ღ.•*♥*•.ღ عيدبرعاشقان*♥* بهار نامه *♥* مبارك باد ღ.•*♥*•.ღ

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاشتن سبزه

اسفند، ماه پایانی و زمستانی، هنگام کاشتن دانه و غلّه است

کاشتن«سبزه‌ی عید» به صورت نمادین،

از روزگاران کهن، در همه‌ی خانه‌ها

و در بین همه‌ی خانواده‌ها مرسوم است.

در ایران کهن، بیست و پنج روز پیش از نوروز،

در میدان شهر، دوازده ستون از خشت خام برپا می‌کردند؛

یک ستون گندم، یک ستون جو،

و به ترتیب برنج و باقلا، کاجیله
(گیاهی است از تیره‌ی مرکبات، که ساقه‌ی آن به ۵۰سانتی‌متر می‌رسد)،

ارزن، ذرت، لوبیا، نخود، گنجد، عدس و ماش می‌کاشتند.

در ششمین روز فروردین، با سرود و ترنم و شادی

این سبزه ها را می‌کندند و برای فرخندگی به هرسومی پراکندند.

امروز در همه‌ی خانه‌ها رسم است که ده روز یا دو هفته پیش از نوروز،

در ظرف‌های کوچک و بزرگ، کاسه، بشقاب، پشت کوزه و …

دانه‌هایی چون گندم، عدس، ماش و … می‌کارند.

در برخی از شهرهای آذربایجان، سومین چهارشنبه

به خیس کردن وکاشتن گندم و عدس

برای سبزه‌های نوروزی اختصاص دارد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سفره‌ی هفت‌سین

جمع شدن همه‌ی اعضای خانواده در موقع سال تحویل

در کنار سفره‌ی هفت‌سین از رسم‌ها و باورهای قدیمی است.

در سفره‌های هفت‌سین، هفت روییدنی خوراکی قرار دارد

که نام‌آنها با حرف«س» آغاز می‌شود،

مانند؛ سیب، سبزه، سنجد، سماق، سیر، سرکه، سمنو

و مانند اینها که نماد فراوانی فرآورده‌های کشاورزی است.

علاوه بر آن،قرآن، آینه، شمع، ظرفی شیر،

ظرفی آب که نارنجی در آن است.

تخم‌مرغ رنگ شده، ماهی قرمز،

نان و سبزی، گلاب، گل، سکه و قرآن

نیز زینت بخش سفره‌ی هفت‌سین است

که در بیشتر خانه‌ها تا روز سیزده پهن است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سفره‌ی هفت‌سین

جمع شدن همه‌ی اعضای خانواده در موقع سال تحویل

در کنار سفره‌ی هفت‌سین از رسم‌ها و باورهای قدیمی است.

در سفره‌های هفت‌سین، هفت روییدنی خوراکی قرار دارد

که نام‌آنها با حرف«س» آغاز می‌شود،

مانند؛ سیب، سبزه، سنجد، سماق، سیر، سرکه، سمنو

و مانند اینها که نماد فراوانی فرآورده‌های کشاورزی است.

علاوه بر آن،قرآن، آینه، شمع، ظرفی شیر،

ظرفی آب که نارنجی در آن است.

تخم‌مرغ رنگ شده، ماهی قرمز،

نان و سبزی، گلاب، گل، سکه و قرآن

نیز زینت بخش سفره‌ی هفت‌سین است

که در بیشتر خانه‌ها تا روز سیزده پهن است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهاريه

امروز روز شادي و امسال سال گل

نيكوست حال ما كه نكو باد حال گل

گل را مدد رسيد زگلزار روي دوست

تا چشم ما نبيند ديگر زوال گل

مست است چشم نرگس و خندان دهان باغ

از كرّ و فرّ و رونق لطف و كمال گل

سوسن زبان گشوده و گفته به گوش سرو

اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل

جامه دران رسيد گل از بهر داد ما

زان مي دريم جامه به بوي وصال گل

گل آنجهاني است نگنجه درين جهان

در عالم خيال چه گنجد خيال گل

گل كيست؟ قاصديست ز بستان عقل و جان

گل چيست؟ رقعه ايست ز جاه و جمال گل

گيريم دامن گل و همراه گل شويم

رقصان همي رويم به اصل و نهان گل

اصل و نهال گل، عرق لطف مصطفاست

زان صدر، بدر گردد آنجا هلال گل

زنده كنند و باز پر و بال نو دهند

هر چند بر كنيد شما پر و بال گل

مانند چار مرغ خليل از پي وفا

در دعوت بهار ببين امتثال گل

خاموش باش و لب مگشا خواجه غنچه وار

مي خند زير لب تو به زير ظلال گل

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهار، جلوه‏گاه پروردگار




با رسیدن بهار، طبیعت ردای سبز بر تن می‏کند.

