين فرد اين امت را كه محاسن مرا از
خون سرم خضاب كند، اين خبرى است كه پيغمبر بزرگوار مرا
به آن خبر داده است ، پس فرمود:

خداوندا من از ايشان به تنگ آمده ام و ايشان از من به تنگ آمده اند، و
من از ايشان ملال يافته ام و ايشان از من ملال يافته اند، خداوندا مرا از
ايشان راحت و ايشان را مبتلا كن به كسى كه مرا ياد كنند

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شقى ترين اشقيا





در كتاب كشف الغمه و مناقب ابن شهر آشوب مذكور است كه حضرت
اميرالمؤ منين (ع) در كوفه دچار مريضى شد، جمعى به عيادتش رفتند و گفتند:

يا اميرالمؤ منين ما در اين عارضه بر تو مى ترسيم ، حضرت فرمود:
اما من مى ترسم زيرا كه شنيده ام از پيغمبر صادق و مصدق كه فرمود:
شقى ترين امت جفت پى كننده ناقه صالح ضربتى بر سر من خواهد زد
و محاسن مرا رنگين خواهد كرد.

به روايت ديگر گفتند:
يا اميرالمؤ منين چرا از ميان اين منافقان به در نمى روى كه خود را
به مدينه حضرت رسول الله (ص)
برسانى و در جوار آن حضرت مدفون شوى ؟

فرمود كه :
پيغمبر مرا خبر داده است كه در اين شهر شهيد خواهم شد،
و در پشت اين شهر مدفون خواهم گرديد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آيا امام علي(ع) از شهادت خود خبر داشته و اگر خبر داشته چرا به مسجد رفته و
چرا دستور دستگيري ابن ملجم را صادر نكرده و اصولا آيا ائمه از غيب خبر دارند؟

1- اگرچه حضرت در مقابله با اين ماجرا علم غيب داشتند؛ اما در اين امر مأمور به ظاهر بودند. چراکه حضرت الگوي جامعه اسلامي بودند و بايد مبناي علم عادي حجت را به عنوان الگو بر مردم تمام مي کردند و در به کار گيري علم عادي در تشخيص تکليف و عمل به آن به مردم سرمشق مي دادند.


2- تکليف حضرت در پيشگيري از اين اتفاق مرتبط است با اينکه اثر اين شهادت چيست و حضرت با توجه به اثر شهادتشان آيا مکلف به پيشگيري از اين واقعه بودند يا نه؟ همانطور که امام حسين هم از شهادت خودشان اطلاع داشتند؛ اما با توجه به اثر شهادتشان از اين واقعه پيشگيري نکردند و بلکه استقبال کردند و نيز همانطور که شهداي جنگ تحميلي ما هم با وجود اينکه مي دانستند روي مين رفتن و از اين قبيل کارها جانشان را مي گيرد، اما به خاطر اثر اين کار در پيروزي ما در جنگ به صورت مختار اين کار را انجام مي دادند. چراکه گاهي دادن جان براي حفظ اصل اسلام واجب مي شود.

3- در نوع تکليفي که علم غيب به گردن آدمي مي آورد و تکليفي که علم عادي به گردن آدمي مي آورد فرق است. چرا که علم عادي همخوان با طبيعت اين عالم است و در محاسبه خير و شر و محاسبه وظايف انسان بر اساس اختيارش تاثير مستقيم دارد. چرا که عقل عادي آن را اداره مي نمايد. اما علم غيب بر زمان و مکان و در نتيجه بر اختيار آدمي احاطه دارد. و آنچه آدمي را مکلف به انجام کاري مي کند علم اکتسابي است. براي تفاوت علم غيب و علم اکتسابي مي توان اين چنين مثال آورد که: وقتي دانش آموزي درس نخواند و درست به سؤالات معلم جواب ندهد، آن معلم با پرسش از آن دانش آموز به طور عادي مي فهمد که شاگردش درس را بلد نيست. اما گاهي اين معلم با شناختي که از استعداد و روحيات شاگردش دارد، مي تواند از پيش تشخيص دهد که شاگردش در آخر سال نمره مي آورد يا نه؟ در اين حال نمي توان از آن معلم توقع داشت که به خاطر علم حاصل از مهارتش و تسلطي که بر استعداد و روحيات آن شاگرد دارد، آن شاگرد را به خاطر مردوديتي که هنوز حاصل نشده تخطئه و تنبيه کند. البته تفاوت اين مثال با علم غيب اين است که آگاهي معلم تنها در حد حدس است؛ اماعلم غيب قطعي است. ماهيت علم غيب نيز چنين است و حال که حضرت بر اساس علم غيب از جنايت آينده ابن ملجم ملعون آگاه است، توقع پيشگيري از اين ماجرا نمي رود. چرا که حضرت علي (ع) در اينجا مأمور به ظاهر بود و بر اساس علم اکتسابي عمل ميکرد.

4- مسئله ديگر اين است که نظام اين عالم نظام امتحان و عملکرد اختياري نيک و بد و سپس نتيجه اي نهايي در سراي آخرت است. بازداري از اين امور به واسطه علم غيب مانع اختيار تکويني و از بين برنده زمينه هاي امتحان در نظام هستي است. افزون بر آنکه بالاخره امام علي(ع) و هر کس ديگر بايد از اين دنيا برود و اگر از طريقي نشد، بالاخره از راهي ديگر مي رود؛ ولي قاموس الهي در خلقت انسان اين است که خوب و بد انسانها در اين صحنه نمايان و برجسته گردد.