خاطراتی از شهید بابایی ⁂♥⁂ويژه سالروز شهادت عباس بابايي⁂♥⁂

[نرگس منتظر]

شهيد عباس بابايي و توجه به توليد ملي از زبان همرزمانش نويد شاهد: شهيد بابايي توجهي ويژه به داشته هاي نيروي هوايي و حفظ دستاوردهاي بومي صنعت نيروي هوايي داشت و نخستين فرماندهي بود كه در جهت سازندگي نيروي هوايي قدم برداشت و توانست در اين مسير ارتباط خوبي با دانشگاه صنعتي اصفهان برقرار كند.

به گزارش نويد شاهد «امير سرتيپ خليلي»از همرزمان و شاگردان شهيد بابايي مي گويد: عباس بابايي در حالي و در 30 سالگي ( سال 1360) فرماندهي پايگاه هشتم شكاري اصفهان را عهده دار شد كه اين پايگاه بزرگترين پايگاه هوايي خاورميانه محسوب مي شود. بابايي توجهي ويژه به داشته هاي نيروي هوايي و حفظ دستاوردهاي بومي صنعت نيروي هوايي داشت و نخستين فرماندهي بود كه در جهت سازندگي نيروي هوايي قدم برداشت و توانست در اين مسير ارتباط خوبي با دانشگاه صنعتي اصفهان برقرار كند. نگاه غرب از دهه 1990 به ظرفيت ويژه اي به نام نيروي انساني بود. اين نگاه رويكردي جديد است كه در جهان شكل گرفته اما در مديريت عباس بابايي و در 30 سال پيش، توجه به پتانسيل و ظرفيت هاي نيروي انساني به عنوان اصلي ترين بازوي كار قابل مشاهده بود. دشمنان در طول جنگ تحميلي با حمله به نفتكش هاي كشورمان قصد قطع صدور نفت جمهوري اسلامي را داشتند اما حتي صدور يك قطره نفت ايران قطع نشد و تمام اينها مرهون زحمات و تلاش ها و رشادت هاي افرادي همچون شهيد عباس بابايي بود. اميرسرتيپ محمدرضا عطايي نيز مي گويد: بابايي فرماندهي شجاع، مسئوليت پذير، مؤمن، منطقي، صادق و فروتن بود. اگر كسي بابايي را نمي شناخت تصور اينكه اين فرد، خلبان جنگنده اي مانند F-14 است برايش ممكن نبود. در هر طرح عملياتي اي كه در نيروي هوايي داده مي شد عباس بابايي به عنوان يك پيشقدم، اولين كسي بود كه اين طرح را اجرايي مي كرد. ابتكار ساخت بمب پرنده و استفاده از هواپيماي جنگنده F-14 به عنوان يك بمب افكن، طرح پيشنهادي عباس بابايي بود كه نتيجه بسيار مثبتي در روند جنگ داشت. دغدغه ها و مشكلات پرسنل يكي از مهمترين دغدغه هاي عباس بابايي بود و او حتي با حضور در مناطق محروم، سازندگي و خدمات رساني به اين مناطق را نيز در دستور كار خود قرار داده بود و از نزديك با مشكلات آشنا بود و براي رفع آن اقدام مي كرد. آينده نگري و توجه به سرمايه ها و توليد ملي از خصوصيات برجسته اين شهيد بود.

[نرگس منتظر]

اين كارگر، تيمسار شهيد بابايي بود...

نويد شاهد: پدر جان! تو مي داني او چه كاره بود؟ او تيمسار عباس بابايي فرمانده عمليات نيروي هوايي بود. گفتم: ولي او هميشه مي آمد براي ما كارگري مي كرد. دلم از اينكه او ناشناس مي آمد و ناشناس مي رفت، آتش گرفته بود...

به گزارش خبرنگار نويد شاهد در مراسم چهلم شهادت تيمسار بابايي در ميان ازدحام سوگواران، مرد ميانسالي با كلاه نمدي و شلواري گشاد كه معلوم بود از اهالي روستاي اطراف اصفهان است بر مزار عباس خاك بر سر مي ريخت و به شدت مي گريست. گريه اش دل هر بيننده اي را سخت به درد مي آورد.

آرام به او نزديك شدم و با بغضي كه در گلو داشتم پرسيدم: پدر جان اين شهيد با شما چه نسبتي دارد؟ مرد سرش را بلند كرد و گفت: او همه زندگي ما بود. ما هر چه داريم از او داريم. گريه امانش نداد تا صحبت خود را ادامه دهد.

از او خواستم تا از آشنايي اش با عباس بگويد. با همان حالي كه داشت، گفت: من اهل ده زيار هستم. اهالي روستاي ما قبل از اينكه شهيد بابايي به آنجا بيايد از هر نظر در تنگنا بودند. ما نمي دانستيم او چه كاره است؛ چون هميشه با لباس بسيجي مي آمد.
او براي ما حمام ساخت. مدرسه ساخت. حتي غسّالخانه براي ما ساخت و هميشه هر كس گرفتاري داشت برايش حل مي كرد. همه اهالي روستا او را دوست داشتند. هر وقت پيدايش مي شد، همه با شادي مي گفتند: اوس عباس اومد. او ياور بيچاره ها بود. تا اينكه مدتي گذشت و پيدايش نشد. گويا رفته بود تهران.

روزي آمد اصفهان. عكس هايش را هم روي ديوار ديدم. مثل ديوانه ها هر كس را مي ديدم مي گفتم او دوست من بود ولي كسي حرف مرا باور نمي كرد. بچه هاي نيروي هوايي را ديدم گفتم: او دوست من بود. گفتند: پدر جان تو مي داني او چه كاره بود؟ گفتم: او دوست من و دوست همه اهلي ده ما بود. او هميشه مي آمد به ما كمك مي كرد.
گفتند: او تيمسار بابايي فرمانده عمليات نيروي هوايي بود. گفتم: ولي او هميشه مي آمد براي ما كارگري مي كرد. دلم از اينكه او ناشناس مي آمد و ناشناس مي رفت، آتش گرفته بود...

راوي سرهنگ اصغر مطلق، برگرفته از كتاب پرواز تا بي نهايت، نشر آجا

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

کجایند مردان بی ادّعا؟!!





مرا کشت خاموشی لاله ها.
دریغ از فراموشی لاله ها.

کجا رفت تاثیر سوز و دعا.
کجایند مردان بی ادعا.

کجایند شور آفرینان عشق.
علمدار مردان میدان عشق.

شادی روح مطهّرش صلوات