چکاوک‏ها، هزار دستان و قمریان،

نغمه‏ها و سرودهای فرح‏بخش و تازه سرمی‏دهند

و انسان‏ها را به مهرورزی، گره‏گشایی و هم‏گرایی فرا می‏خوانند.

بهار، پیام‏آور عشق و رویش است و موسم سرور و آشتی

و به همین خاطر است که خواستنی است

و با آمدنش دل‏ها سرشار از سرور و جان‏ها معرفت می‏یابد.

بهار، پیام‏آور تعادل است و اینکه در سایه تعادل، زندگی زیبا می‏شود.

با دیدن بهار، رحمت و محبت خداوند را به یاد می‏آوریم.

در اینکه چشمه مهر ایزد همواره به سوی آدمیان و همه موجودات،

سرازیر است و ما اگر او و نشانه‏هایش را فراموش کنیم،

او هرگز ما را فراموش نمی‏کند

و با دگرگونی فصل‏ها نیز به جلوه‏گری قدرت بی‏پایانش می‏پردازد

تا شاید دلی به یاد او افتد و به شوق او بتپد

و بر اثر تماشای جلوه‏هایش، اشک شوق از چشمی جاری شود.

اساسا جهان هستی، آینه‏دار خداست

و جمال پروردگارش را به تماشا گذاشته است.


به تعبیر خواجه شيرازي لسان الغيب:

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست؟

به دست مردم چشم، از رخ تو گل چیدن

بهار نیز یکی از باشکوه‏ترین جلوه‏های خدا در جهان هستی است

که می‏توان با تماشای آن، نقبی به عالم معنا زد

و راهی به سوی خدا یافت و جمال پروردگار را به تماشا نشست.


همانگونه كه سعدی شیرازی سروده است :

بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار
خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق
نه کم از بلبل مستی تو بنال ای هشیار

آفرینش همه تنبیه خداوند دل است
دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار

خبرت هست که مرغان سحر می‏گویند
آخر ای خفته! سر از خواب جهالت بردار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نوروز در فرهنگ شيعه

بحث از نوروز در فرهنگ شیعه، از قرن پنجم به بعد مطرح شد و تا آنجا که به منابع برجاى مانده مربوط مى‏شود، نخستین بار در مختصر مصباح شیخ طوسى از آن یاد شد. پس از آن در منابع دیگر هم وارد گردید. در این مقاله سیر ورود آن در منابع شیعه و موضعگیرى فقهاى شیعه در باره آن را توضیح خواهیم داد.


نوروز یا روزِ نو در همه تقویم‌ها، دوره‏ها و در میان همه فرهنگ‌ها، با اسامى گوناگون مطرح بوده و هست. گردش زمین به دور خورشید و پدید آمدن روز و شب و فصول سال و نیز حرکت ماه بر گرد زمین، بشر را به محاسبه واداشته و به طور طبیعى، تقویم را پدید آورده است.


آغاز هر سال، شروع جدیدى است که خود به نوعى انسان را با احساسى تازه و تولّدى نو به حرکت در مى‏آورد. این آغاز همراه با شادى و سرور بوده و در هر فرهنگى آیین هاى ویژه‏اى براى نشان دادن خوشحالى و شادى تعبیه شده است.


در میان ایرانیان، این روزِ نو، روزى بود که شاه جدید ساسانى به تخت مى‏نشست. خواهیم دید که آخرین نوروز ایرانى که در آن آیین هاى ویژه‏اى را اجرا مى‏کردند (فهرستى از آنها را ابوریحان در آثارالباقیه، ترجمه اکبر داناسرشت، تهران، امیرکبیر، 1363 از منابع زردتشتى آورده است. بنگرید : صص 333 - 325)،


روزى در اواخر خردادماه بود که یزدگرد سوم بر تخت نشست و از آن پس، این نوروز، هر سال با توجه به عدم محاسبه کبیسه و اهمال آن، در هر چهار سال یک روز به عقب مى‏افتاد. پس از آمدن اسلام، سنت نوروز، پابرجا ماند و این بدان دلیل بود که مردم ایران، به سرعت اسلام را نپذیرفته و تا یکى دو سه قرن، بسیارى از آنان بر آیین کهن خود بودند. حتى اگر اسلام را پذیرفتند، نتوانستند به آسانى آن آداب را ترک کنند.


این نکته دانسته است که اسلام، دو عید را با عنوان عید فطر و اضحى با آیین هاى ویژه مطرح کرد، هر چند آنها آغاز سال نبود، اما به هر روى عید طبیعى مسلمانان به شمار مى‏آمد. در برابر، نه از سوى اهل سنّت و نه امامان شیعه، موضعگیرى روشن و شناخته شده مفصلى نسبت به نوروز مطرح نشد. آنچه در این باره گفته شده پس از این اشاره خواهیم کرد.


بحث از نوروز در فرهنگ شیعه، از قرن پنجم به بعد مطرح شد و تا آنجا که به منابع برجاى مانده مربوط مى‏شود، نخستین بار در مختصر مصباح شیخ طوسى از آن یاد شد. پس از آن در منابع دیگر هم وارد گردید.



در این مقاله سیر ورود آن در منابع شیعه و موضعگیرى فقهاى شیعه در باره آن را توضیح خواهیم داد. نکته جالب توجه آنکه در دوره صفوى، آثار فراوانى در زمینه عید نوروز نوشته شد. شیخ آقابزرگ تهرانی در زیر مدخل نوروزیه، از بیش از پانزده رساله که در دوره صفوى تألیف شده یاد کرده است. در این مقال برآنیم تا بر چند رساله نوروزیه که در این دوره تألیف شده، شرحى به دست ‏دهیم.

[نرگس منتظر]

بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد

نگار آمد نگار آمد نگار بردبار آمد

صبوح آمد صبوح آمد صبوح راح و روح آمد

خرامان ساقي مه رو به ايثار عقار آمد

صفا آمد، صفا آمد که سنگ و ريگ روشن شد

شفا آمد شفا آمد شفاي هر نزار آمد

حبيب آمد حبيب آمد به دلداري مشتاقان

طبيب آمد طبيب آمد طبيب هوشيار آمد

سماع آمد سماع آمد سماع بي صداع آمد

وصال آمد وصال آمد وصال پايدار آمد

ربيع آمد ربيع آمد ربيع بس بديع آمد

شقايق ها و ريحان ها و لاله خوش عذار آمد

کسي آمد کسي آمد که ناکس زوکسي گردد

مهي آمد مهي آمد که دفع هر غبار آمد

دلي آمد دلي آمد که دلها را بخنداند

مي اي آمد مي اي آمد که دفع هر خمار آمد

کفي آمد کفي آمد که دريا دُرّ ازو يابد

شهي آمد شهي آمد که جان هر ديار آمد

کجا آمد کجا آمد کزينجا خود نرفته است او

وليکن چشم گه آگاه و گه بي اعتبار آمد

ببندم چشم و گويم شد، گشايم گويم او آمد

و او در خواب و بيداري قرين و يار غار آمد

کنون ناطق خمش گردد کنون خامش به نطق آمد

رها کن حرف بشمرده که حرف بي شمار آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مبناى محاسبه روز نوروز
نوروز، نخستین روز فروردین ماه شمسى به حساب مى‏آید. محاسبه سال شمسى تا پیش از پیدایش تاریخ جلالى در سال 467 یا 471 به این ترتیب بود که سال را به دوازده ماه سى روزه تقسیم مى‏کردند که جمعا 360روز مى‏شد. پنج روز باقى مانده را در پایان آبان ماه یا اسفندماه بر آن مى‏افزودند که جمعا 365روز مى‏شد.

با این حال پنج ساعت و 48دقیقه و 45/51 ثانیه باقى مى‏ماند. این زمان در هر چهار سال، یک روز مى‏شد و از آنجا که در محاسبه نمى‏آمد، روز اول فروردین در فصول سال تغییر مى‏کرد. بنابر این ماه هاى شمسى نیز در آن زمان، مانند ماه هاى قمرى در فصول سال متغیر بود. معناى این سخن، آن است که نوروز در آغاز فروردین واقعى، یعنى نقطه آغاز اعتدال ربیعى قرار نداشت.

زمانى که یزدگرد سوم، آخرین شاه ساسانى در سال 632 میلادى به تخت نشست، روز نخست سال، یعنى اول فروردین در آن تاریخ، مطابق بود با شانزدهم حزیران (ژوئن)؛ مطابق با 27 خرداد. پس از آن با محاسبه بالا، روز نوروز یا اول فروردین، هر چهار سال، یک روز به عقب مى‏آمد.

در سال467 .ق، روز نوروز مطابق دوازدهم حوت یا اسفند بود. در این سال، ملکشاه سلجوقى، دستور داد تا منجمان، محاسبه دقیقى از سال شمسى انجام دهند و روز اول فروردین را معین کنند. بر اساس محاسبه خواجه عبدالرحمان خازنى، منجم مرو، عوض آن که بر اساس محاسبه قبلى، روز واقعى دوازدهم اسفند اول فروردین دانسته شود، اول فروردین را هیجده روز جلوتر برده و در ابتداى اعتدال ربیعى، یعنى فروردین واقعى قرار گرفت.

در محاسبه جدید، هر سال را در چهار نوبت، 365 روز محاسبه کرده (دوازده سى روز به ضمیمه پنج روز که در آخر ماه آبان یا اسفند افزوده مى‏شد) و سال پنجم را 366 روز محاسبه کردند. البته پس از هر هشت دوره چهارساله، سال پنجم را 366 قرار مى‏دادند. در این محاسبه آن پنج ساعت و اندى نیز در محاسبه مى‏آمد. بدین ترتیب، روز نوروز به عنوان نخستین روز فروردین ماه، از آن سال ثابت ماند.

بنابر این، نخستین سالى که روز اول فروردین آن دقیقا مطابق آغاز زمان اعتدال ربیعى بود، سال 467 یا 471 بوده است. (مجموع آنچه گذشت، از مقالات تقى زاده: گاه شمارى در ایران، ج 10، صص 6- 3، به کوشش ایرج افشار، تهران، 1357، مقاله همو تحت عنوان نوروز در مجله یادگار سال چهارم، ش 7 و مدخل نوروز در لغتنامه دهخدا گرفته شده است).

در باره اختلاف در اینکه نوروز سلطانى در سال 467 بوده است یا 471، بنگرید: مقالات، ج 10، ص 168 پاورقى. توضیحات محیط طباطبائى در باره سیر تقویم در ایران نیز قابل توجه است.

وى مشکل سال 467 یا 471 و مسأله افزودن پنج روزه اضافی به آخر آبان و اسفند را نیز حل کرده است. بنگرید : تاریخ تحولات تقویمى در ایران از نظر نجومى، میراث جاویدان، شماره _15 – 14، صص 108 – 101).

[درگاه محبوب]

به نام خدا

گذر زمان بار دیگر ما را در آستان زنده شدن طبیعت قرار داد. زمینی که در زمستان از خود شادابی باقی نمی گذارد، با آمدن بهار بر خود می لرزد و دانه های نهفته در خود را آماده سر بر آوردن از میان خاک می سازد بطوریکه اگر انسان برای اولین بار بود که این تبدیل و تغییر نسبتاً ناگهانی را می دید انگشت حیرت به دندان می گرفت.


تحویل سال، انسان را به یاد عید باستانی نوروز و مراسم خاص آن می اندازد.

چرا نوروز را نوروز گفتند؟

در علت نامگداری نوروز تقریبا با توجه به ترکیب کلمه نوروز که از دو کلمه « نو » و « روز » تشکیل شده است، اختلاف نظری وجود ندارد؛ اما اگراختلافی است در شخصیتی است که این روز را نام نهاد. آنچه مسلم است این است که نوروز آغاز تحولی مثبت در جامعۀ آن روز بوده است. یا خسم نابود شد یا عدالت کسترش یافت و یا ...


مرحوم علامه مجلسی در بحار از قول ابوریحان بیرونی می نویسد « بعضی از حشویه گفته اند که وقتی سلیمان بن داود انگشتر خود را گم کرده بود، ملک و پادشاهی از او رخت بربست. اما بعد از چهل روزآن به وی بازگشت. بعد از آن شوکتش به او بازگشت و پادشاهان نزد او آمدند و پرندگان به فرمان او در آمدند و فارسیان گفتند: نوروز آمد. یعنی روز جدید آمد. و به این خاطر نوروز نام گرفت. که سلیمان به باد فرمان داد و پرستوها را به حضور پذیرفت...»


اینکه جمشید همان سلیمان باشد یا اینکه سلیمان نوروز را ایجاد کرده باشد مورد مخالفت برخی از مورخان قرار گرفته است.


ولی دانشمندانی مانند ابن مقفع ثابت کرده اند که این نشریه اشتباه محض است چه را که بین جمشید و سلیمان سه هزار سال فاصله است.


دهخدا علت نامگذاری نوروز این گونه ارائه می دهد که :
« ایرانیان باستان جشنی داشتند بنام فروردگان [ فروردیان ] و آن ده روز طول می کشیده. فروردگان که در پایان سال گرفته می شد ظاهراً در واقع روزهای عزا و ماتم بوده نه جشن و شادی، چنانکه بیرونی راجع به همین روزهای آخرسال در نزد سغدیان گوید: در آخر ماه دوازدهم « خشوم » اهل سغد برای اموات قدیم خود گریه و نوحه سرائی کنند و چهره های خود را بخراشند و برای مردگان خوردنیها و آشامیدنیها گذارند.


ظاهراً به همین سبب جشن نوروز که پس از آن می آمده علاوه بر آنکه روز اول سال محسوب می شده روز شادی بزرگان بوده است. فردوسی که بدون شک مواد شاهنامۀ خود را مع الواسط از خداینامک و دیگر کتب و رسایل پهلوی اتخاذ کرده ، اندر پادشاهی جمشید گوید :

به فرکیانی یکی تخت سـاخـت
چه مایه بدو گوهر اندر نساخت
که چون خواستی دیو برداشتی
زهـامون به گردون برافراشـتـی
چو خـورشـید تـابان میـان هوا
نـشـسـت بـر او شـاه فرمـانـروا
جهان انجمن شـد بر تخت اوی
فـرو مـانـده از فـره بـخـت اوی
بـه جـمشــید گـوهر افشـاندند
مـر آن روز را روز نـو خـواندند
سـر سـال نـو هـرمز فرودیـن
برآسوده از رنج تـن دل زکیـن
بزرگان به شـادی بسیـاراستند
من وجـام و رامـشگران سـاختند
چنین روز فـرخ از آن روزگـار
بمانـده از آن خسـروان یـادگـار

دربارۀ پیدایش نوروز افسانه های بسیار نقل شده که هر چند اساطیر است اما تواتر آن اخبار وجه تسمیه نوروز و همچنین قدمت انتصاب آن به اعصار آریایی نیک آشکار می گردد.


یکی از آن افسانه ها به صورت زیر می باشد:
«... بعضی گفته اند که جمشید که او اول « جم » نام داشت و عربان او را « منوشلح» می گویند، سیر عالم می کرد چون به آذربایجان رسید فرمود تخت مرصعی را بر جای بلندی رو به جانب مشرق گذارند و خود تاج مرصعی بر سر نهاده بر آن تخت بنشیند ، همینکه آفتاب طلوع کرد و پرتوش بر آن تاج و تخت افتاد، شعاعی در غایت روشنی پید آمد، مردمان از آن شادمان شدند و گفتند این روز نو است...»

[درگاه محبوب]

آداب نوروز در اسلام

پس از ظهر اسلام و گسترش آن به ایران زمین با توجه به کتب فقها و متون سنت از آداب نوروز در اسلام می توان به موارد زیز اشاره کرد:
1- غسل نوروز: « اذا کان یوم النیروز فاغتسل...» وقتی نوروز شد غسل کن.
بر طبق این حدیث غسل کردن از آداب نوروز محسوب می شود بویژه آنکه در حدیث دیگری آب ریختن سنت نوروز قلمداد شده است. براساس این حدیث وقتی پیامبر بنی اسرائیل خواست هزاران نفری که مرده بودند به دستور خداوند زنده کند بر آنان آب پاشید و پاشیدن آب سنت نوروز شد زیرا آن اتفاق عجیب مقارن با نوروز بود.

به نظر می رسد آب ریختن در نوروز با سفارش احادیث که غسل نوروز بجا آورید به مرور تغییر یافته است. فقها نیز در فتاوای فقهی خود به غسل نوروز البته بصورت استحبابی اشاره کرده اند.

2- هدیه نوروز: هدیه دادن در نوروز از قدیم الایام مرسوم بوده است. در اسلام نیز این رسم با همان کیفیت تأیید شده است. یعنی رسم هدیه دادن بطور کلی مورد پذیرش واقع شده است در برخی از موارد حتی معصوم سفارش داده بودند که به یکدیگر هدیه دهید.

3- دید و بازدید: «... تهادو و تواصلو فی الله » بخاطر خدا به یکدیگر هدیه داده و صله رحم کنید.
دید و بازدید و تبریک نوروزی به عنوان یکی از آداب نوروز برشمرده شده است با توجه به آن اسلام این رسم پسندیده را در نوروز تأیید کرده، هر چند در ایام دیگر سال واجب است و معنای آن اینست که در همه احوال صله رحم واجب بوده اما در نوروز این وجوب تأکید بیشتری داشته.

4 و 5- لباس تمیز پوشیدن و معطر شدن: « قال: اذا کان یوم النیروز فاغتسل و البس انظف ثیابک و تطیب باطیب طیبک...» وقتی نوروز شد غسل کن و بهترین و پاکیزه ترین لباسهایت را بپوش و با بهترین عطرها خو را خشبو ساز.

6- روزه گرفتن: « اذا کان یوم النیروز... و تکون ذلک الیوم صائما.» وقتی نوروز شد در آن روز روز باش.

به موجب این حدیث روزه گرفتن از آداب نوروز است فقها نیز در باب روزه های استحبابی روزه اول نوروز را مستحب دانسته اند.

7- نماز عید: « اذا کان یوم النیروز... فاذا صلیت النوافل الظهر والعصر فصل بعد ذلک اربع رکعات تقراً...»

وقتی نوروز شد... وقتی نمازهای نوافل و ظهر وعصر را خواندی بعد از آن 4 رکعت نماز بخوان. بطوریکه در رکعت اول فاتحة الکتاب را خوانده و بعد از آن ده مرتبه سوره قدر را می خوانی و در رکعت دوم بعد از حمد ده مرتبه سوره جحد را می خوانی و در رکعت سوم بعد از حمد ده مرتبه سوره توحید را می خوانی و در رکعت جهارم بعد از حمد ده مرتبه سوره های ناس و فلق و را می خوانی، بعد از آنکه از خواندن نماز فارغ شدی سجده شکر بجا آورده و در آن سجده از خدا می خواهی تا خدا گناهان پنجاه ساله ات را بیامرزد.»

این نماز در حالی توصیه شده است که معمولاً هم در گذشته و هم در حال گروهی از مردم با ورود به نوروز به قدری از معنویات غافل می شوند که گویا خبر دیگری نیست.

مع الوصف تاکید بر آنست که اسلام نوروز را پذیرفته اما به آن جهت داده است. باید از آمدن بهار درس معاد آموخت، باید پیش از آمدن نوروز خانه تکانی کرد و خانه را از خبث و گرد غبار،و دل و قلب و روح را با غسل نوروز از حدث پاک کرد ، باید هنگام سال تحویل دعای:

یا مقلب القلوب والابصار

یـا مـدبـر الـیـل و الـنـهـار

یا محول الحول والاحوال

حول حالنا الی احسن الحال

را با خلوص نیت در مکانهای مقدس و یا در هر جایی با وضو و رو به قبله، به یمن ورود به سال جدید خواند، باید هنگام سال جدید به یاد مستمندان و بیچارگان افتاد.